กลับบ้านไปหาแม่+โค้งผีสิง+หุ่นดินเจ็ดป่าช้า

ผมกับไอ้เซียงเป็นคนบ้านเดียวกัน เราเข้ามาทำงานในกรุงเทพได้หลายปีแล้ว ผมทำงานในร้านอาหารประเภทหม้อร้อน ส่วนไอ้เซียงเป็นพนักงานในร้านอาหารประเภทปิ้งย่าง งานของเราสองคนไม่มีวันหยุด จะได้หยุดก็ต่อเมื่อมีเหตุจำเป็นจริง ๆ ซึ่งเราสองคนก็พอใจ เพราะมีงานทำมันการันตีว่าเราจะมีรายได้ ผมกับไอ้เซียงมีรายได้จากงานที่ทำ จนมีเงินมากพอจะส่งไปให้ทางบ้านได้ใช้อย่างสม่ำเสมอ สร้างความภูมิใจให้กับเราสองคน

แม้ทางร้านจะไม่มีวันหยุดอย่างเป็นกิจลักษณะ แต่เราสองคนก็ได้หยุดกันในวันสงกรานต์ของทุกปี ที่ทางร้านจะหยุดให้เรากลับบ้านไปประมาณสักอาทิตย์หนึ่ง ซึ่งในช่วงสองปีก่อนจะที่มีโรคโควิดระบาด ร้านมีลูกค้าเพิ่มขึ้นมาก จนต้องขยายสาขาไปอีกสองแห่ง ในช่วงเวลานั้นแม้จะเป็นวันสงกรานต์ ทางร้านก็ไม่ให้เราหยุด เราจึงไม่ได้กลับบ้านในช่วงสงกรานต์ติดกันถึงสองปี พอเจอหน้ากันทีไร ไอ้เซียงมันก็บ่นกับผมทุกทีว่าอยากจะกลับไปบ้าน เพื่อไปเยี่ยมแม่ เพราะป้าคำพาแม่ของมันมีโรคประจำตัวหลายอย่าง มักมีอาการเป็นลมหน้ามืดอยู่บ่อย ๆ มันซึ่งเป็นลูกคนเดียวจึงอดเป็นห่วงแม่ไม่ได้ ผมได้แต่พูดปลอบใจมัน และคิดว่าสงกรานต์ปีหน้า เราสองคนคงจะได้กลับไปบ้านแน่ ๆ