ตามหัวข้อค่ะ คือแม่เราติดเรากับพี่ชายมาก สรุปคือติดลูกอะคะ เราต้องการความเป็นส่วนตัวบ้าง ออกไปใช้ชีวิตของตัวเองบ้าง อยากออกไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วไม่ต้องมานั่งกังวลว่าเค้าจะโทรมาตามหรือมานั่งรอด่าเรา ทั้งที่ออกไปข้างนอกทุกครั้งเราจะบอกไว้แล้ว ว่าเรากลับดึกไม่ต้องอดนอนรอนะ แต่ก็อดนอนรอทุกครั้ง แล้วยังมาด่าเราอีก เหมือนเราไปทำอะไรผิดมาก ทั้งที่เราบอกไปแล้ว อ่านตรงนี้แล้วอาจจะคิดว่าเรารังเกียจแม่เหรอ? โตแล้วทิ้งแม่? ไม่ค่ะ เราอุส่าลาออกจากงานมาดูแลแม่ด้วยซ้ำ เพราะแกมีสภาวะเป็นโรคเครียดและโรคประจำตัวหลายโรค พี่ชายก็ไปทำงานกรุงเทพ เราเลยต้องลาออกจากงานต่างอำเภอ มาหางานในเมืองทำ เพราะแม่ไม่เคยปรับตัวที่จะไปอยู่ที่อื่นเลยค่ะ เขาอยากอยู่แต่ในเมือง บ้านเกิดของเค้า เราก็ตามใจ เราลาออกจากงานเอง ถึงรู้ว่าสมัยนี้งานมันหายาก เราก็ต้องทำำ ในตอนที่พี่เราไปกรุฃเทพใหม่ๆแม่ก็เหมือนจะคะยั้นคะยอให้พี่ชายไม่ไปอีก แล้วเราก็ลาออกจากงานเพื่อจะมาดูแลเค้าแล้ว ถามว่าแล้วจะเอาอะไรกิน? ความคิดเราคิดว่าแม่แค่อยากอยู่ร่วมกันกับลูกๆ แต่ต้องมองโลกความเป็นจริฃด้วยว่า ชีวิตเราทุกคนต้องมีเงิน ถึงจะอยู่ได้ ไม่ใช่อยู่กันครบครอบครัวแต่ไม่มีจะกิน พูดตรงๆก็คือ เอาแต่ใจตัวเองเกินไป ตอนนี้เราก็อยู่กับเขาสองคน พอเราจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนบ้าง หรืออยากให้แม่ได้ออกไปเทั้ยวกับพี่น้องเค้าบ้าง แต่ไม่ได้เลยค่ะ ทุกที่ต้องมีเรา เราแค่อยากมีเวลาส่วนตัว อยากให้แกเป็นเหมือนแม่คนอื่น ที่ยอมปล่อยให้ลูกออกไปมีชีวิตของตะวเองบ้าง ไม่ใช่ต้อฃการจะทิ้ฃแม่นะ แต่อยากให้ใช้ชีวิตบ้าง บางทีเราก็อาสาอยู่บ้าน และให้แม่ออกไปเที้ยวกับครอบครัวป้าบ้าง แต่เค้าก็ไม่ไป เพราะเราไม่ไป (อึดอัดนะคะ)ถ้าเป็นแบบนี้ เราคิดไปถึงตอนเราแต่งงานมีครอบครัว พี่ชายแต่งงานมีครอบครัว แล้วแม่จะอยู่ยังไง ไม่ใช่ว่าอยากทิ้งให้อยู่คนเดียว ไปอยู่กับเราหรือพี่ก็ได้ แต่อยากรู้ว่า จะถึงขั้นนอนห้องเดียวกันเลยหรือเปล่า เพราะปัจจุบันนี้ก็ไม่ให้เราแยกห้องนอนเลยค่ะ เค้าต้องนอนด้วย เราอายุ26แล้ว ยังไม่ได้แยกห้อฃนอนกับแม่เลยค่ะ เราก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัวบ้าง เพื่อนๆคิดว่าไงคะ เราใจร้ายหรือเปล่าที่คิดงี้?
ทำยังไง เมื่อรู้สึกว่าแม่ ติดเรามากเกินไป จนไปไหนไม่ได้เลย ?