เรากับA เล่นด้วยกันตั้งแต่ ม.1 -ม.3 แก๊งคืเราจะมีอยู่ 8-9 แต่เรากับA สองคนไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด ตัวติดกันตลอดเวลา เวลานั่งเรียนเราก้นั่งข้างกัน กินข้าวก็กินด้วยกัน เวลาซื้อขนมเราฏ้ซื้อมาเผื่อค่ะ เพราะ A ชอบแย่งเรากิน5555 โดยส่วนมากเราจะเป็นคนเลี้ยงค่ะ เพราะเราอยู่บ้านกับยาย 2คน พ่อกับแม่ทำงานที่ กมท. โอนตังค์มาให้ใช้ตลอด คือหมดต้อนไหนก็โทรขอได้ตลอด บางวันเราชวนกินนั้นนี้ A บอกไม่มีตังค์เราก็เลี้ยงค่ะ ไม่มีตังค์เราก็ให้ยืมค่ะ ถ้าเรามีกินก้ไม่ทวง ไม่พูดขายหน้ากลัวเพื่อนอาย เราเป็นคนที่รักคนอื่นมากว่าตัวเอง ทุ่มเท เล่นกับใครก็ให้ใจค่ะ ยิ่งกับเพื่อนสนิท เราไม่เคยคิดร้ายกับเพื่อนเลย ไม่เคยอิจฉา ยินดีตลอด เวลาเพื่อนทำอะไรผิดพลาด เราเป็นคนที่ไม่เคยคิดที่จะซ้ำเติม แต่เราให้กำลังใจ และปลอบด้วยซ้ำ  พวกเราเรียนอยู่โรงชื่อดังของอำเภอ จะมีรถรับส่งของแต่ละหมู่บ้านมารับ  เราไปเรียนบางวันไม่ทันรถรับส่งเราก้ขับมอไซต์เวฟx อีแดงคันเก่าไป ส่วนA เขาจะนั่งรถรับส่งมา รร. เพราะครอบA เขามีมอไซต์คันเดียว แม่กับพ่อขี่รไปนา  เวลาเลิกเรีบนเขาขอกลับด้วย เราก้ไปส่งค่ะ เพราะเป็นทางผ่านกลับบ้าน ห่างกันแค่ 5 โลเอง วันหยุด เสารื-อาทิตย์ เราก็ไปหาค่ะ เล่นอยู่ด้วยกันจนค่ำ ยางวันเลิกเรียนกลับบ้านตี2ก็มี  ด้วยความว่าติดเพื่อน ถึงขั้นที่ว่าเข้านอกออกในบ้านได้เลยค่ะ  จนกระทั่งขึ้น ปวส. เราเริ่มมีคนคุย เพราะเปลี่ยนแปลงตัว ผอมลง ขาวขัน เริ่มแต่งตัว จากคนที่ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยมีคนมาจีบเนอะ ฏ้อยากมีเหมือนคนอื่นบ้าง  ช่วงเทอม 1 เราก็ยังเล่นด้วยกัน แต่มีเพื่อนกลุ่มใหม่เข้ามา 5-6 คน เป็นผู้หญิงทั้งหมด บางคนก็มีแฟน แต่เพื่อนไม่ได้มีใครฑูดแซะเลยคน ยกเว้นเรา เนิ่มจากAพูดแซะ พูดจิกเหมือนเด็กประถม แต่เราฏ้ไม่ต่อรองต่อเถียงเลยสักครั้ง เราก้ปล่อยให้พูดไป จนเริ่มจะปลายเทอม วันนั้นเราก็เดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนปกติ  เราก็เอ่ยปากถามA ก็ไม่พูดด้วย และก็ในกลุ่มก็ไม่มีใครพูดกับเราสักคน คือเงียบทั้งกลุ่ม แต่ในกลุ่มถารมกันก็ตอบปกติ ยกเว้นเราคนเดียว เราก็เลยออกมาเล่นคนเดียว บางทีก้ไปกับเพื่อนกลุ่มอื่นบ้าง หลังจากทั้งแก๊งค์ A ก็พากันพูดแซะเราทุกวัน เพื่อนคนอื่นเขาถามว่าทำไมเราออกมา ทำไมพวกนั้นไม่เล่นด้วย ทำไมพูดให้เราขนาดนั้น  เราก็ให้เหตุผลว่าก็ไม่รู้เหมือนกัน สักJ เพื่อนผู้ชายในกลุ่มที่เราเล่นด้วยไปถามว่าทำไมเราออกมาจากกลุ่ม ทำไมพูดแซะเรา  A ให้เหตุผลว่า เรามีแฟน แล้วเราไม่เหมือนเดิม เขาบอกว่าเราเปลี่ยนไป จากที่เราเคยไปเล่นบ้านเขาจนค่ำดึกดื่นก็ยังไม่กลับ ขวนไปไหนเราก็ไม่ไปได้  ทั้งๆที่เราไปด้วยตลอด ขนาดเขาขายของออกไลน์ เราก็พาไปส่ง รถก้รถเรา น้ำมันไม่มีเราก็พาไป  ดดยที่เราไม่มีส่วนได้อะไรเลย เขาบอกว่าเราไม่สนใจเพื่อน เล่นแต่มือถือ เพื่อนพูดอะไรก็ไม่ได้ยิน เรานอนร้องไห้ทุกคืน บางวันก็โทรไปร้องให้แม่ฟัง เสียใจทำไมเพื่อนถึงทำไมถึงบลูลี่เราเพียงเพราะเรามีแฟน  ทั้งๆที่คนอืนในกลุ่มนั้นก้มีแฟนกัน ผ่านไปสักประมาณ 2 เดือน A เขาได้ทักเฟสมาหาเราว่ากลับมาเหมือนเดิมได้ไหม กลับมาเล่นกับเพื่อนเหมือนเดิม  เราก็เลยตออบไปว่าความรู้สึกเราไม่เหมือนเดิมแล้ว เพราะการที่พวกเขาทำพูดนั้นทำร้ายความรู้สึกมาก เราเก็บกดมาก บีบหัวใจทุกครั้งที่คิด ตลอดเวลาที่เรียนมาเกือบๆ 2 ปี แทบไม่อยากไปโรงเรียน เราต้องเจอเพื่อนที่เคยสนิทและแก๊งค์เพื่อนเก่า  พูดแซะทุกวัน เราไม่เคยได้ตอบโต้เลยสักครั้ง แต่ก้มีบางครั้งที่มี K เพื่อนใหม่เราตอบโต้ให้เราบ้าง เพราะโมโหแทนเรา ก็คือA  เขาเกลียดเรา และโพสเฟสด่าเราแทบทุกวัน เพื่อนก็แคปมาให้ดู จนวันนึงครูที่สอนวิาโปแกรม แซวA ว่าทำไมเพื่อนรักมาช้า แล้วAเขารีบพูดสวนครูขึ้นมาว่า ไม่มีเพื่อนแบบนี้ค่ะ เพื่อนหนูมี 5 ค่ะ แล้วก็ชี้เพื่อนในกลุ่มให้ครูดู พอเย็นช่วงวันนั้นเราก้เลยลบเพื่อนในเฟสเลยค่ะ ก็เห็นว่าไม่เราก็ไม่รุ้ว่าจะเก็บไว้เป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คทำไม วันต่อมkเขาก็มาพูดว่าจะบล็อก เขาก็บล็อกเลย แต่เราก็ไม่ได้อะไร  เพราะทำใจได้แล้ว ทุกๆวันที่เราต้องเจอคือ เจอพวกนั้นพูดแวะทุกวัน พูดยั่วโมโห ให้เราไปตีเขา โดยที่พูดว่า ไม่ไช่บางคนร้องไห้แล้วหรอ  ถ้าไม่พอใจก้เดินมาตีสิ แตเราไม่สนใจก็จนจบแยกย้ายกันไป ที่ผ่านสำหรับเราถือว่าเป็นบทเรียนสำหรับคนอ่อนต่อโลกอย่างเราเงยค่ะ รักเพื่อนมาก ช่วยเหลือจนตัวเองลำบากก็ยอม เข้าจแล้วโลกมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด