วันนี้ครบ 7 วันพอดี หลังจากการเริ่มต้น Move on
ผมได้บทสรุปแล้ว ว่าจะค่อยๆ พูดคุยกับน้องให้น้อยลง ไม่คุยเล่นอีกแล้ว แต่ก็กลับมีเรืองให้เป็นห่วง แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
คือโดยปกติผมต้องไปนั่งร้านกาแฟ ร้านนึงประจำหลายปีแล้ว มีน้องคนนึง ก็ได้เจอกันหลายปีแล้ว รู้สึกถูกชะตามาก ปีแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ปีที่แล้ว พยายามอ้างเรื่องโน้น เรื่องนี่ เรียกมาคุยประจำ หาเรื่องโน้น เรืองนี้ จนได้ line มาจนได้ ก็ได้คุยกันใน line ระยะนึง แต่คุยโน้นนี่ ไม่มีการจีบกันเลย
ก็พูดคุยกันเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจว่าน้องเขาจะมีแฟนรึยัง ก็เลยไมได้หาข้อมูลเลย แต่เท่าที่รู้คือไม่มี
จนวันนึง น้องติดโควิด ผมมารู้ทีหลัง และ รู้สึกแปลกๆ มาก เราเป็นห่วงน้องเขาขนาดนี้เลยหรือวะ ต่อจากนั้น ก็เริ่มถามตัวเองว่าจะยังไงต่อดีวะ ถ้าด้วยฐานะ อายุ การศีกษา การใช้ชิวิต มันต่างกันมากเลย(ใน pantip ละชอบบอกว่าต่างกันมาก เดี่ยวคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ น้อง กยศ ม6 ผม ปริญญาโท อเมริกา)
แต่ด้วยความรู้สึกที่มีก็เริ่มแสดงออกขึ้นเรื่อยๆ จนวันนึงเกิดทะเลาะกันด้วยอะไรไม่รู้ ผมถามว่าโกรธหรอ น้องบอกว่าไม่โกรธ จากที่ผมเคยให้อะไรก็รับทุกอย่าง แต่ก็ line มาบอกว่า ต่อไปไม่ต้องซื้ออะไรมาให้แล้วนะ จนไปถึง line ไปคุย ถาม 3 ตอบ 1 ตอบด้วยสติ้กเกอร์ ตอบข้ามวันก็มี ผมถามตัวเองด้วยความงง ตูทำอะไรผิดวะเนี่ย
ตามสืบไปมา อ้อ มีแฟนแล้วนั่นเอง ใจแป็วมาก น้องคงมารู้สึกตัวว่าผมคงไม่ปลอดภัยแล้วมั่ง จากที่คิดว่าเป็นพี่คนนึง เลย ไม่อยากให้ความหวังแล้ว
พอผมรู้ว่ามีแฟน ผมก็พอเข้าใจแล้วละ ไม่มีทางออกอย่างอื่นแล้ว ใจเขา ใจเรา ผมต้องหยุดตัวเอง ลบ line ทิ้ง เริ่มทำใจ แต่ทำไมมันยากจัง บอกกับตัวเองว่ามาที่ร้านจะพยายามไม่คุย คุยกับพนักงานคนอื่นแทน เลิกสนใจ ไม่คุยเล่นกันแล้ว
วันนี้ครบ 1 อาทิตย์ จากที่ตั้งใจไว้ ซึ่งเป็นช่วงน้องไม่ได้เข้าร้าน ต้องไปทำที่สาขาอื่นแทน ไม่รู้น้องเขามาจริง ผมจะทำได้แค่ไหน เหมือนกัน แต่ดันมารู้จากเพื่อนร่วมงานน้องว่า ชีวิต เรืองงานกำลังลำบาก อาจจะต้องออกจากงาน
เป็นห่วงมาก อยากถามโน้นนี่ แต่ก็ทำไม่ได้ จะถามเพื่อนๆ เขามากก็ไม่ได้ กรูกำลังในช่วง Move on นี่หว่า
ทำไมมันเจ็บปวดจังวะนี่ ห่วงจะตาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เดี่ยวตัวเองจะตัดไม่ขาดเอา
คุยกับใครก็ไม่ได้ เพื่อนน้องไม่มีใครรู้ ส่วนปรึกษาเพื่อตัวเองก็ไม่ได้ อายมันอีก
ปล อันนี้ไม่เกี่ยว แต่มันทำให้จิตใจมันย่ำแย่ไปอีก รุ่นน้องโทรมาบอกว่าต้องโดนตัดเท้าเพราะเบาหวานอีก โอยจิตใจมันย่ำแย่ลงไปอีก ไอ้น้องคนนี่มันแจ่กว่าเราตั้งเยอะ ยังเป็นห่วงเรื่องรักๆ ของตัวเอง รูสึกตัวเองเป็นคนไม่ดีเลย
ปล ผมเพิ่งรู้วาเขียนเล่าเรื่องมันยากแฮะ มิน่าผมอ่านของบางคนไม่รู้เรื่อง ตอนเขียน ผมก็งงเหมือนกัน อ่านไม่เข้าใจขอโทษทีครับ
ถามเพื่อนๆหน่อยครับ เคยมีอารมณ์นี้มั้ยครับ " เป็นห่วงเขามาก แต่ทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่อยู่ห่างๆ แบบห่วงๆ"
มันต้องผ่านไปทีละวัน ด้วยอารมณ์แบบนี้หรือครับ move on เนี่ย
ขอบคุณครับผม
ใครเคยเป็นมั้ง เป็นห่วงเขามาก แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว ได้แต่อยู่ห่างๆ แบบห่วงๆ
ผมได้บทสรุปแล้ว ว่าจะค่อยๆ พูดคุยกับน้องให้น้อยลง ไม่คุยเล่นอีกแล้ว แต่ก็กลับมีเรืองให้เป็นห่วง แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว
คือโดยปกติผมต้องไปนั่งร้านกาแฟ ร้านนึงประจำหลายปีแล้ว มีน้องคนนึง ก็ได้เจอกันหลายปีแล้ว รู้สึกถูกชะตามาก ปีแรกก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ปีที่แล้ว พยายามอ้างเรื่องโน้น เรื่องนี่ เรียกมาคุยประจำ หาเรื่องโน้น เรืองนี้ จนได้ line มาจนได้ ก็ได้คุยกันใน line ระยะนึง แต่คุยโน้นนี่ ไม่มีการจีบกันเลย
ก็พูดคุยกันเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจว่าน้องเขาจะมีแฟนรึยัง ก็เลยไมได้หาข้อมูลเลย แต่เท่าที่รู้คือไม่มี
จนวันนึง น้องติดโควิด ผมมารู้ทีหลัง และ รู้สึกแปลกๆ มาก เราเป็นห่วงน้องเขาขนาดนี้เลยหรือวะ ต่อจากนั้น ก็เริ่มถามตัวเองว่าจะยังไงต่อดีวะ ถ้าด้วยฐานะ อายุ การศีกษา การใช้ชิวิต มันต่างกันมากเลย(ใน pantip ละชอบบอกว่าต่างกันมาก เดี่ยวคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ น้อง กยศ ม6 ผม ปริญญาโท อเมริกา)
แต่ด้วยความรู้สึกที่มีก็เริ่มแสดงออกขึ้นเรื่อยๆ จนวันนึงเกิดทะเลาะกันด้วยอะไรไม่รู้ ผมถามว่าโกรธหรอ น้องบอกว่าไม่โกรธ จากที่ผมเคยให้อะไรก็รับทุกอย่าง แต่ก็ line มาบอกว่า ต่อไปไม่ต้องซื้ออะไรมาให้แล้วนะ จนไปถึง line ไปคุย ถาม 3 ตอบ 1 ตอบด้วยสติ้กเกอร์ ตอบข้ามวันก็มี ผมถามตัวเองด้วยความงง ตูทำอะไรผิดวะเนี่ย
ตามสืบไปมา อ้อ มีแฟนแล้วนั่นเอง ใจแป็วมาก น้องคงมารู้สึกตัวว่าผมคงไม่ปลอดภัยแล้วมั่ง จากที่คิดว่าเป็นพี่คนนึง เลย ไม่อยากให้ความหวังแล้ว
พอผมรู้ว่ามีแฟน ผมก็พอเข้าใจแล้วละ ไม่มีทางออกอย่างอื่นแล้ว ใจเขา ใจเรา ผมต้องหยุดตัวเอง ลบ line ทิ้ง เริ่มทำใจ แต่ทำไมมันยากจัง บอกกับตัวเองว่ามาที่ร้านจะพยายามไม่คุย คุยกับพนักงานคนอื่นแทน เลิกสนใจ ไม่คุยเล่นกันแล้ว
วันนี้ครบ 1 อาทิตย์ จากที่ตั้งใจไว้ ซึ่งเป็นช่วงน้องไม่ได้เข้าร้าน ต้องไปทำที่สาขาอื่นแทน ไม่รู้น้องเขามาจริง ผมจะทำได้แค่ไหน เหมือนกัน แต่ดันมารู้จากเพื่อนร่วมงานน้องว่า ชีวิต เรืองงานกำลังลำบาก อาจจะต้องออกจากงาน
เป็นห่วงมาก อยากถามโน้นนี่ แต่ก็ทำไม่ได้ จะถามเพื่อนๆ เขามากก็ไม่ได้ กรูกำลังในช่วง Move on นี่หว่า
ทำไมมันเจ็บปวดจังวะนี่ ห่วงจะตาย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เดี่ยวตัวเองจะตัดไม่ขาดเอา
คุยกับใครก็ไม่ได้ เพื่อนน้องไม่มีใครรู้ ส่วนปรึกษาเพื่อตัวเองก็ไม่ได้ อายมันอีก
ปล อันนี้ไม่เกี่ยว แต่มันทำให้จิตใจมันย่ำแย่ไปอีก รุ่นน้องโทรมาบอกว่าต้องโดนตัดเท้าเพราะเบาหวานอีก โอยจิตใจมันย่ำแย่ลงไปอีก ไอ้น้องคนนี่มันแจ่กว่าเราตั้งเยอะ ยังเป็นห่วงเรื่องรักๆ ของตัวเอง รูสึกตัวเองเป็นคนไม่ดีเลย
ปล ผมเพิ่งรู้วาเขียนเล่าเรื่องมันยากแฮะ มิน่าผมอ่านของบางคนไม่รู้เรื่อง ตอนเขียน ผมก็งงเหมือนกัน อ่านไม่เข้าใจขอโทษทีครับ
ถามเพื่อนๆหน่อยครับ เคยมีอารมณ์นี้มั้ยครับ " เป็นห่วงเขามาก แต่ทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่อยู่ห่างๆ แบบห่วงๆ"
มันต้องผ่านไปทีละวัน ด้วยอารมณ์แบบนี้หรือครับ move on เนี่ย
ขอบคุณครับผม