ต้องเลิกทั้งๆที่ใจยังรัก

เรื่องของผม มันเป็นเรื่องที่พึ่งเกิดมาได้ไม่นาน 
ผมพึ่งโดนบอกเลิก เมื่อวันที่ 22/06/65 เวลาประมาณบ่ายนิดๆ
แต่ก่อนหน้านั้นในวันเดียวกัน เราได้ออกไปหาซื้อของขวัญวันเกิดให้
เค้าบอกว่าอยากได้กระเป้าสตางค์ใบใหม่ แต่เค้าพูดกับเราก่อนหน้านั้น แต่เราจำได้
เราเรยจะออไปซื้อกระเป๋าสตางค์ให้เค้าในช่วงพักเที่ยง และเราก้อคุยกันนิดหน่อย
เค้าได้ถามเราว่าเป็นไงบ้าง หลังจากที่ปรับตัวมา 2-3 วัน แล้วเรากลับตอบเค้าไปว่า (ไม่ใช่ 2-3 วันนะ มัน 5 วัน)
***ตั้งแต่วันที่เค้านัดเรามากินข้าวใกล้ออฟฟิศเรา มันเป็นวันครบรอบที่เราคุยกัน เค้าพูดกับเราคำนึงว่า เค้าอยากใช้เวลาอยู่กับตัวเอง
ตั้งแต่มีผมเข้ามา แผนที่เค้าวางไว้ไม่ได้เป็นไปตามที่เค้าหวัง เนื่องจากเราหนักกับการคุยกับเค้ามากเกิน เค้าบอกว่าตั้งแต่มีแฟนเราคุยกับเค้าเยอะสุด
เราสตั้นไปหลายวิ*** ตั้งแต่วันนั้นผมก้อจิตใจย่ำแย่มาตลอด หลังจากนั้นเราก้อตอบแบบไม่ได้คิดอะไรมากเราก้อตอบตามความจริง คือเราไม่มีความสุขเรย แล้วเค้าก้อถามต่อว่าแล้วถ้าอย่างนั้นเราจะเอายังไงกันต่อไป หลังจากนั้นเราก้อโทรคุยกับเค้า เราบอกเค้าว่าเราปรับตัวไม่ทัน จากที่ก่อนหน้าหน้านี้
เราคุยกันหนักมาก อยู่ๆวันนึง แค่พิมพ์คุยกันไม่กี่คำ เราก้อบอกเค้าไปว่าจากการที่คุยกัน 100 ตอนนี้เราคุยกันไม่ถึง 10 หรือเกือบ 0 เรยนะ
แล้วเค้าก้อถามเราว่าแล้วถ้าเราไม่มีความสุข จะเอายังไงกันต่อ เราก้อบอกเค้าไม่ต้องสนใจเราหรอก เด๋วมันกันชิน แค่ต้องใช้เวลา
เค้าบอกว่าไม่สนใจได้ไง คนรักกันไม่สนใจกันได้ไง แต่ที่เค้าคุยกับเราสิ่งที่เราจับใจความได้ประมานว่า ถ้าเราทนแบบที่เค้าเป็นไม่ได้เราก้อไปต่อกับเค้าไม่ได้ เพราะช่วงหลังงานเค้าจะยุ่งมาก เค้าจะสนใจแต่งาน อาจไม่ได้สนใจเราเรย เค้าถามเราจะรับได้หรอ เราก้อบอกเค้าตรงๆนะ ว่าเราคงเลือกอะไรไม่ได้หรอก คนที่เลือกคือเค้าไม่ใช่เรา เราก้อถามเค้าว่ายังอยากคุยกับเราต่อไหม เค้าก้อบอกว่าอยากคุย หลังจากนั้นเราก้อนั่งวินกลับออฟฟิศ
พอช่วงบ่าย เค้าไลน์มา บอกเรามีเรื่องต้องคุยกัน เราก้อลงไปคุยข้างล่าง เค้าถามว่าแล้วเราจะเอายังไงกันต่อ(แต่หน้าตาเค้า สายตาเค้า แค่เราเห็นเราก้อรู้แล้ว ว่าเค้าไม่มีความสุข) เราเรยถามเค้าว่าวันเสาร์นี้จะยังเจอกันไหม ซึ่งเค้าคิดนานมาก แต่เราก้อรู้คำตอบแล้วแหละ เค้าพูดอะไรมาเยอะมากแต่ตอนนั้น ด้วยอารมณ์ที่มันจับใจความได้อย่างเดียว คือเค้าอยากเลิกกับเรา เราจับใจความได้แบบนั้น ที่จำได้ขึ้นใจ เค้าบอกว่าเรามีข้อแม้เยอะมาก ทั้งที่เราไม่สะดวกคุยกับเค้าตอนเย็น เพราะเราอยู่กับพี่ เราไม่อยากให้พี่รู้ว่าเรามีคนคุย เพราะพี่ชอบแซวเรา เวลามีความรัก แต่เค้าบอกเค้าอยากคุยหลังเลิกงาน แต่เราไม่สะดวก ถ้าเค้าคุยกับเราก่อนหน้านี้ เราก้อคุยได้นะ แต่เค้ามากบอกเราตอนที่อารมณ์เราตกมาก เราเรยไม่ได้พูดอะไร คือพูดไม่ออกจริงๆ มันจุกอยู่ในใจ เราก้อบอกเค้าไปว่า เราไม่สามารถเลือกได้หรอก ทุกอย่างมันอยู่ที่เค้า เค้าก้อคิดอยู่นาน และแล้วเค้าก้อบอกเราว่า "งั้นเราเลิกกันเถอะคับ เค้าพูดแบบเบาๆ"  แล้วเราก้อตอบว่า "คับ" และวางสายไป
พอเรามาอยู่กับตัวเอง หลัง 18.00 เราทักไปคุยกับเค้าในเกมส์ เราบอกว่าเรายอมทุกอย่าง แค่กลับมาเหมือนเดิมได้ไหม ซึ่งเค้าตอบมาว่า พอเถอะครับ ซึ่งเค้าก้อชัดเจนมาก เค้าเป็นคนแน่วแน่มาก เลิกคือเลิก แต่ตอนนั้นเราพึ่งคิดอะไรหลายอย่างได้ เรารักเค้ามากไม่อยากเสียเค้าไป เราพยายามหลายหนทาง ทักไลน์ไปหา เค้าอ่านและหลังจากนั้นคือเค้าไม่อ่านอีกเรย อีกไม่กี่วันก้อวันเกิดเค้า แต่เราไม่มีโอกาสจะไปอยู่ตรงนั้น เพราะต้องเลิกกันก่อน เราเรยส่งคลิปอวยพรไปในไลน์ ซึ่งเค้าคงไม่ได้อ่านอีกแล้ว เค้าคงบล็อกเราไปแล้ว ณ ตอนนี้ สภาพจิตใจเราแย่มาก จากวันที่เค้าบอกเลิกเรา เราควรทำยังไงกับชีวิต เพราะเรายังคิดถึงเค้าตลอด แต่เค้าไม่ได้สนใจเราแล้ว
***เราแค่อยากให้เค้ารู้ว่ากว่าเราจะเดินทางไปหาเค้าแต่ละครั้ง เราต้องนั่งรถไปชั่วโมงกว่า และต่อ BTS อีกเกือบ 15-20 นาที ไปกลับ เกือบ 3 ชม.
ถ้าเราไม่รักเค้า เราคงไม่ทำขนาดนี้ เราใช้เวลาอยู่กับเค้าประมาณ 5 ชม. และเราต้องกะเวลากลับบ้าน เพื่อไม่ให้พี่สงสัย ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เค้ากับเราก้อมีความสุขกันดี แต่ทำไมวันนี้ เค้าถึงได้ตัดขาดเรากันง่ายดายจัง***