จัดการความรู้สึกตัวเองและสถานการณ์นี้ยังไงดี

เรียกว่าเป็นความลำเอียงรึเปล่าอันนี้ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ คือที่บ้านอ่ะ เราเป็นลูกสาวคนโต แล้วก็มีน้องชายที่อายุห่างกัน 2 ปี จุดเริ่มต้นของปัญหาที่เกิดขึ้นในใจของเราน่าจะเป็นช่วงที่เราจะเรียนต่อมหาวิทยาลัย ตอนนั้นที่บ้านเราไม่ได้มีฐานะมากเท่าไหร่ แม่ก็เลยให้เราเรียนปวส ตอนนั้นเราเสียใจนะ ก็วาดฝันชิวิตมหาลัยไปเยอะ แต่ตอนนั้นก็พยายามทำใจ ตอนนั้นสอบติดมหาวิทยาลัยด้วย แล้วก็บอกแม่ว่าขอลองสอบม.ดังของภาคอีสานอีกที่ได้ไหม รู้อยู่ว่าคงไม่ได้เรียน แต่แค่สอบก็ดีใจละ แม่บอกว่าเดี๋ยวได้เดี๋ยวก็เสียใจอยู่ดี เราเลยไม่สอบ จากนั้นเราก็เรียนปวส แล้วก็คิดว่าจบปวส จะต่อมหาลัยก็ยังได้ แต่พอเราจบ แม่บอกเราว่าจะไม่ส่งเราเรียนตอนนั้นก็เสียใจแหละ ร้องไห้ ซึ่งตอนเราเรียนจบปวส น้องก็จะเรียนเป็นครู ซึ่งเรียน 5 ปี ทุกคนแม้กระทั่งญาติบอกว่าเราเรียนเยอะแล้ว ควรออกมาช่วยพ่อทำงาน แต่น้องเรียนห้าปี ทุกคนซัพพอร์ต ประเด็นอยู่ที่เราทำงานแล้ว แม่เองถามเรื่องเงินว่าเดือนนี้เท่าไหร่ แม่อยากทำบ้านตรงนั้น ทำตรงนี้ เนี่ยน้องจะไปฝึกสอน คือเรียนปีไหนไม่แน่ใจ แต่ต้องไปฝึกการเรียนการสอน แม่ก็บอกว่าอยากซื้อรถให้น้อง เราก็เลยบอกว่าถ้าซื้อแล้วใครขับ น้องขับได้คนเดียว แล้วอีกอย่าง เงินผ่อนทำไง แม่เราบอกเงินพ่อ เราคุยโทรศัพท์กับพ่อทีไร เรารฟุ้ว่าพ่อเราเหนื่อย อยากพักเต็มที ตอนนั้นเองแม่ก็พูดออกมาด้วยว่าจะให้น้องเดินไปหรอ พอเราได้ฟัง มันต้องรู้สึกยังไงดีอ่ะ เราอายุ 23 เองนะ เราต้องแบกทุกเรื่องหรอ ความฝันเราเองไม่มีใครถามว่าเราอยากทำอะไร ไปไหน
** เราต้องจัดการปัญหานี้ยังไงดีคะ ความรู้สึกด้วย แนะนำด้วยนะคะ