เพื่อนจำเป็นจริงๆหรอคะ?

คือต้องเล่าสาวท้าวความไปตั้งแต่ตอนเราอยู่ประถมเลยค่ะ ตอนเราอยู่ประถมเราโดนแกล้งตั้งแต่ ป.2 เลย ตอนเราอยู่อนุบาลมีเพื่อนคนหนึ่งชอบแบ่งไอติมให้เรากิน ไอติมที่มันมี2แท่งในซองเดียวอะค่ะ พอจะนึกออกมั้ย นั้นแหละค่ะ เรื่องราวชห.มันเริ่มตั้งแต่ตรงนี้ ตอนแรกเราคิดว่าเพื่อนคนนี้ใจดีกับเรามาก มีน้ำใจแบ่งปันเราตลอดเลย แต่พออยู่ประมาณ ป.2 เพื่อนคนนี้มารีดไถเงินเราบอกว่ามาเก็บค่าไอติมย้อนหลัง ถ้าไม่ให้จะบอกให้เพื่อนไม่เล่นกับเรา ตอนนั้นเรากลัวมากค่ะด้วยความที่ยังเด็กเราเลยยอมนางเราจ่ายให้นางตลอดทุกวันวันละ20(จำได้ว่าตอนนั้นได้เงินไปวันละ30T-T) เราจ่ายให้จนถึงอยู่ป.4 วันนั้นนางใช้เราถือของให้แล้วเราทำซิปกระเป๋าดินสอนางเสียค่ะ นางบอกพ่อซื้อมาจากญี่ปุ่น เราต้องจากค่าเสียหาย1500บาท ตอนนั้นเครียดมากค่ะคิดเลยว่าจะไปเอาเงินมาจากไหนดีวะ จนเราคิดไปออกจริงๆดลยไปบอกแม่ว่าต้องจ่ายเงินค่าทำกระเป๋าดินสอเพื่อนพัง1500บาทแม่เราก็เลยพาเราไปบ้านนาง พอไปถึงแม่ก็ถามเลย กระเป๋าพังหรอ กระเป๋ารุ่นไหนล่ะแม่จะได้จ่ายให้ ตอนนั้นนางยิ้มๆละบอกว่าซ้อมได้แล้วค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ แล้วแม่ก็พาเรากลับบ้านตอนนั้นเราโคตรสะใจอะ วันต่อมานางก็มาขอโทษเราแล้วบอกว่าแค่พูดเล่นเองทำไมต้องจริงจังด้วย แล้วนางก็หยุดแกล้งเราค่ะ แต่ความวายป่วงยังไม่หยุดเท่านี้นะคะทุกคน เรื่องราวยังอีกยาวไกลค่ะ ตอนเราอยู่ป.4ใกล้ขึ้นป.5 เรามีเพื่อนใหม่คนทุกคนนนนน ไม่ใช่คนเดียวด้วยนะแต่มาถึง2!!!
เพื่อนคนนั้นชื่อข้าวกับมดค่ะ(ไม่ใช่นามสมมุติ)
เราดีใจมากเลยในที่สุดก็มีเพื่อนสนิทสักที พวกเราสนิทกันมากก แบบวันเสาร์อาทิตย์ก็ไปเล่นบ้านกัน แล้วนอกจากเราแล้วอะข้าวก็สนิทกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งค่ะแทนชื่อว่าเปรมละกันคือข้าวกับเปรมอะเจาอยู่กลุ่มเดียวกันตอนแรก แต่ช่วงหลังๆมาข้าวเค้ามาเล่นกับเราเปรมก็เลยมาชวนเราเล่นด้วย ตอนแรกอะไรก็ดีหมดแหละค่ะ จนถึงวันหนึ่งเปรมขอให้เราทำการบ้านให้หน่อยเพราะงานค้างของเปรมเยอะ เราเห็นว่าไหนๆก็เป็นเพื่อนกันก็เลยช่วยจากนั้นมานางก็เหมือนติดนิสัย พอเราไม่ช่วยก็บอกให้ข้าวให้มดให้ทุกคนไม่เล่นกับเราเราเลยต้องยอมแล้วแค่ไม่ใช่การบ้านนะค่ะ ทั้งเติมอาหาร ทั้งเงิน วิ่งไปซื้อของ บอกข้อสอบ สั่งให้แกล้งคนนั้นคนนี้ก็ทำมาแล้วค่ะ และก็ไม่ใช่เปรมคนเดียวด้วยนะ ยังมีคนที่เป็นติ้กต้อกเกอร์(เขียนถูกไหม)ชื่อดังคนหนึ่งในตอนนี้ด้วย นางคนนี้จะทำกับเราหนักหน่อย เช่น ผสมยาในน้ำให้เรากิน(ยาที่เด็กพิเศษเขากินกันอะคะ ไม่รู้เหมือนกันยาอะไร) เอาที่เป็นเครื่อวเป่าวอลเลย์บอลยัดใส่จมูกเราแล้วกดเปิดเครื่องเป่าลมเข้าไป เหลาดินสอใส่ปากเราบ้าง และอีกเยอะแยะ เอาเป็นว่าเราทนจนถึงวันสุดท้ายที่จบประถมอะค่ะ แต่รู้ไหมคะเรื่องทีพีคกว่านี้คือทุกครั้งที่เราโดนแกล้งนังข้าวมันเป็นคนออกไอเดียว่าควรแกล้งเรายังไงค่ะคุณผู้ช๊มมมมมม!!!! เรารู้ตอนตีกับเพื่อนในห้องค่ะ ตอนแรกเรานั่งดูการ์ตูนอยู่แล้วเพื่อนคนนั้นมันมากระชากผมขึ้นคร่อมแล้วยิกหน้าเราค่ะ เราก็งงทำเราทำไมเลยทำคืนไว้ก่อน ตีกันเสร็จฉากหนึ่งเราเลยถามเราตีเราทำไม มันบอกว่าอีข้าวไอบอกมันว่าเราด่าพี่มัน เราก็งงเลยไปพูดตอนไหน บังเอิญมีเพื่อนเดินผ่านมาแล้วได้ยิน เราเล่าให้ฟังว่าอีข้าวก็ไปยุเพื่อนอีกคนเหมือนกันว่าเพื่อนไปด่าคนนั้นคนนี้แล้วก็ตีกันแบบนี้อีกหลายรายค่ะ ตัดจบเรื่องตอนประถม อีข้าวทักมาขอโทษเราค่ะ ดราก็เออ ออ ไปไม่ใส่ใจมากยังไงก็ไม่ได้เจอกันละ พอขึ้นมัธยมทุกคนคิดว่าความจบหรือยังคะ? ใช่ค่ะคุณคิดถูกทุกอย่างยังไม่จบแต่พึ่งเริ่มต้นค่าาาาา  ด้วยความม.1ไงงงงเข้าไปก็ยังไม่รู้เรื่องอะไร ตั้งใจว่าจะไม่มีเพื่อนละ แม่ไม่มีประโยชน์(ความคิดตอนนั้น) ก็อยู่คนเดียวไปเลยค่ะ แต่ๆๆๆ เหมือนจะเจอเหตุการ์ณเดิมวนซ้ำมีเพื่อนคนหนึ่งเดิมมาชวนคุยค่ะ ตอนนั้นว่าจะไม่คุยด้วยละ แต่นางตื้อไม่เลิกก็เลยได้อยู่กลุ่มเดียวกันไปค่ะก็มีทั้งเรื่องดีและไม่ดีบ้างแต่ก็ไม่ได้แย่อะไรค่ะ แต่ว่า!!!!! มีวันหนึ่งเพื่อนในกลุ่มเราเขาคุยกับแฟนเก่ารุ่นพี่ที่จบไปแล้วแล้วที่นี้เพื่อนก็ไปเที่ยวกับคนคุยมั้งค่ะไม่แน่ใจ (รุ่นพี่ที่จบไปแล้วมีลูกมีแฟนใหม่แล้วด้วยนะ)พี่เค้าไม่พอใจค่ะก็เลยสั่งรุ่นพี่ม.5ตอนนั้นให้มาแซะกลุ่มเรา ขู่ว่าจะทำร้ายบ้าง ตอนนั้นเราก็กลัวค่ะ พี่ม.5พวกนั้นสั่งลูกสมุนที่อยู่ม.4(พี่ม.4เป็นผู้ชายนะคะ) ให้มาพูดขู่กลุ่มเรา เข้ามาชี้หน้าด่าบ้าง หนักสุดตอนนั้นเขามาถีบปนะตูห้องเราตอนพักเทียงถีบแบบหลายครั้งมากเข้ามาผลักเก้าอี้อีก เรารู้สึกไม่ปลอดภัยเลยไปบอกพี่ชายค่ะตอนแรกเราไม่เคยบอกใครเลยนะคะว่ามีพี่ชาย เพราะเวลากลับบ้านเราก็กลับก่อน พี่จะซ้อมบอลต่อ เราเดินไปหาพี่แล้วเล่าทุกอย่างให้ฟัง(พี่เราม.6) เราเล่ายังไม่ทันจบเพื่อนพี่ชายก็ชวนเพื่อนที่เหลือจะไปแก้แค้นให้เราค่ะ แต่บังเอิญวันนี้นพี่ม.4คนนั้นไม่มา ก็เลยใากเพื่อนในห้องเตือนๆไปค่ะ พอที่นี้เหมือนเรื่องมันจะดังขึ้นมา(พี่เราค่อนข้างเป็นที่เคารพนิดนึง)คนเค้าก็ถามเป็นพี่น้องกันจริงเหรอ เรื่องมันเป็นยังไง แบบนี้ พวกพี่ม.5รู้เขาก่็เลยหยุดยุ่งกับกลุ่มเราแต่มีเซาะว่าใช้อำนาจำี่บ้างนิดหน่อย แต่เราไม่ได้ใส่ใจ มาจนถึงตอนนี้ค่ะเราอยู่ม.5 คือเราก็อยู่กับเพื่อนกลุ่มเดิมนั้นแหละค่ะเพิ่มเติมสมาชิกนิดหน่อย จะเล่าแบบรวดเดียวเลยนะคะ พวกเราอยู่กันด้วยดี แล้วมีเพื่อนคนหนึ่งนางบอกว่าอยากตั้งใจเรียนเลยอยากเข้ากลุ่มด้วยให้เราข่วยพานางเจ้ากลุ่มหน่อย เราก็ตกลง นางขอให้เราช่วยเรียกให้มาอยู่ด้วยเวลาเห็นนางอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มเพราะนางไม่กล้าออกมาเองเราก็ทำจนตอนนี้นางสนิทกับเพื่อนในกลุ่มเราทุกคนแล้วค่ะ เรารู้สึกเหมือนนางมาแทนที่เราเลยค่ะเช่นนางมานั่งใกล้เพื่อนสนิทเรา นั่งที่เราตอนเรียนด้วยเราเลยต้องไปนั้งคนเดียวหลังห้อง เวลากินข้าวนางก็มาแทรกที่นั่งเรา เหมือนกันเราออก วันนี้นางก็ไปเที่ยวกับเพื่อนทุกคนในกลุ่มเราด้วย เรากลับมารู้สึกโดดเดี่ยวอีกครั้งค่ะ แล้วเราก็เลยมานั่งคิดว่าเพื่อนเนี่ยมันจำเป็นจริงๆเหรอ ทำไมต้องอยากมีเพื่อนด้วย ทำไมตอนนั้นเราต้องยอมโดนขนาดนั้นเพราะกลัวไม่มีเพื่อนด้วย ทำไมต้องยอมโดนแกล้ง ทำไมต้องยอมรุ่นพี่เพื่อพวกนั้นทั้งที่เราก็ไม่ได้อะไร ขอความช่วยเหลือยังไม่ได้เลย เรียนเราก็ถือว่าพอได้ไม่ต้องลอกงานใครด้วย เราก็คิดว่าเราที่ผ่านมาเราได้อะไรบ้าง งานกลุ่มก็ทำคนเดียวตลอด ตอนนี้เราเลยปล่อยวาง เราคิดว่าไม่ต้องมีมันก็ได้เพื่อนอะแต่ในกูเกิ้ลบอกว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคมต้องมีเพื่อนถึงจะอยู่รอดทุกคนคิดว่าไงบ้างคะ?

ปล.เขียนผิดบ้างถูกบ้าง บางคำมันแปลกอัตโนมัติขอโทษด้วยนะคะ