เรามีปัญหาเรื่องชีวิตคู่ค่ะ
ตัวเราเองเป็นผู้หญิงและมีแฟนเป็นผู้หญิงค่ะ คบกันมาได้หลายปีแล้ว เราอายุน้อยกว่าเขานิดหน่อยค่ะ
ตัวแฟนเองค่อนข้างมีปัญหาเกี่ยวกับที่บ้านในเรื่องการบังคับในสายงานที่ที่บ้านต้องการ
ตอนนั้นแฟนเราเป็นโรคซึมเศร้าด้วยเราเลยบอกให้เขาออกจากงานก่อนไหมแล้วค่อยๆรักษาอาการป่วย
ทางเรายินดีที่จะอยู่กับเขาและออกค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างค่ะ ตอนนั้นการเงินพอใช้สำหรับการใช้ชีวิต 2 คนและส่งเงินเล็กๆน้อยๆให้ที่บ้าน
โดยก่อนที่ก่อนย้ายมาอยู่ด้วยกันเราเคยคุยกับเขาว่าเรายินดีที่จะออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างเป็นเวลา 6 เดือน
ซึ่งหลัง 6 เดือนที่ผ่านมาเขาไม่มีท่าทีจะหางานหรือช่วยกันหารายได้ เพราะเหตุผลที่เป็นโรคซึมเศร้า กินเวลาทั้งหมด1ปีเต็มค่ะ
แล้วหลังจากนั้นที่บ้านเขาก็ขอร้องให้แฟนย้ายกลับบ้าน โดยที่ยินดีให้เราย้ายไปด้วย นั้นหมายถึงเราจะต้องย้ายที่ทำงาน
และย้ายชีวิตของเราไปบ้านเกิดของเขา และผลกระทบที่ตามมาคือเงินเดือนเราลดลงครึ่งนึงค่ะ
เขาและที่บ้านให้เหตุผลว่าก็ไม่ต้องเช่าบ้านเงินแค่นี้ก็พอแล้ว ตั้งแต่อยู่ด้วยกันเราก็มีหนี้ที่กินเล่นด้วยกันก้อนนึงซึ่งต้องผ่อนจ่ายอยู่
ซึ่งทางเราไม่ได้รับเงินซับพอร์ตจากทางบ้านเขา ถ้าหากมีการซับพอร์ตก็จะเป็นการแลกเปลี่ยนกันเล็กๆน้อยๆเหมือนการจ้างแฟนเราให้ทำอะไรให้ ในช่วงที่เราอาศัยบ้านเขา
ห้องนอนเล็กๆห้องน้ำในตัวและพื้นที่ทำอาหาร และไม่ได้ร่วมทานข้าวเช้าหรือร่วมทานข้าวเย็นกับที่บ้านเขา
(เราไม่ได้มีปัญหาใดๆกับที่บ้านเขานะคะ)
ปัญหาที่เราเจอ ณ ตอนนี้คือที่บ้านเขาดูเหมือนไม่ทุกร้อนที่ลูกเขาไม่ได้ทำงาน
เพราะค่าใช้จ่ายของลูกเขาเราก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมด และเงินเดือนที่ลดมากว่าครึ่ง
ทำให้การเงินชักหน้าไม่ถึงหลัง และการที่คบกันมาหลายปี เรารู้สึกว่ารักที่มันมีมันลดสถานะลง
ใช้ชีวิตกันเหมือนเพื่อนที่เราต้องดูแลการเงิน และเลี้ยงหมา 4 ตัวด้วยกัน ทำงานบ้านหรือทำทุกอย่างหารกันให้เท่าเทียม แต่สิ่งที่เราโดนเอาเปรียบตอนนี้คือเราทั้งต้องทำงานนอกบ้านและต้องการทุกอย่างที่เป็นภาระในชีวิตเป็นสอง และเรื่องอย่างว่าที่ไม่น่าจะเกิน 10 ครั้งต่อปี
ซึ่งเราไม่โอเคในส่วนนี้ ทุกครั้งที่เราพูดเรื่องการหางานที่เขาสัญญาจะทำเพื่อเรา จะทำให้ทะเลาะใหญ่โตทุกครั้งที่ทีการพูดถึง
ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ประมาณ 5 ปีได้แล้วค่ะ เราคิดว่าเรายังรักเขา เราทนทำ แต่ทุกวันนี้เรารู้สึกว่าจะกลายเป็นเราเองที่รู้สึก
ไม่มีค่าในชีวิต ตัวเราเองก็เรียนไม่จบมหาลัยเพราะพ่อเสียต้องออกมาเลี้ยงคุณแม่แต่เขาจบมหาลัยและคณะดีๆ
แต่เขาไม่ทำงานและต่อยอดความรู้ที่เขามี ทุกวันนี้เราน้อยใจมากๆเลยค่ะ ว่าชีวิตเราจะต้องเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ตัวเขาอายุ 30 แล้วแต่ไม่ได้เริ่มทำอะไรที่เห็นว่าเขาอยากจะทำงานจริงๆเลยค่ะ และจะหลุดพ้น
จากตรงนี้ได้ยังไง เรารักเขาและหมาที่เลี้ยงด้วยกันมากแต่อยากมีทางออกจากปัญหานี้ เราควรจะทำยังไงดีคะ
ปรึกษา แฟนเราเป็นผู้หญิงทำไมเหนื่อยขนาดนี้
ตัวเราเองเป็นผู้หญิงและมีแฟนเป็นผู้หญิงค่ะ คบกันมาได้หลายปีแล้ว เราอายุน้อยกว่าเขานิดหน่อยค่ะ
ตัวแฟนเองค่อนข้างมีปัญหาเกี่ยวกับที่บ้านในเรื่องการบังคับในสายงานที่ที่บ้านต้องการ
ตอนนั้นแฟนเราเป็นโรคซึมเศร้าด้วยเราเลยบอกให้เขาออกจากงานก่อนไหมแล้วค่อยๆรักษาอาการป่วย
ทางเรายินดีที่จะอยู่กับเขาและออกค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่างค่ะ ตอนนั้นการเงินพอใช้สำหรับการใช้ชีวิต 2 คนและส่งเงินเล็กๆน้อยๆให้ที่บ้าน
โดยก่อนที่ก่อนย้ายมาอยู่ด้วยกันเราเคยคุยกับเขาว่าเรายินดีที่จะออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างเป็นเวลา 6 เดือน
ซึ่งหลัง 6 เดือนที่ผ่านมาเขาไม่มีท่าทีจะหางานหรือช่วยกันหารายได้ เพราะเหตุผลที่เป็นโรคซึมเศร้า กินเวลาทั้งหมด1ปีเต็มค่ะ
แล้วหลังจากนั้นที่บ้านเขาก็ขอร้องให้แฟนย้ายกลับบ้าน โดยที่ยินดีให้เราย้ายไปด้วย นั้นหมายถึงเราจะต้องย้ายที่ทำงาน
และย้ายชีวิตของเราไปบ้านเกิดของเขา และผลกระทบที่ตามมาคือเงินเดือนเราลดลงครึ่งนึงค่ะ
เขาและที่บ้านให้เหตุผลว่าก็ไม่ต้องเช่าบ้านเงินแค่นี้ก็พอแล้ว ตั้งแต่อยู่ด้วยกันเราก็มีหนี้ที่กินเล่นด้วยกันก้อนนึงซึ่งต้องผ่อนจ่ายอยู่
ซึ่งทางเราไม่ได้รับเงินซับพอร์ตจากทางบ้านเขา ถ้าหากมีการซับพอร์ตก็จะเป็นการแลกเปลี่ยนกันเล็กๆน้อยๆเหมือนการจ้างแฟนเราให้ทำอะไรให้ ในช่วงที่เราอาศัยบ้านเขา
ห้องนอนเล็กๆห้องน้ำในตัวและพื้นที่ทำอาหาร และไม่ได้ร่วมทานข้าวเช้าหรือร่วมทานข้าวเย็นกับที่บ้านเขา
(เราไม่ได้มีปัญหาใดๆกับที่บ้านเขานะคะ)
ปัญหาที่เราเจอ ณ ตอนนี้คือที่บ้านเขาดูเหมือนไม่ทุกร้อนที่ลูกเขาไม่ได้ทำงาน
เพราะค่าใช้จ่ายของลูกเขาเราก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมด และเงินเดือนที่ลดมากว่าครึ่ง
ทำให้การเงินชักหน้าไม่ถึงหลัง และการที่คบกันมาหลายปี เรารู้สึกว่ารักที่มันมีมันลดสถานะลง
ใช้ชีวิตกันเหมือนเพื่อนที่เราต้องดูแลการเงิน และเลี้ยงหมา 4 ตัวด้วยกัน ทำงานบ้านหรือทำทุกอย่างหารกันให้เท่าเทียม แต่สิ่งที่เราโดนเอาเปรียบตอนนี้คือเราทั้งต้องทำงานนอกบ้านและต้องการทุกอย่างที่เป็นภาระในชีวิตเป็นสอง และเรื่องอย่างว่าที่ไม่น่าจะเกิน 10 ครั้งต่อปี
ซึ่งเราไม่โอเคในส่วนนี้ ทุกครั้งที่เราพูดเรื่องการหางานที่เขาสัญญาจะทำเพื่อเรา จะทำให้ทะเลาะใหญ่โตทุกครั้งที่ทีการพูดถึง
ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ประมาณ 5 ปีได้แล้วค่ะ เราคิดว่าเรายังรักเขา เราทนทำ แต่ทุกวันนี้เรารู้สึกว่าจะกลายเป็นเราเองที่รู้สึก
ไม่มีค่าในชีวิต ตัวเราเองก็เรียนไม่จบมหาลัยเพราะพ่อเสียต้องออกมาเลี้ยงคุณแม่แต่เขาจบมหาลัยและคณะดีๆ
แต่เขาไม่ทำงานและต่อยอดความรู้ที่เขามี ทุกวันนี้เราน้อยใจมากๆเลยค่ะ ว่าชีวิตเราจะต้องเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ตัวเขาอายุ 30 แล้วแต่ไม่ได้เริ่มทำอะไรที่เห็นว่าเขาอยากจะทำงานจริงๆเลยค่ะ และจะหลุดพ้น
จากตรงนี้ได้ยังไง เรารักเขาและหมาที่เลี้ยงด้วยกันมากแต่อยากมีทางออกจากปัญหานี้ เราควรจะทำยังไงดีคะ