สวัสดีค่ะ เอาจริงๆก็ไม่รู้ว่า จะตั้งหัวข้อว่าอะไรดี แต่อยากมาเขียน เผื่อคนอื่นที่กำลังจะเป็นแบบเรา เผื่อมีประโยชน์(หรือเปล่านะ)
ให้เป็นตัวเลือกในการก่อนจะตัดสินใจละกันค่ะ + ระบายของเราเองด้วยมั้งค่ะ 55+
ถ้าเริ่มต้นเลยจริงๆ เราน่าจะเป็นโรคนี้ตั้งแต่ ม.ต้น ได้ (ตอนนี้ทำงานเลขเกือบ30ละคะ) ปัญหาเรื้อรังจากครอบครัวเลยค่ะ 
จะว่าไงดีละคะ สภาพครอบครัวค่อนข้างที่จะแย่หนะค่ะ พ่อแม่ทะเลาะกันแต่เด็ก อยู่บ้านกับน้องเพียงลำพังตั้งแต่ประถม พอพ่อแม่เลิกกัน
คุณพ่อก็พาแม่เลี้ยงเข้ามาในบ้านค่ะ เขาใจร้ายเหมือนในนิทานเหมือนละครเลยค่ะ (อาจดูเวอร์นะแต่ก็ร้ายจริงๆ) จนเป็นครั้งแรกที่เรามีความคิดที่ว่า
ไม่อยากอยู่อีกแล้ว ไม่มีความสุขเลย เสึยใจมากเลยค่ะ เพราะพูดอะไรคุณพ่อก็ไม่เชื่อเราเลย ทั้งที่ก็น่าจะรู้นิสัยเราเพราะเราไม่ชอบโกหกอยู่แล้ว
นั้นเหละค่ะ เราคิดสั้น ทำลงไปแล้ว แต่ไม่สำเร็จ แถมที่บ้านมาเห็นก็คิดว่าเราไม่ได้ทำจริงทำนองนี้
ครั้งที่ 2-3 ตอนนั้นอยู่มหาลัย เครียดทั้งเริ่งที่บ้านแต่ไม่มากแล้วเพราะเราออกมาอยู่หอ เครียดเรื่องเรียนเรื่องเพื่อน
แถม อกหักจากแฟนคนแรกที่คบกันมา5-6ปีค่ะ โลกนี้มืดไปหมดเลยค่ะ ช่วงนี้เราทำไป 2 ครั้ง เกือบๆขิต
ตอนนั้นเราก็เริ่มคิดแล้วว่าหรือเราเป็น เพราะเราเศร้าทีคือ ร้องให้ทั้งวัน เป็นอาทิตย์ๆ ไม่อยากทำอะไร ขั้นหยุดเรียนไปปี
พอทำแบบทดสอบถามของกรมสุขภาพ ก็ขึ้นว่าเป็น แต่ตอนนั้นด้วยความที่ว่ามีปัญหากับที่บ้านอยู่แล้ว + ยังเรียนไม่มีเงินขนาดนั้น
คิดไว้แล้วก่อนค่ะว่า รักษาแพงแน่เลย ต้องใช้ตังเยอะก็เลยปล่อยผ่านมันไป 
จนปัจจุบัน คิดว่า เออ ตัวเองน่าจะหายแล้วเหละ อาจจะแค่ภาวะเศร้าเฉยๆก็ได้ตอนนั้น แต่เปล่าเลยค่ะ
พอช่วงทำงาน เราเครียดการใช้ชีวิตของตัวเอง เรื่องเงิน เรื่องความคาดหวังของตัวเอง และคนอื่น และกังวลความสัมพันธ์กับแฟน
อาการมันก็เริ่มกลับมาโดยที่เราไม่รู้ตัวเลยมั้งค่ะ เราเริ่มร้องให้วันละ ครึ่งชม ทุกวัน เริ่มเบื่อสิ่งรอบตัว อะไรที่คอยชอบทำก็ไม่อยากทำ
อยากนอนอย่างเดียว เราเริ่มทานข้าวได้น้อยลง จน กินอะไรไม่ลงเลย นอนได้แค่วันละ 3-4 ชม
ซื้อยาคลายกังวลมาทานก็ไม่นอน นอนไม่ได้ เริ่มทำร้ายตัวเองให้ตัวเองสบายใจ(เรื่องทำร้ายตัวเองนี้มีแค่จิตแพทย์/นักจิตวิยาที่รู้นะคะ ) เริ่มคิดมากกับทุกเรื่องมากขึ้น แถมไปงอแงใส่แฟน(แบบเธอดูไม่สนใจเราเลยทำนองนี้)เป็นแบบนี้ราวๆ 2-3 อาทิตย์ได้
สรุปพังค่ะ แฟนบอกเลิก (แต่เขาไม่รู้นะและเราก็ไม่รู้ตัวด้วยเหละ55+)
ปัญหารุมเร้าอีกครั้งและเราก็คิดตลอดเวลาว่าเบื่อแล้ว เหนื่อยแล้ว มันก็วนลูปกับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่เห็นว่าอนาคตตัวเองจะมีความสุขได้เลย
ถ้าทำได้ตามที่อยากทำแล้วไง ก็ไม่น่าจะมีความสุขอยู่ดี สู้ให้มันจบตรงนี้ไปเลยดีกว่าจะได้ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว จะได้ไม่ต้องเหนื่อยแล้ว แล้วเราก็ร้องไห้ สมองเราเริ่มขาวโพน เราเริ่มหยิบของที่จะดับลมตัวเองมากองตรงหน้า เรารู้ตัวเหละว่าครั้งนี้มันคงสำเร็จแน่ๆ เราเลยหาเหตุผลครั้งสุดท้ายในการอยากมีชีวิตอยู่ เราจำไม่ได้เหมือนกันนะคะว่าตอนนั้นเราพิมพ์อะไรไป แต่เขาบอกให้ลองโทรไปที่เบอร์ 1323 ดู เราก็เลยลองโทรไป เขารับและพูดดีมากๆเลยค่ะ ประเมินความคิดเราได้หมดทุกอย่าง ประเมินสถานการ์ณ ตอบคำถามเขาตรงไปตรงมา เพราะตอนนั้น คิดไรไม่ออกจริงค่ะ แบบคิดได้อย่างเดียวอยากตาย
เราจำไม่ได้ว่าเราคุยไรไปมั้งตอนนั้นยอมรับเลยค่ะ เราคุมสติไม่ได้เลย เสียสติเลยละ ขนาดพูดยังช้าลง ต้องใช้เวลาคิดว่าจะพูดอะไร แบบทีละคำเลย
จำได้แค่ว่าอาการน่าเป็นห่วงมากอยากให้ไปหาหมอนะคะ เป็นไปได้อยากให้ออกไปเลย แต่ตอนนั้นเป็นช่วงตี1-2แล้ว เขาบอกช่วยอดทนพยายามไว้นะคะ ให้ถึงพรุ่งนี้เช้า แล้วค่อยไปหาหมอนะคะ แล้วเค้าก็ให้เราจดเบอร์ที่พอเป็นประโยชร์ถ้าตอนนั้นเราลงมือทำไปแล้ว แล้วแบบฉุกคิดได้ว่าจะเปลี่ยนใจทำนองนี้ ให้รีบโทรไปแล้วให้เขามาช่วยเหลือนะ แล้วเขาก็ช่วยให้เราผ่อนคลายทั้งให้เอาน้ำไปลูบหน้า ให้ฝึกหายใจ ช่วยคุยเรื่องที่เรามีความสุข
เราเลยพูดไปคำนึงว่า ขอคำพูดไรสักคำได้ไหมค่ะ ขอข้อคิดให้เราหน่อย ตอนนั้นพี่คนนั้นเขาพูดว่า ลองให้โอกาศตัวเองอีกสักครั้งดูได้ไหมคะ
แล้วเขาก็บอกว่าเดี๋ยวจะโทรมาหาอีกนะ พรุ่งนี้จะมาดูเช็คอาการว่าเป็นไง โอเครไหม ทำนองนี้
เอาจริงนะคะตอนวางไป เราก็แมร่งคิดในใจไม่เห็นดีขึ้นเลย เอาไงดี แต่คำพูดนั้นก็ติดอยู่ในหัวหนะคะ ลองให้โอกาศตัวเองอีกไหม
แล้วเราก็เลยคิดไม่ออกแล้วจะทำไงดี ค่อยคิดพรุ่งนี้แล้วกันโบกยาไปนอน 
ตื่นมาก็นั้นเหละ อารมณ์เดิม มือสั่น ใจสั่น ร้องให้อย่างเดียวทั้งวันเลยค่ะ
พอตอน 10.30 พี่เขาก็โทรกลับมาเช็คอาการเราว่าเป็นไง เราก็บอกว่าเราจะลองไปดู แต่งตัวไปร้องให้ไป อยู่บนรถก็ร้องให้คิดเราคุมตัวเองไม่อยู่แล้วจริงๆค่ะ
สรุปพอไปถึงท้อกว่าเก่าอีกค่ะ ร.พ.ส่วนมากต้องโทรนัดล่วงหน้าก่อนแถม คิวยาวมากกก บางที เป็น 1-2เดือนแลย รพ.แรกบอกจะจองคิวไหม นี้ก็พยายามกลั้นน้ำตาแล้วแต่นั้นเหละค่ะ ร้องให้บอก ไม่ไหวแล้วค่ะ ไม่ได้ไม่เป็นไร ไม่เอาแล้ว แล้วเราก็เริ่มไล่โทรที่จะหวังรักษาได้เลยเพราะเราอาการแย่จริงๆอ่ะ โทรไป ทุก รพ.ก็ตอบมาเหมือนกันหมด สรุปกลับมาห้องมาแล้วก็เริ่มวางแผนที่จะคิดสั้นอีก เอาจริงๆก็คิดตลอดเวลาเลยเหละ โทรหา 1323 เขาก็แนะนำว่าให้ไปที่ห้องฉุกเฉินเลนแล้วบอกว่าเราเป็นงี้ไม่ไหวแล้วนะ ในใจแบบดูแปลกไหมเดินไปบอกว่าเออกำลังจะฆ่าตัวตายนะไม่ไหวแล้ว ทำนองนี้ก็เลยวางสายไป
เลยโทรไป รพ วันสุดท้าย ได้เร็วสุดคืออีก2วัน เราก็รีบนัดเลย แต่ในใจแบบ เอาาอยู่ถึงไม่ถึงก็อีกเรื่องละกัน55+
และเราก็แบบรู้ตัวว่าอยู่ต่อเราจะต้องทำไรบ้าๆแน่ๆกินยา นอน กินยานอน มันเหละค่ะ 2 วัน วนลูป 
ถึงวันที่นัดหมอ พอไปถึง รพ ก็ทำประวัติ รอคิว ไปถึง ห้องหมอก็ปกตินี้เหละค่ะ หมอไม่ได้ถามไรมาก เราก็พูดไปร้องให้ไปเพราะยังคุมตัวเองไม่ค่อยอยู่
หมอก็บอกเราเป็นซึมเศร้าแบบเรื้อรัง ทานยามันจะดีขึ้นแต่ไม่ใช้ทานแล้วจะดีขึ้นเลย ต้อง 2 อาทิตย์ขึ้นไป มันถึงจะเริ่มดีขึ้น และอาจะใช้เวลารักษาเร็วสุด 3 เดือนก็หาย นานสุดก็ 6 เดือน - 1 ปี แล้วแต่อาการ //นึกในใจแบบ หนูจะอยู่ทนถึง2อาทิตย์หรือเปล่า 55+
หมอก็นัดมาดูอาการทุกอาทิตย์ไปก่อนเพราะเราอาการหนัก 55+ หมอก็บอกให้ลองฝืนอะไรที่เคยชอบทำก็ลองทำดูอย่างพึ่งท้อให้ฝืนไปก่อนแล้วเดี๋ยวมันจะดีขึ้น
หมอให้ยามา3ตัว มียาต้านเศร้า ยาคลายกังวล ยานอนกลับ
ตอนนี้พึ่งทานยาไป 3 วัน ค่ะ อารมณ์ตอนนี้ก็เหมือนเดิม แต่คุมให้ตัวเองไม่ร้องให้ตลอดเวลาได้แล้ว
แต่ในด้านนอนหลับ หลับสบายค่ะหลับสนิท ตื่นเช้ามา ทานยาต้านมันก็แบบจะเบลอๆบ้าง หรือเป็นเพราะยานอนหลับก็ไม่รู้ที่ทานตอนกลางคืนรอดูอาการตัวเองไปเรื่อยๆอยู่ ก็หวังว่ามันจะดีขึ้นนะคะ หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้นจริงๆ
สุดท้ายนี้
- ถ้าคุณแบบไม่ไหวยังไงโทรหา 1323 เถอะ จริง นี้แบบเขาอาจช่วยได้ไม่มากไม่น้อย
- ถ้ารู้ว่าตัวเองมีอาการรีบไปรักษาเถอะค่ะ บางทีตัวเราอาจไม่อยากทำเองจริงๆก็ได้ เราก็แค่ป่วยหนะ 

ปล.ขอบคุณพี่ๆ1323นะคะ ปวดหัวกับเราไปทั้งคืน และเราโทรไปเวิ้นอีก ตั้ง1วัน