ไม่รู้จะทำยังไง กำจัดความคิดที่ตัวเองดูไร้ค่าออกไปได้

พ่อแม่ เลิกกันตั้งแต่เราอยุ่ศูนย์เด็กเล็ก แม่มีครอบครัวใหม่ พ่อก็มีครอบครัวใหม่ (แต่แม่มีก่อน และเรามีพี่ชาย 1คน) ตอนนั้นพ่ออยากเอาเราไว้กับพ่อ และเอาพี่ชายไว้กับแม่เพราะถ้าไปอยู่กะแม่มันต้องเจอพ่อเลี้ยง พ่อไม่อยากให้ไปอยู่กะพ่อเลี้ยงเพราะเราเป็นผู้หญิง แต่แล้วเราเลือกที่จะอยู่กะฝั่งแม่ สรุปเราได้อยู่กะตากะยายแทน เพราะแม่ไปมีครอบครัวและลูกใหม่ 1 คนเป็นผู้หญิง  และเรากับพี่ โดนสั่งห้ามเรียกเค้าว่าแม่ ทั้งตัวแม่และตัวผัวใหม่เค้านั่นล่ะ เค้าให้เรียกว่าน้า และที่ทำงานของแม่บางคนเค้าก็รู้ว่าเราเป็นลูกเค้า บางคนก็ไม่รู้ ตอนประถมช่วงมีเฟสบุ๊คใหม่ๆเราได้ไปส่องเฟสแม่ (ไม่ได้เป็นเพื่อนในเฟส) แล้วเราเห็นเค้าลงรูปครอบครัวพ่อแม่ลูกของเค้า และมีคนมาเม้นว่ามีลูกกี่คนจ้ะ และแม่ได้ตอบไปว่ามีคนเดียว ตอนนั้นเราก็คิดในใจนะ ว่าแล้วกูกับพี่กูล่ะ ไม่ใช่ลูกเค้าหรอ ตั้งแต่จำได้เราเข้า รพ เราไม่เคยเห็นเค้ามาเยี่ยมเราเลยสักครั้ง มีแต่พ่อและญาติๆฝั่งพ่อ และก็ตายายที่พอมาบ้างเพราะต้องขายของ ลูกใหม่จองเค้าได้เรียนในที่ดีๆเรียนภาษาเรียนอะไรต่างๆก็ได้ ที่เค้าอยากจะเรียน ส่วนเรากับพี่ต้องเรียนโรงเรียนวัดจนจบ ม. 3 และเราสองคนก็ไปต่อ ปวช.กันในส่วนของพี่ชายนั้นพ่อเป็นคนจ่ายค่าเทอมดูแลค่านู่นนี่ให้ตลอด ส่วนเราจบ ม. 3 ยายก็บอกมห้มาช่วยขายของไม่ต้องเรียนเราเลยบอกไปว่าจะเรียน เค้าก็บอกว่าถ้าเรียนก็หาค่าเทอมเองนะ เค้าไม่ให้ เราก็โอเค เทอมแรกเราขอเงินพ่อมาจ่าย ดีที่ค่าเทอมไม่แพงมาก แต่พ่อบอกว่าพ่อมีภาระบ้าน รถ และค่าอยู่ค่ากินของพี่ชายอีก อาจจะส่งหนุอีกคนไม่ไหว แต่ถ้ามีปัญหาอะไรให้บอกเค้า ช่วงนั่นวิทลัยมีทุนมาพอดี เราเลยทำเรื่องขอทุนไป สรุปเราได้ทุนจนจบ ป.ตรี และค่ากินเราหาเองหมดทุกบาท ไม่เคยแบมือขออีกเลยตั้งแต่จบ ม.3 มา เพียงแค่อาศัยบ้านอยู่กับตายายเท่านั้น เราไม่ได้เจอได้คุยกับแม่เลย จนกระทั่งวันเสาร์ที่ผ่านมา ยายชวนไปทำอะไรกินที่บ้านแม่ ไปกันหมดเลยทั้งพี่ชาย น้า ป้า น้อง และที่มันทำให้เราคิดว่าตัวเองไม่มีค่า(ปกติก็คิดตลอดแหล่ะว่าตัวไม่มีค่าไม่มีใครรัก) ทุกคนรวมถึงแม่ด้วย เค้านั่งคุยกันอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ส่วนเราต้องมานั่งกินข้าวที่ระเบียง นั่งกินกินคนเดียว นั่งมองเค้ากินไปคุยไปอย่างสนุกสนาน เราคิดตลอดเวลา ว่าเราไม่น่ามาเลย หน้าจะอยู่บ้านกับแมว มาทำไมให้เป็นส่วนเกินวะ พอตกเย็น ไม่มีใครไปช่วยแม่ตำพริกกระเทียม ป้าเลยใช้เราไปตำ เค้าพูดเบาๆว่า "เองไปช่วยแม่เองตำพริกหน่อยไปเค้ามือเจ็บ" และยายก็พูดสวนขึ้นมาว่า " เฮ้ย พี่ก็พอมั้ง " เราก็เงียบและเดินออกมาช่วย ตำ ต้องอธิบายก่อนว่ารายล้อมบ้านของแม่ก็คือบ้านญาติฝั่งผัวทั้งนั้น เค้ากลัวที่ฝั่งผัวจะรู้ว่ามีลูกโตหมดแล้ว ทุกครั้งที่เรียกแม่จะไม่ได้เรียกว่าแม่นะ จะพูดว่าทำไรน่ะ กินไร จะไม่มีเรียกน้า ป้า พี่ หรืออะไรทั้งสิ้น จนตอนกลับมาที่บ้านเรา ตาเราเค้าเข้าห้องนอนไปแล้ว แล้วเค้าล็อคประตูหน้าบ้าน (ประตูสังกะสีเลื่อนขึ้นเลื่อนลง) แล้วเราไม่สามารถเปิดได้ ตะโกนเรียกก็แล้ว ทุบประตูก็แล้ว โทรหาก็แล้ว เราเปิดหน้าต่างเรียกเท่าไรก็ไม่ได้ยิน  ปล.เราปีนหน้าต่างขึ้นไปไม่ได้เนื่องจากหน้าต่างมันสูง และเรา นน.ตัวเยอะมาก เราจึงทำการเอาขวดน้ำที่เก็บไว้ขาย ปาไปที่ประตูห้องให้ตาตื่น ตาก็ตื่นมาเปิดให้ และหลังจากนั้นเราก็ไม่คุยกันจนถึงตอนนี้เลย และเราก็ขังตัวเองอยู่แต่ในห้องบนบ้านเราไม่ลงไปไหน ไม่เจอใคร ทั้งตาและยายก็ไม่มีใครคุยกะเราเลย มันก็เลยคิดว่า เกิดมาเพื่ออะไรวะ อยู่ไปเพื่ออะไร เอาจริงๆก็อยากหลับไปเลยแบบไม่ต้องตื่นขึ้นมา ลืมไปให้หมด อยากหนีไปให้ไกลๆ อยากตาย แต่ก็ไม่อยากที่จะฆ่าตัวตาย