เราเพิ่งเรียนจบตอนนี้รู้สึกชีวิตสับสนมาก ได้ที่สัมภาษณ์งานค่ะช่วงนี้แล้วเค้านัดไปสัม แต่ปัญหาอยู่ที่เราผิดเองค่ะที่นอนตื่นสายจากปัญหาเล็กๆแต่จริงๆแล้วมันเรื้อรังมานาน เราก็อยากปรับปรุงแต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองทำไมฝืนไม่ได้ จนมาปัจจุบันนี้เรากับแม่แทบไม่ได้คุยกัน ทุกอย่างมันมาคุมานาน แม่ก็ฟีลขาดเหมือนมันที่สุดของเค้าแล้ว เลยบอกเราว่าชีวิตนี้เค้าลำบากทำงานเพื่อให้มีเงินอยากมีความสุข แต่เราทำให้เค้าเครียด เค้าไม่อยากเจอเรื่องเครียดแล้ว เลยให้เราไปหางานให้ได้แล้วย้ายออกไปอยู่หอข้างนอก
เราไม่เคยอยู่หอมาก่อนเลย วางแผนชีวิตอยากทำงานสักสองปีแล้วไปเรียนต่อ เจอมาแบบนี้เหมือนแผนทุกอย่างพัง อยากเก็บเงินให้ได้เยอะๆไว้ใช้ตอนไปเรียน ตอนแรกที่ยังไม่เกิดเรื่องเราก็จะขับรถไปกลับบ้านที่ทำงาน แล้วอยู่บ้านจะออมเงินได้มากกว่าอยู่หอ พอลองมาคิดว่าต้องออกไปอยู่หอทั้งที่ไม่จำเป็นแต่มันเป็นเพราะปัญหาจากตัวเราเองเลยเครียดมาก
จริงๆรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในภาวะซึมเศร้ามานาน ส่วนนึงเรารู้ตัวว่าเราผิดที่ทำให้ครอบครัวเครียด แต่เราก็หดหู่ทุกครั้งที่แม่ว่าด่าเรา เหมือนเค้าเกลียดเราไปแล้ว ตอนนี้เค้าให้เราทะยอยเก็บของในห้องแล้วแพลนจะให้น้องเข้ามาอยู่แทน มันรู้สึกหดหู่ใจมาก ช่วงแรกมันก็เศร้าตอนที่มีปัญหา หลังๆมานี้สังเกตตัวเอง เราไม่มีความสุขแบบสุขที่ใจมาเป็นปีแล้ว รู้สึกใช้ชีวิตให้รอดไปงั้นๆ ตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยขึ้นว่าเกิดมาทำไม
เราเป็นคนมุ่งมั่นแล้วก็สู้มากให้ได้ตามแพลน แต่หลังๆมานี้รู้สึกพลังเรามันใกล้หมด แต่ก็รู้ว่าทุกอย่างที่เกิดเพราะตัวเราเอง พอโดนด่าโดนว่าแรงๆอารมณ์เราจะหดหู่นานมากกว่าจะฟื้นกลับปกติ ทำให้เวลาพูดกับคนในครอบครัวเราจะพูดคุยเฉยๆไม่ค่อยเล่าอะไรให้ฟัง เหมือนเรากลัวการสื่อสารกับคนในครอบครัวไปแล้ว อยากอยู่ในเซฟโซนของตัวเอง ปิดกั้นตัวเองในพื้นที่ปลอดภัย
ทำยังไงดีไม่อยากไปอยู่หอ แต่70%แล้วที่ต้องย้าย รอแค่ได้งาน แล้วจะก้าวผ่านความหดหู่นี้ยังไงดี เราอยากไปเรียนต่อมาก แต่เกิดปัญหาแบบนี้ที่บ้านไม่สนับสนุนแน่ๆเพราะอยากดันน้องและพี่มากกว่า และคิดว่าถ้าเราจะหาทุนเองก็คงไม่ไหวต้องล้มแพลนแน่ๆ
อยากกลับมาใช้ชีวิตปกติกับครอบครัว ขอบอกเพิ่มว่าก่อนหน้านี้เราก็เคยโดนไล่มาแล้วเราก็บอกแม่ว่าจะปรับตัว แต่มันก็เป็นแบบนี้ ทำไมเราทำไม่ได้เบื่อชีวิต เบื่อตัวเอง อยากหายไปอยู่นิ่งๆไม่ต้องคิดอะไร
ทำยังไงดี แม่ให้ออกจากบ้าน เครียด หดหู่มาก
เราไม่เคยอยู่หอมาก่อนเลย วางแผนชีวิตอยากทำงานสักสองปีแล้วไปเรียนต่อ เจอมาแบบนี้เหมือนแผนทุกอย่างพัง อยากเก็บเงินให้ได้เยอะๆไว้ใช้ตอนไปเรียน ตอนแรกที่ยังไม่เกิดเรื่องเราก็จะขับรถไปกลับบ้านที่ทำงาน แล้วอยู่บ้านจะออมเงินได้มากกว่าอยู่หอ พอลองมาคิดว่าต้องออกไปอยู่หอทั้งที่ไม่จำเป็นแต่มันเป็นเพราะปัญหาจากตัวเราเองเลยเครียดมาก
จริงๆรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในภาวะซึมเศร้ามานาน ส่วนนึงเรารู้ตัวว่าเราผิดที่ทำให้ครอบครัวเครียด แต่เราก็หดหู่ทุกครั้งที่แม่ว่าด่าเรา เหมือนเค้าเกลียดเราไปแล้ว ตอนนี้เค้าให้เราทะยอยเก็บของในห้องแล้วแพลนจะให้น้องเข้ามาอยู่แทน มันรู้สึกหดหู่ใจมาก ช่วงแรกมันก็เศร้าตอนที่มีปัญหา หลังๆมานี้สังเกตตัวเอง เราไม่มีความสุขแบบสุขที่ใจมาเป็นปีแล้ว รู้สึกใช้ชีวิตให้รอดไปงั้นๆ ตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยขึ้นว่าเกิดมาทำไม
เราเป็นคนมุ่งมั่นแล้วก็สู้มากให้ได้ตามแพลน แต่หลังๆมานี้รู้สึกพลังเรามันใกล้หมด แต่ก็รู้ว่าทุกอย่างที่เกิดเพราะตัวเราเอง พอโดนด่าโดนว่าแรงๆอารมณ์เราจะหดหู่นานมากกว่าจะฟื้นกลับปกติ ทำให้เวลาพูดกับคนในครอบครัวเราจะพูดคุยเฉยๆไม่ค่อยเล่าอะไรให้ฟัง เหมือนเรากลัวการสื่อสารกับคนในครอบครัวไปแล้ว อยากอยู่ในเซฟโซนของตัวเอง ปิดกั้นตัวเองในพื้นที่ปลอดภัย
ทำยังไงดีไม่อยากไปอยู่หอ แต่70%แล้วที่ต้องย้าย รอแค่ได้งาน แล้วจะก้าวผ่านความหดหู่นี้ยังไงดี เราอยากไปเรียนต่อมาก แต่เกิดปัญหาแบบนี้ที่บ้านไม่สนับสนุนแน่ๆเพราะอยากดันน้องและพี่มากกว่า และคิดว่าถ้าเราจะหาทุนเองก็คงไม่ไหวต้องล้มแพลนแน่ๆ
อยากกลับมาใช้ชีวิตปกติกับครอบครัว ขอบอกเพิ่มว่าก่อนหน้านี้เราก็เคยโดนไล่มาแล้วเราก็บอกแม่ว่าจะปรับตัว แต่มันก็เป็นแบบนี้ ทำไมเราทำไม่ได้เบื่อชีวิต เบื่อตัวเอง อยากหายไปอยู่นิ่งๆไม่ต้องคิดอะไร