เรื่องของเรื่องก็คือ เรามีน้องโดยที่ที่บ้านไม่รุ้ด้วยซ้ำว่าเรามีแฟน จนกระทั่งเรามีน้อง(เราอยุ39 แฟนเรา40ตอนนี้) จนตอนนี้ลูกของเรา 4ขวบครึ่ง แล้ว บ้านเราไม่เคยมีใครพาแฟนเข้าบ้านมาแนะนำให้ครอบครัวรู้จัก มีแต่เราคนเดียวที่เขารับรู้ตอนเรามีน้อง เราและแฟนรู้สึกผิดมากที่เราข้ามขั้นตอนที่เหมาะสมมา ข้ามขั้นมาจนมีน้องเลย และเราพยายามอย่างดีที่สุดที่จะเลี้ยงน้องด้วยตัวของเราเอง ตั้งแต่น้องเกิดจนอายุ ขวบเศษ เราไม่เคยพาน้องไปบ้านพ่อและแม่เลย เพราะเรารู้สึกว่าจะทำให้ท่านอับอาย(พ่อและแม่เป็นครู มีลูกศิษย์เยอะ หน้าที่การงานดี) ที่ลูกท้องทั้งที่ไม่ได้แต่งงาน เราเลี้ยงเอง แฟนทำงานคนเดียว และเราคิดว่าเขาทำได้ดีด้วย แต่ก่อนเราทำงาน มีเงินจ่ายค่างวดรถเดือนละ แปดพันกว่าบาท และมีพอเก็บ พอมีน้องเราไม่ได้ทำงาน แฟนทำงานคนเดียว เลี้ยงเราและน้อง จ่ายค่ารถให้เราด้วย 
เราและแฟนไม่ได้จัดงานแต่งงานหรือแม้แต่ผูกข้อไม้ข้อมือกัน เพราะที่บ้านเราเรียกค่าสินสอดที่แฟนเราไม่มี และเราไม่ได้ไปกู้หนี้ยืมสินมาเพื่อเป็นค่าสินสอด แต่เราอยู่ด้วยกันแบบเงียบๆ โดยที่ไม่ไปที่บ้านหรือไม่พาน้องไปเจอใคร และอยู่ไกลจากคนที่คุ้นเคย แม่เรามาเยี่ยมเราบ้างนานๆครั้ง พร้อมกับของฝากให้น้อง แม่เราไม่เคยอุ้มลูกเราเลย จนกระทั่งลูกเราอายุ 1 ขวบ 
มีครั้งหนึ่งเราต้องไปธุระ เลยเอาลูกแอบไปฝากที่บ้านไว้ ซึ่งน้องอายุ ขวบเศษแล้ว หลังจากนั้นที่บ้านก็จะโทรมาให้เราพาน้องไปหาในวันหยุดเรื่อยมา ตลอดเวลาแหนเราไม่เคยเข้าไปในบ้านเราเลย เขาเข้าไปภายในรั้วบ้านแต่นั้นและรีบออกมา แฟนเราไม่เคยเข้าไปในบ้านเลย เพราะเขาคิดว่าไม่สมควร เราส่งสารแฟนมากเพราะเราก็มาถึงจุดนี้ด้วยกันแล้ว และเขาไม่เคยให้เราลำบากเลย

กระทั่งบ้านเราเริ่มมีปัญหาทางการเงินเนื่องจากการตัดสินใจที่ผิดพลาดของพี่เรา ทำให้เรามีหนี้สินเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว แม่เราส่งข้อความไปหาครอบครัวแฟนเรา (ครอบครัวแฟนเรายอมรับเรา ) อยากให้เขาหาเงินต่าสินสอดมา และพูดว่าแฟนเราไม่ได้เสียอะไรเลยที่อยู่กับเรา (เราอยุ่ที่บ้านที่แม่เราซื้อ ซื้อแต่ก่อนปล่อยให้เช่าเดือนละ 2500)
บ้านแฟนเราเขาก็ไม่มี ทางนั้นเขาเป็นคนค้าขายเล็กๆน้อยในหมู่บ้าน มีหนี้สินพอสมควร เมื่อได้ข้อความจากแม่เรา ก็มาถามแฟนเราว่าทำไมเขาพูดแบบนี้ละ เราสงสารแฟนมากแต่ไม่อยากจะพูดออกมากลัวเขาเสียใจกว่าเดิม และไม่กล้าคุยกับแม่เราเพราะรู้ทั้งรู้ว่าเราผิด 
หลังจากนั้นไม่นาน เราก็ย้ายบ้าน แม่เราขายบ้านเพื่อเอาเงินมาชำระหนี้ และจำนำทรัพย์สินอื่นเพื่อชำระหนี้ จนเงินที่บ้านเริ่มไม่พอใช้จ่ายในแต่ละเดือน ที่บ้านเราถามยืมเงินเรา ซึ่งเราก็ให้ ได้คืนบ้างไม่ได้คืนบ้าง แต่ละครั้งที่ยืมไม่ใช่จำนวนมากแค่หลักพัน บ่อยขึ้นถี่ขึ้น จนหลายครั่งเราก็ไม่มี (โควิดเริ่มระบาด) ที่บ้านให้เราถามแฟน บอกแฟนให้หาให้หน่อย ซึ่งทุกครั้งที่เราบอกแฟนเขาก็จะกามาให้ทุกคนครั้ง จนเงินจากที่ทำงานติดลบ เขาก็บอกว่าไม่เป็นไร แค่เงินไม่ตายก็หาใหม่ได้ เราสงสารเพราะบางทีติดลบมากกว่างานที่ทำได้แต่ละเดือน บางครั้งที่บ้านโทรมาเราก็ไม่ได้บอกแฟน เพราะไม่อยากเพิ่มภาระให้เขามากไปกว่านี้ จนเมื่อต้นปีที่ผ่านมา แฟนเราหาเงินได้น้อยลงมาก จนแทบไม่พอใช้แต่ยังประหยัดใช้ได้อยู่ และถ้ามีประหยัดบางส่วนลงได้อีกจะดีมาก วันนี้บ้านที่เราอยุ่เขาต้องการเปลี่ยนมือ เจ้าของใหม่ต้องการทำเป็นบ้านจัดสรรขาย เราต้องย้ายออก ซึ่งเรารุ้เรื่องนี้มาเป็นเดือนแล้ว และเราเคยคุยกับที่บ้านว่าจะย้ายไปอยู่บ้าน แฟนเราไปนอนที่ทำงาน เดือนนึงอาจมาบ้านสักครั้ง ที่บ้านไม่ได้พูดอะไร พ่อเรากับพี่ชายเราไม่มีปัญหา อันที่จริงพี่ชายเราเป็นคนอยากให้ไปอยุ่บ้านจะได้ไม่ต้องเสียค่าเช่า และจะได้อยุ่กับหลานทุกวัน พี่ชายเรากับแฟนเข้ากันได้ดี เคยไปช่วยกันทำงานหลายครั้ง พ่อเราก็ไม่มีปัญหากับแฟนเรา แต่วันนี้แม่เราโทรมาว่าไปดูบ้านเช่าให้เราจะได้ย้ายไปอยุ่ ความรุ้สึกเรามันแย่มากนะตอนนี้ ที่ผ่านมาไม่ว่าเราจะทำอะไร เขาก็จะไม่ยอมรับแฟนเราอย่างนั้นเหรอ สงสารแฟนมาก เหมือนเขาไม่อยากให้เราย้ายเข้าบ้าน เราได้แต่แอบร้องไห้คนเดียว เพราะไม่อยากให้แฟนต้องมาคิดมากหรือเสียใจ เราอยุ่ไหนก็ได้แต่การที่ครอบครัวไม่ยอมรับนี้ทำให้เรารู้สึกน้อยใจมาก 
เราคิดว่าเราไม่ได้ทำให้เขาเดือดร้อน แต่กับพี่อีกคน ที่ทำให้ครอบครัวเราเป็นหนี้เป็นสิน ทั้งที่พ่อแม่ควรจะอยุ่สบายตอนแก่ กลับลำบากตอนแก่ ไม่อยากจะพุดว่าเราดีกว่าเขา แต่อยากจะพุดว่าเราไม่เคยสร้างปัญหาแต่กลับเจอแบบนี้ น้อยใจมากๆคะ 
ไม่ได้คิดจะให้แฟนทำงานคนเดียวนะคะ เรากำลังจะเริ่มทำอาหารขาย เพื่อเพิ่มรายได้ เราพอทำอาหารได้ ขายจากจุดเล็กๆ ค่อยขยับขยายไป เผื่อมีเงินมากขึ้นจะได้ช่วยพ่อแม่ได้มากกว่านี้ ทุกครั้งที่ไปบ้านเราจะซื้อของไปให้ที่บ้านตลอดเพราะเรารูว่าที่บ้านแทบไม่ทีเงินเลย 
ไม่รุ้ว่าทำอย่างไร เขาจะยอมรับแฟนเราได้มากกว่านี้