เข้าเรื่องเลยนะคะ  
คือเราคุยกับแฟนแต่เริ่มเป็นแฟนกันเลยว่า เราไม่โอเคถ้าวันหนึ่งมาแต่งงานกันแล้วแม่คุณจะมาอยู่ด้วย แฟนเราก็บอกว่าแม่เขาไม่มาอยู่รอกเขามีบ้านของเขาอยู่แล้ว  ผ่านมาสักพักใหญ่เราท้องแฟนเราทำงานที่กทม เราก็กลับไปอยู่ต่างจังหวัดกับญาติ 1 ทำไหมเราไม่ไปอยู่กับแฟที่กทม เป็นเพราะว่าตอนนั้นบ้านที่แฟนอยู่ อยู่กับแม่เขาตอนนั้นแม่เขามาเลี้ยงลูกของน้องสาวแฟนเราเขาเลยมาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน เราไปอยู่กับญาติเราจนคลอดแฟนเราไปกับเรารอบเดียวตอนฟากท้องเท่านั้น หลังจากนั้นเขาหยุดยาวหรือหยุดเสาร์อาติทย์เขาไม่เคยไปหาเรา  วันที่เราคลอดเราขันรถคลอดเองถึงโรงพยาบาล 2ชั่วโมฃก็คลอดแล้ว

  หลังจากคลอดนับแต่วันออกจากโรงพยาบาลเราก็แยกออกไปอยู่ที่อื่นบ้านญาติเราคนเยอะมาก เราดูแลลูกเราเอง พาอาบน้ำ ซักผ้าแฟนเรามาอยู่กับเรา5วันแรกๆแต่เขาทำไรไม่เป็นอยู่กับแม่ แม่เขาทำให้ทุกอย่างให้ตากผ้ายังตากไม่เป็นบ้านแฟนไม่ได้รวยนะคะแต่แม่เขาเป็นแม่บ้านไม่ทำงานมา30ปีแล้วเลยมีเวลาดูแลลูกเยอะ 
ต่อเรื่องเราต่อนะ  หลังจากเราคลอดลูกประมาณ 12 วัน แฟนพาแม่เขามาหา เราป่วยหนักเขาเลยพาเราไปโรงพยาบาลหมอบอกต้องนอนโรงพยาบาลนะ แต่วันต่อมาแม่กับแฟนจะกลับไม่มีไครดูแลลูกเรา หมอไม่ให้เอาลูกมาที่โรงพยาบาล เราไม่รู้จะทำไงขอร้องหมอว่ายังไงเราก็ต้องกลับไปดูแลลูกไม่มีไครดูและลูกเรา สุดท้ายหมอยอมแต่ให้เรานำยาที่เขาจ่ายให้มาโรงพยาบาลทุกวัน เราออกจากโรงพยาลมาดูแลลูกเรา เขาก็กลับกัน ผ่านไป2เดือนเราพาลูกเราไปหาแม่เราต่างประเทศ เพื่อให้แม่เลี้ยงลูกให้ ถามว่าเราคิดน้อยใจไหมว่าทำไหมแม่แฟนไม่เคยช่วยเหลืออาไรเลยแม้แต่ช่วยดูแลหลานตอนเราป่วย เราไม่เคยสนใจตรงนั้นเลย เพราะเราคิดว่าเป็นเราเองที่ไม่อยากไปเป็สะใภ้ไคร เขาไม่สนใจหรือห่วงไยเราเป็นเรื่องปกติ
  หลังจากนั้นประมาณ8 เดือนเรากลับเข้ามาไทย เรามาทำงานเป็นลูกจ้างเขาเกือบ2ปี แฟนชวนเราออกมาเปิดทำไรเอง เราก็ลาออกจากงานและเดินหาตึกเช่าและเปิดร้าน หลังจากนั้นพอทุกอย่างเริ่มดี แม่เขาเริ่มมาบ่อย บางทีเราทำงานเหนื่อยออกไปกินข้าวกับแฟนก็งอน ต้องคอยเอาใจ ต้องคอยซื้อข้าวมาให้ เดิน3 นาทีถึงตลาด 3 นาทีถึงโลตัสใหญ่ อาหารการกินไม่ซื้อมาให้คือไม่กิน ต้องซื้อมาโทรเรียกมากิน บางที่ก็มาขอยืมเงินแฟนเราให้ลูกสาวเขา
  ทุกวันนี้เราบอกกับแฟนเราว่าหาบ้านให้แม่คุณอยู่ที่อื่น เวลาแม่คุณมาคุณไปอยู่กับเขาก็ได้ดูแลเขา หรือเวลาแม่คุณมาเราไปอยู่ที่อื่นก็ได้ แฟนเราเขาก็จะบอกว่าไม่ได้เดียวแม่เขาไม่สบายใจ พอมาถึงทุกวันนี้เรานึกกลับไปวันที่เราคลอดลูก เราไม่อยากอยู่หรือเห็นหน้าเขาเลย จุดหนึ่งที่เราแย่มากๆลูกเราคือหลานเขา เขาอยู่ตรงไหน  ตอนเราคลอดใหม่สงสารลูกและสงสารตัวเองมาก วันที่แม่แฟนและแฟนมาหาเรา เขาเอาของมาให้ลูกเรานะคะ น้ำยาซักผ้า น้ำยาอาบน้ำ หมดอายุมา 2 แล้ว พอได้มารู้จักเขาจริงๆทุกวันนี้คือ เขาเป็นคนที่ดูทุกสินค้าที่จะกินหรือจะใช้ว่าหมดอายุหรือยัง เราก็คิดว่าที่ให้วันนั้นคือาไร

 พอทุกวันนี้แฟนเราเริ่มมีเงินขึ้นมา เขามาอยู่กับเราบ่อยขึ้น พอเราคุยเรื่องเราอยากมีครอบครัวเล็กๆของเรานะไม่ใช่เอาแม่เราหรือแม่คุณมาอยู่ด้วย แฟนเราก็บอกว่าเราเห็นแก่ตัว สร้างแต่ปัญหา แม่เขาอายุเยอะแล้วแม่เขาอายุ 60 ส่วนแม่เราอายุ 67 เลี้ยงลูกของเราด้วยตอนนี้ลูกเรา3ขวบแม่เราสลี้ยงแต่8 เดือน
แม่แฟนเราทะเลาะกับสามีเขาบอย ปีหนึ่ง 4-5 ครั้ง ทะเลาะกันก็หนีออกจากบ้านมาอยู่กับลูกชาย

ต่อเรื่องธุรกิจ
แฟนเราชวนเราออกจากงาน มาเปิดทำไรเอง เงินเขาความรู้ของเขา แต่เราเป็นคนมาทำกับเขาแต่แรก พอทุกวันนี้ทุกอย่างมันดี แฟนเราบอกว่าธุรกิจเขาเงินเขา คือบริษัทเป็นชื่อแฟนเงินทุกบาทเข้าหาแฟนหมด บางทีโมโหก็ไล่เราบ้างว่าคนอย่างเราไม่มีเขาก็เป็นได้แค่ลูกจ้างคนอื่น คุณไปทำไรเองไม่ได้รอกเรียนไม่จบ คนอย่างเราเดินหาตามถนนได้เยอะแยะ อย่าสำคัญตัวเองผิด 
   เวลาทำงาน เขาจะบอกว่าสู้เพื่อครอบครัวเรานะ ไม่มีเราธุรกิจเขาไปไม่ได้ เขาไม่ไว้ใจไคร 
คือเรารักเขาหวังดีกับเขาไม่อยากให้เขาเจอเหมือนชีวิตที่ผ่านมา เราพยายามมองหาแนะนำสิ่งที่ดีต่อเขาเสมอ เพราะเราคิดว่าวันหนึ่งเมื่อความรักครั้งนี้ไม่อยู่แล้ว อย่างน้อยเราไม่เคยทำร้ายความรักครั้งนี้เลย

ทุกคนอ่านแล้วมีความคิดเห็นยังไงบ้างคะ