เป็นที่ไม่ค่อยสดใส ปรับตัวกับที่ทำงานไม่ได้เลยควรทำอย่างไร?

วันนี้อยากมาแชร์มุมมอง ที่เชื่อว่าหลายคนคงเคยเจอ ทั้งในฐานะที่เป็นเด็กมาก่อน หรือในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่แล้ว ​เวลาที่เด็กๆ ไม่ว่าจะลูก หลาน หรือน้องๆ มาบ่นกับเราว่า "เหนื่อยจังเลย/เครียดมาก" คำ

เล่าเรื่องก่อนว่าพ่อป่วยเป็นแพนิก พ่อมีลูกสองคน ลูกคนแรกทำงานแล้วแล้วทิ้งไปมีครอบครัวไม่หันกลับมาดูแลพ่อที่ป่วยและทางบ้านเลย ลูกคนสอง(เรา)ก็ต้องทำหน้าที่ทุกอย่างดูแลพ่อ แต่พ่อไปผูกใจอยู่กับลูกคนแรก พ่

ตามกระทู้เลยค่ะ อยากทราบการจัดการอารมณ์ความรู้สึกของแต่ละคนหน่อยค่ะ ส่วนตัวเราเจอลูกค้าที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ ต้องได้แบบนั้นแบบนี้ซึ่งเราก็พูดด้วยเหตุผล บางคนก็ไม่เข้าใจ(ลูกค้าที่เป็นลุง ป้า บางคนนามสกุล

วันนี้ขอเล่าประสบการณ์พบนักจิตครั้งแรก อาจเปนโชคร้ายของเราก้ได้ที่เจอนักจิตคนนี้ แต่คนนี้ทำให้เรามองอาชีพนักจิตเปลี่ยนไป เหมือนการได้ทำให้คนไข้ร้องไห้ เค้นความเจ็บปวดได้มากเท่าไหร่

กระทู้สร้างขึ้นเพื่ออยากให้เป็นประโยชน์ สำหรับคนที่รับมือ คนที่กำลังโกรธไม่เป็นครับ .. เพื่อให้ได้นำความรู้ในนี้ ไปปรับใช้ตามสถานการณ์ แต่ละบุคคล เชิญชวนให้ท่านแชร์ครับ การพิมพ์ไม่กี่นาทีของท่าน อาจ

ไม่มีอะไรที่ต้องการเป็นพิเศษครับ ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีความอยาก เฉยชาครับ ไม่มีแรงจูงใจอะไรเลยครับ จนเป็นคนเฉื่อยๆเฉยๆชาๆหลอนๆเอ๋อๆปยอ.ครับ ยิ้มทั้งวัน รู้สึกอะไรก็ยิ้มไว้ก่อนตลอดที่ทำงาน ต่อให้เขาด่าดูถ

โดยปกติแล้ว ถ้าเราอยู่ด้วยกันกับใครไปนานๆ แล้วเราจะคล้อยตาม มีนิสัย หรือมีแนวคิดทัศนคติ ที่ปรับตัวโดยอัตโนมัติ ที่มีแนวคิดเดียวกัน เพื่อจะเข้ากับเขาให้ได้ แต่บางอย่างก็มีสิ่งที่เราไม่ชอบ นิสัยหรือพฤติ

ผมเป็นคนที่เก็บความรู้สึกอารมณ์ไว้และทำตัวปกติอยู่ตลอดครับเพราะต้องทำงานบริการ ต้องพยายามยิ้มแย้ม สดใสต่อหน้าลูกค้า เพื่อให้ลูกค้าได้มีความสุขเวลาใช้บริการกับที่ร้านครับ บางครั้งก็มีทำงานผิดพลาดบ้าง

สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็ก68ค่ะ ตัดสินใจจะลาออกมหาลัยค่ะ ด้วยความที่เราเริ่มไม่แน่ใจว่าเราเหมาะที่จะเรียนด้านนี้จริงๆรึเปล่า (คณะเรามีปรับพื้นฐานก่อนเปิดเทอมค่ะซึ่งพอจะสามารถรู้ประมาณนึงว่าเปิดเทอมไปจะต้อง

บางครั้งการเปิดใจคุยกัน ผลลัพธ์คือความขัดแย้ง มากกว่าความเข้าใจ บางทีการงียบ กลับกลายเป็นทางออกที่ดีสุด โตมากลับได้เรียนรู้ว่า เมื่อเกิดความขัดแย้ง เราไม่จำเป็นต้องปรับความเข้าใจกันกับอีกฝ่าย  ณ