ผมทำงานมาได้เกือบจะ 2 ปีแล้ว ในขณะที่ทำงานเพื่อจะได้ก้าวไปข้างหน้า แต่ก็ยังหันหลังกลับไปมองอดีตอยู่เสมอๆ  โดยเฉพาะช่วงมหาลัย เป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขที่สุด เรามีทั้งเวลา ทั้งอิสระ อาจจะมีเครียดบ้างช่วงสอบ แต่ก็ยังสนุกมากๆอยู่ดี  ตัดกลับมาที่ชีวิตวัยทำงาน... ทุกอย่างอยู่ในระบบระเบียบ ถึงแม้จะไม่มีใครมานั่งบอกเราว่าต้องนอนเร็วๆ แต่สิ่งที่เรียกว่า "ความรับผิดชอบ" ก็จะทำให้เราต้องนอนเพื่อตื่นไปทำงานจะได้ไม่เบลออยู่ดี 

  แน่นอนว่าเราไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตมหาลัยได้ แต่ผมมักจะชอบกลับไปเดิน ที่สถานที่เดิมๆ เช่น โซนที่พักหรือซอยที่เราเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นั้น หรือที่เดิมๆที่เราเคยไปเรียนทุกวัน  ผมชอบทำแบบนี้มาตั้งแต่สมัยขึ้นมหาลัยใหม่ๆ ตอนนั้นเราเองก็อยากที่จะกลับไปโรงเรียน ผมสามารถกลับไปเดินสถานที่เดิมๆได้ เช่น มหาลัย โรงเรียน แถวหอพักที่เคยอยู่ พอเดินเสร็จก็กลับบ้าน ซึ่งบางคนอาจจะมองว่าแปลกก็ได้5555 

  ผมรู้มาตลอดว่าตัวเองชอบที่จะทำแบบนี้ แต่ไม่เคยมานั่งคิดว่าเราชอบทำแบบนี้เพราะอะไร  แต่ไม่นานมานี้หลังเข้าสู่วัยทำงาน ผมก็ได้คำตอบว่าที่ชอบทำเพราะ  เราอยากกลับไปใช้ชีวิตในช่วงเวลานั้นตลอด แต่เราไม่สามารถกลับไปใช้มันได้จริงๆ สิ่งที่เราพอจะดื่มด่ำกับความทรงจำในอดีตได้ดีสุด คือการกลับไปเดินสถานที่เดิมๆ ใส่หูฟังฟังเพลงที่เราชอบฟังในตอนนั้น  แค่นั้นก็ทำให้เราหัวใจพองโตมากๆ ทางเดินที่คุ้นเคยเหมือนสมัยเรียน อย่างน้อยๆมันก็พอทำให้เราหายคิดถึงไปได้บ้าง   

    มันคงฟีลเหมือนเราไปตามรอยซีรีย์เกาหลีแหละมั้ง แค่เปลี่ยนจากซีรีย์เกาหลีเป็นชีวิตของเราเอง แต่ในโลกความเป็นจริงนั้น  แค่การไปเดินตามรอยมันก็ไม่สามารถเติมเต็มเราได้ หรือต่อให้เราไปค้างห้องเพื่อนแถวนั้น ใช้ชีวิตตรงนั้นซัก2วัน กินข้าวร้านเดิมๆ แต่ยังไงมันก้ไม่เหมือนในความทรงจำเรา100% อยู่ดีต่อให้พยายามามากแค่ไหนก็ตาม  เราอาจจะเฝ้าบอกว่า เพราะสถานที่เปลี่ยนไป คนรอบข้างเปลี่ยน จากที่เป็นรุ่นๆเดียวกับเราก็เจอแต่ใครก็ไม่รู้ไม่ใช่เพื่อนเราด้วยซ้ำ แต่อย่าลืมว่า แม้แต่ตัวเราเองก็ยังเปลี่ยนไป โดยที่เราก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน  

   หรือจริงๆเราอาจจะแค่คิดถึงเราในตอนนั้น ความรู้สึกในวันนั้น แต่เราก็ไม่สามารถกลับไปรู้สึกแบบในวันนั้นได้เหมือนกัน...  ได้แต่หวังว่าทุกคนจะเข้าใจมัน ยอมรับในความคิดถึง และไม่ได้ให้มันมากระทบจิตใจเรามากเกินไป เพราะผมว่า อดีตคือสิ่งที่สวยงาม