ส่วนตัวผมเอง มี Mindset แบบนี้ครับ

“การ์ตูนทุกเรื่อง ถ้าผมอยากแนะนำให้ใครอ่าน ผมก้อยากแนะนำเรื่องที่ผมเชื่อว่า ถ้าอ่านแล้ว เขาจะสนุกในการ์ตูนเรื่องนั้น ให้สมกับที่ผมแนะนำ”

กล่าวคือ

หากคุณเคยดู GOT ผมอยากจะบอกว่า มันเป็นซีรีย์ ที่สุดยอดมากๆ คนเป็นแฟน GOT คงไม่ต้องบรรยายใดๆ
ว่า GOT 1-7 สร้างมหากาพย์ ไว้ดีแค่ใหน

*แต่ ๆ แต่แล้ว พอเข้าภาค 8 จาก GOT ซีรีย์ที่กำลังจะกลายเป็นตำนาน
ดั่งมังกรทะยานกำลังจะขึ้นสวรรค์ แต่พุ่งชนฝูงนกจนหัวทิ้งลงบึงน้ำเน่าเข้าอย่างจัง

GOT 8 กลายเป็นรอยด่างพร้อย ที่ผมไม่กล้าแม้จะแนะนำคนอื่นว่า “ลองดู GOT นี่คือซีรีย์ที่จะทำให้คุณไม่ผิดหวัง”
ผมไ่ม่กล้าแนะนำใครเลยจริงๆ อีกทั้ง ถ้าแนะนำคงบอกว่า ดูแค่ 1-7 ก็พอ 8 อย่าไปดูเลย

“Mind Set ของผมคือ ถ้ามันดี ผมก้บอกว่า ดี
ถ้ามันไม่ดี ไม่เมคเซน ผมก้บอกตรงๆ
ไม่คล้อยตามใคร  ไม่สนคำที่คนอื่นว่า ทำใจยอมรับไปหน่า
มันแค่หนัง มันแค่กาตูน มันแค่ซีรีย์ “

ผมคงทำได้ ถ้ามันไม่ใช่กาตูนที่ผมรัก และติดตามมาอย่างยาวนาน
อย่าว่าแต่วันพีชเลย บรีช ที่มีตัวประกอบผมส้มผมก้แซะ
แม้แต่วันพันแมน ตอนที่ตัวประกอบหัวโล้นหายไปเป็นปีผมก้แซะ  ไม่ใช่ว่าพอเป็นกาตูนที่รัก ก้มองข้ามไปซะหมด

บางคนอาจมองแค่ว่า “มันก็แค่กาตูน”
แต่สำหรับผม “ถ้าผมรักมัน ผมก้อยากให้กาตูนเรื่องนั้น
สมบูรณ์ และเป็นกาตูนที่ผมกล้าบอกต่อได้เต็มปากเต็มคำ”
“การ์ตูนเรื่องนี้อ่านไปเรื่อยๆ บทมีการพัฒนานะ
นายจะไม่มีวันได้ยินคำว่า  อ่านไปเถอะมันแค่กาตูนเอาสนุก
อ่านเอาสนุก อย่อ่านเอาจริงจังสิ หัดคิดแบบเด็กบ้าง”

เชื่อมั้ยเมื่อก่อนผมเคยผิดหวัง กับ “ดาบพิฆาตอสูร”
เพราะผมมองว่าทำไมคนเขียนใจร้ายจัง ฆ่าทิ้งแบบเยอะมากๆ ไม่ใจดีกับกลุ่มพระเอกหน่อยหรอ
แต่ยิ่งโตขึ้น ผมยิ่งเข้าใจ  “บทที่ดีไม่จำเป็นต้องใจดีกับคนอ่านเสมอไป”  ยิ่งคุณใจดีกับคนอ่าน
สำหรับผม ผมยิ่งทุเรสตัวเองว่า “ผมเด็กเกินไปจนไม่สามารถยอมรับการสูญเสียได้แบบนั้นเลยหรือ ?”

สิ่งที่ทำให้ผมรักวันพีช และเป็นจุดเริ่มต้นในการอ่านวันพีช

“คือวันพีชภาคมารีนฟอร์ด มันเป็นภาคที่ผมรู้สึกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างของเรื่อง มันดูบาลานบท บาลานความสมเหตุสมผลสถาณการณ์ ที่ตามๆมา แม้มันจะมีจุดอ่อนบ้าง
แต่บทของภาคนั้นทำให้ผมรู้ว่า *จริงๆตัวละครหลักไม่จำเป็นต้องชนะเสมอไปนี่ มันต้องมีแพ้ มีชนะ
ซึ่งสงครามมารีนฟอร์ดสำหรับผม แม้บทตัวละครบิ๊กๆจะโผล่มาแวบๆ แต่มันก้ยังยอมรับได้
ยิ่งฉากการสูญเสียเอส ผมน้ำตาไหลนะสำหรับผม
จำได้เล่มนั้นเปื้อนน้ำตาผมด้วย เพราะผมเป็นคนเซนซิทีฟกับประเด็นการสูญเสีย

พอมาเจอกับภาควาโนะ ด้วยคำว่า
“กลุ่มพระเอกต้องชนะทั้งหมดเท่านั้น จะไม่มีใครสูญเสียสำหรับกลุ่มหมวกฟาง”

แค่ปักธงตรงนี้ แล้วผลที่ตามมา

ผมเลยมองย้อนกลับไปว่า “สเกลมารีนฟอร์ดยิ่งใหญ่มหาศาลแต่โอดะคุม สเกลอยู่ ตัวผมปรบมือ”

พอภาควาโนะ “แค่ปักธงว่ากลุ่มตัวเองต้องชนะ”
ความสมเหตุสมผล และสมดุลของพลังจาก มารีนฟอร์ด หายไปหมดเลย

“เพราะเราคือกลุ่มพระเอก กลุ่มพระเอกชนะถือเป็นเรื่องปกติ”

การสูญเสีย ทำได้แค่ ฆ่าอิโซ กับอาชูร่า ที่ผมแทบจะไม่จำตัวละคร 2 คนนี้เลยด้วยซ้ำ ไอแก๊ง 9ปลอกดาป ไม่อยากจำมันสักตัว

ความสมเหตุสมผลมันอยู่ใหน  
ความสมดุลที่พยายามรักษา ตอนมารีนฟอร์ดมันหายไปใหน
การเกริ่นวาโนะที่เยอะเกินไป เมื่อเทียบจำนวนตอน
มารีนฟอร์ดกับวาโนะ และระยะเวลาที่ใช้
กลายเป็นว่า มารีนฟอร์ด  อัดทุกอย่างเข้ามา แต่สามารถทำให้ผมรู้สึกว่า มันมีแต่เนื้อ
ในขณะที่วาโนะ ยืดเยื้อและเต็มไปด้วยน้ำ จนเกลียด 9ปลอก จนลามไปถึงจะส่งภาควาโนะไปอยู่อันดับท้ายๆ ภาคที่เว้นเว้อชิบเป๋ง

วันพีชกลายเป็นการตูนที่
“ทำไม ผมอ่านยังไง ก้ไม่มีความรู้สึกอยากเอาใจช่วยกลุ่มพระเอกเลย ? “

ลองถามตัวเอง “ตอนสงครามารีนฟอร์ด คุณเอาใจช่วยพระเอกแค่ใหน  คุณคาดเดาผลลัพธ์ที่ตามมาได้หรือไม่ ?”

แล้วล้องย้อนกลับมาดู “ตอนวาโนะ มันมีบทใหนที่คุณรู้สึกว่า คุณกำลังเอาใจช่วยตัวละคร และไม่สมารถคาดเดาผลลัพธ์ได้เลยจริงๆ ?”

ยังดีที่ ยังอุส่าเอาพลเอกมาเปิดตัว
แต่ถ้ามาอีหรอบเดิม “มาชื่นชมโจรสลัดหมวกฟาง
ไม่ก้กำลังจะเข้าโจมตี แต่มาติดประชาชนยืนขวาง เลยเข้าจับกุมไม่ได้” ก้คงส่งเป็นภาคห่วยอันดับต้นตามเดรสโรซ่าไป

สำหรับผม วาโนะ แทบไม่ต่างอะไรกับ เดรสโรซ่า
ได้แต่คาดหวังว่า “โอดะจะกลับมาท็อปฟอร์ม”

“อย่าคิดว่าคนอ่านเด็กตลอดไปเลย  ฆ่าตัวละครหลักได้ฆ่าบ้างเถอะ  นี่คิดมาตลอดตอนเอสตายว่า วันพีชคงจริงจัง
จนถึงตอนนี้ ผมเริ่มคิดได้ว่าจนวันพีชจบ คงไม่มีใครสักคนเป็นอะไร”

ความอันตรายของโลกวันพีช มันขี้หมูขี้หมาไปเลย เมื่อเจอบัฟกลุ่มหวกฟาง “เพราะคุณจะไม่มีวันสูญเสียอย่างแน่นอน”


ปล.กลับไปอ่านฉากเอสอีกครั้ง *หรือมีแต่พี่น้องของลูฟี่เท่านั้นว่ะที่มีสิทธตาย ?