ชอบอยู่บ้านคนเดียว ไม่อยากเจอหน้าแม่

พอแม่เริ่มเข้าวัยทอง เราเริ่มโตขึ้น แม่ก็เหมือนคนละคนกับที่เราเคยรู้จัก เขาขี้หงุดหงิดขึ้น และเรารู้สึกว่าเราโดนเขาว่าตลอดเวลา
จนทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่อยากอยู่บ้านที่มีแม่แล้ว เรารักแม่มากเพราะเรามีความสัมพันธ์ที่ดีกับแม่ตั้งแต่เด็ก แม่เราขี้ตามใจ
เราอยากได้อะไรแม่เราก็จะซื้อให้แม้จะโดนพ่อบ่น แต่พอเราเริ่มโตขึ้นเรียนสูงขึ้น จนนะตอนนี้ แม่เราก็เหมือนจะเข้าใจอะไรเราน้อยลง
แม่ไม่เคยบังคับเรื่องเรียน ไม่เคยกดดันเรื่องเกรด แต่มีเรื่องเดียวที่แม่จะหาเรื่องมาว่าเราตลอดคือเรื่องงานบ้าน เขาสอนเราทำเรื่อง
พวกนี้มาตั้งแต่เด็ก และเราก็ทำมาตลอด ล้างจาน กวาดถูบ้าน ซักผ้าตากผ้าของทุกคนในบ้าน(เราโอเคที่จะทำ) รีดผ้าใส่เอง บลาๆ
เราเคยคอลกับเพื่อนไปด้วยทำงานบ้านไปด้วย เพื่อนก็บอกว่าขยัน ซึ่งเราไม่เคยคิดว่าเราเป็นคนขยัน แค่ทำเป็นroutineไป 
ถามคนรอบตัว เพื่อน พี่ ก็ไม่เห็นมีใครต้องทำมันเท่าเรา เราเลยกล้าที่จะพูดได้เลยว่าเราทำงานบ้านเยอะกว่าคนในวัยเดียวกันแล้ว 
แต่แม่เราก็ยังคิดว่าเราไม่เคยทำอะไรเลย แม่จะพูดเสมอว่าเราไม่เคยทำอะไรเลย อยู่บ้านเฉยๆ นอนตื่นสาย แล้วเราก็โดนว่ามาตลอด
แม่บอกว่าเขาทำงานกลับมาก็เหนื่อยแล้ว แต่เราไม่มีสิทธิพูดว่าเราก็เรียนเหนื่อยเหมือยกันเพราะเขาคิดว่าเขาเหนื่อยกว่า
เสาร์อาทิตย์เราทำงานพิเศษตั้งแต่เช้ายันเย็น กลับบ้านมาเราก็ต้องทำงานบ้าน เวลาที่แม่ไม่อยู่เรามีความสุขที่จะอยู่บ้าน พอแม่กลับมา
และเริ่มว่าเรา ความสุขของเรามันก็เริ่มที่จะหายไป เราไม่อยากยอมรับเลย ว่าเราไม่อยากอยู่กับแม่ เราเสียใจ ที่เราต้องมารู้สึกว่าแม่
คือคนที่เราไม่อยากคุยด้วยหรือเจอหน้าแล้ว