ผมเริ่มมีความคิดอยากตายเข้ามาในหัว มันรู้สึกไร้ค่า ตั้งแต่แฟนทิ้งผมไป ใช่ครับ ถ้าผมดีหล่อนจะไปหรือ ในวันที่ผมหมดตัว หมดทาง สิ่งเดียวที่คิดว่าตัวเองน่าจะมีอยู่คือหล่อน แต่หล่อนก็ไป
ก่อนหน้านี้ผมก็ทำงานปกติครับ เงินเดือนพอสมควร อยู่ได้สบาย แต่พอทำหลายปีเข้าก็เริ่มเบื่อความวนเวียนซ้ำๆ จึงตัดสินใจไปทำร้านเล็กๆ ที่บ้าน ได้อยู่กับครอบครัว แล้วหล่อนก็ตัดสินใจลาออกจากงานตามผมไปอยู่ด้วยกัน
พอมาถึงก็เกิดโควิดพอดี ทุกอย่างหยุดชะงัก รายได้น้อย และแทบไม่มี แต่เราก็อยู่ได้สบายเพราะเป็นบ้านเราเอง มีธุรกิจหลักของที่บ้านผมอยู่แล้ว หล่อนก็ทนอยู่กับผมตั้งแต่โควิดวันแรกจนวันสุดท้ายเปิดเมือง หล่อนจึงสมัครงานกลับไปทำที่กรุงเทพ ผมก็ไม่ว่าอะไร เพราะเรารายได้ไม่ดี ให้หล่อนไปอย่างที่ต้องการ เพราะหล่อนก็คงไม่คิดว่ามาอยู่กับผมแล้วจะเจอช่วงเวลาแบบนี้
เราลำบากมาด้วยกันมากครับ อดทน พยายามสร้างตัวเราเอง อดทนให้ผ่านพ้นช่วงเวลาแย่ๆ ไป พอโควิดเริ่มซา ผมคิดว่าจะดีขึ้น แต่หล่อนกลับต้องการกลับไปทำงานที่กรุงเทพเหมือนเดิม บอกว่าจะช่วยกันหาสองทาง คือให้ผมดูแลร้าน และหล่อนก็ทำงานเก็บเงินอยู่ทางโน้น ตกลงกันว่าเราจะกลับมาอยู่ด้วยกันตามฝันที่เราวางแผนไว้
พอหล่อนทำงานที่กรุงเทพได้เดือนกว่าๆ หล่อนก็เริ่มบอกผมว่าอยากมีอิสระ อยากตั้งต้นใหม่ มองไม่เห็นอนาคตกับผม ผมใจหาย หล่อนพูดเอาตอนที่จากไปแล้ว เงินที่ผมมีทั้งหมดลงทุนทำร้านหมดแล้ว ตั้งใจทำเพื่อเราสองคน เพราะตัดสินใจแล้วว่าจะมีชีวิตกับผู้หญิงคนนี้ แต่ก็เปล่า มันจบแล้ว ผมลุกไม่ขึ้น ไม่มีแรงทำคนเดียวต่อไป เสียใจครับ ได้แต่โทษตัวเองที่หารายได้มั่นคงมาให้หล่อนไม่ได้ เสียใจที่โอกาสขณะที่เราอยู่ด้วยกันดันมีโรคโควิดเข้ามาพอดี หล่อนคงทนอึดอัดที่บ้านผมมานาน เหมือนติดกับ จะไปทันทีก็ไม่ได้เพราะโรคระบาดรุนแรงอยู่ช่วงนั้น พอโรคซาก็เป็นอย่างที่เล่า หล่อนไป ไลน์บอกแม่ผมว่าจะไปเก็บเงินช่วยกันสร้างอนาคตกับผม และจะกลับมาอยู่ด้วยกันตามที่คุยกับผมไว้
เข้าใจครับ ไม่มีเงินใครก็ไม่อยากอยู่ด้วย หล่อนไปแต่ตัว ทิ้งเสื้อผ้าของใช้ต่างๆ ทั้งหมดไว้ที่คอนโดผม และไม่กลับมาเอา ผมพยายามติดต่อให้หล่อนเก็บของไปดีกว่า ผมทิ้งไม่ลง หล่อนก็อยากได้เหมือนกัน แต่ต้องการให้ผมขนไปให้ที่กรุงเทพ
สุดท้ายผมเปิดโน้ทบุ๊คเพื่อทำงาน เข้าไปเจอเฟซฯ หล่อนที่ลืมลงชื่อออก พบว่า ตลอดเวลาที่หล่อนมาอยู่กับผม หล่อนคุยกับแฟนเก่าตลอดเวลาตั้งแต่ทักทายตื่นนอนจนเข้านอน ผมย้อนดูไปทุกปี หล่อนหลอกแฟนเก่าว่าอยู่กรุงเทพทำงานที่เก่าไม่เคยลาออกไปไหน ทั้งที่หล่อนอยู่กับผมตลอดเวลา ผมเสียใจ แต่ยังคิดเสมอว่าถ้าผมตั้งตัวได้เร็วกว่านี้หล่อนคงไม่ไปกรุงเทพ การคุยกับแฟนเก่าคงไม่ใช่เหตุผลที่หล่อนไปหรอก แต่ผมไม่รู้ว่าหล่อนคิดอะไร หล่อนอาจเจอคนอื่นอีกก็ได้ที่ไม่ใช่แฟนเก่า ผมเสียใจ เสียใจ ผมหมดทาง ความคิดอยากตายแวบมาเงียบๆ เหมือนคนลาออกจากงานแล้วแฟนทิ้ง การทำธุรกิจมันคงต้องใช้เวลา แต่หล่อนไม่รอ
ทุกวันนี้ผมคิดถึงหล่อนเสมอ ห่วงว่าจะเป็นยังไง หล่อนห้ามผมไปหา ไปเจอ แม้แต่ของใช้เสื้อผ้าหล่อนก็ไม่กลับมาเอา หล่อนคงกลัวเจอผม ผมมีสองหัวใจที่มันก้องอยู่ตลอดเวลา คือใจหนึ่งผมรักษาหล่อนไว้ไม่ได้ ผมเลี้ยงดูให้ความสุขสบายแก่หล่อนไม่ได้ ผมสร้างตัวไม่ทัน ผมคงคิดไปเองว่าชีวิตคู่ควรจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน ดูแลกัน ช่วยกันสร้าง ช่วยกันทำ แต่มันคงโบราณเกินไป หล่อนคงเห็นว่าผมเลี้ยงไม่ได้ จบ ผมคิดว่าไม่ควรต้องมีใครมาเลี้ยงใคร เราควรช่วยกันหามากกว่า เพราะเรามีกันแค่สองคน เมื่อตัดสินใจออกมาทำลงทุนแล้วก็ช่วยกันให้สุด เพื่อมันจะเป็นของเราในวันหน้า แต่ผมคิดผิด เพราะตอนที่ผมทำงานประจำ ตำแหน่งบรรณาธิการหล่อนก็รักผมมาก ดีกับผมทุกอย่าง เมื่อมั่นใจผมจึงถามหล่อนว่าพร้อมจะหยุดที่กันและกันรึยัง พร้อมจะสร้างอะไรเป็นของตัวเองไหม หรือต้องการเวลาอีกหน่อย หล่อนตอบว่าพร้อมจะหยุดที่ผมแล้วผมเองก็พร้อมเหมือนกัน
แต่เมื่อเราลาออกมา ผมไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ ตอนมีเงินเดือนมันสุขอยู่แล้ว เลยไม่รู้ว่าใครรักเราหรือไม่ พอเราล้ม ผมถึงได้ยินหล่อนพูดว่ามองไม่เห็นอนาคตกับผม เจ็บมาก หล่อนพูดทุกอย่างที่ไม่ดี ผมแย่ยังไงบ้าง หล่อนบอกหมด กระทั่งบอกว่าแม่หล่อนไม่ชอบผม ทั้งที่เราไม่เคยเจอกัน ผมรับได้ที่ถูกมองว่าไม่ดี ยอมรับทุกอย่าง แต่ที่ตกใจคือหล่อนคุยกับคนอื่นตลอดเวลาที่อยู่กับผม คือตั้งแต่วันแรกยันวันสุดท้ายที่จากกันไป
สุดท้าย อีกใจหนึ่งผมก็เลยคิดว่าตกลงผมผิดอะไร ผมไม่ดีอย่างที่หล่อนสรรหามาพูดหรือหล่อนมีคนอื่นกันแน่?????
ผมหมดพลัง ไม่อยากโทษใคร ผมคิดถึงหล่อนเท่านั้น ผมแค่อยากระบายและอยากตายเพราะทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ทน
ยามล้ม แฟนทิ้ง อยากตาย
ก่อนหน้านี้ผมก็ทำงานปกติครับ เงินเดือนพอสมควร อยู่ได้สบาย แต่พอทำหลายปีเข้าก็เริ่มเบื่อความวนเวียนซ้ำๆ จึงตัดสินใจไปทำร้านเล็กๆ ที่บ้าน ได้อยู่กับครอบครัว แล้วหล่อนก็ตัดสินใจลาออกจากงานตามผมไปอยู่ด้วยกัน
พอมาถึงก็เกิดโควิดพอดี ทุกอย่างหยุดชะงัก รายได้น้อย และแทบไม่มี แต่เราก็อยู่ได้สบายเพราะเป็นบ้านเราเอง มีธุรกิจหลักของที่บ้านผมอยู่แล้ว หล่อนก็ทนอยู่กับผมตั้งแต่โควิดวันแรกจนวันสุดท้ายเปิดเมือง หล่อนจึงสมัครงานกลับไปทำที่กรุงเทพ ผมก็ไม่ว่าอะไร เพราะเรารายได้ไม่ดี ให้หล่อนไปอย่างที่ต้องการ เพราะหล่อนก็คงไม่คิดว่ามาอยู่กับผมแล้วจะเจอช่วงเวลาแบบนี้
เราลำบากมาด้วยกันมากครับ อดทน พยายามสร้างตัวเราเอง อดทนให้ผ่านพ้นช่วงเวลาแย่ๆ ไป พอโควิดเริ่มซา ผมคิดว่าจะดีขึ้น แต่หล่อนกลับต้องการกลับไปทำงานที่กรุงเทพเหมือนเดิม บอกว่าจะช่วยกันหาสองทาง คือให้ผมดูแลร้าน และหล่อนก็ทำงานเก็บเงินอยู่ทางโน้น ตกลงกันว่าเราจะกลับมาอยู่ด้วยกันตามฝันที่เราวางแผนไว้
พอหล่อนทำงานที่กรุงเทพได้เดือนกว่าๆ หล่อนก็เริ่มบอกผมว่าอยากมีอิสระ อยากตั้งต้นใหม่ มองไม่เห็นอนาคตกับผม ผมใจหาย หล่อนพูดเอาตอนที่จากไปแล้ว เงินที่ผมมีทั้งหมดลงทุนทำร้านหมดแล้ว ตั้งใจทำเพื่อเราสองคน เพราะตัดสินใจแล้วว่าจะมีชีวิตกับผู้หญิงคนนี้ แต่ก็เปล่า มันจบแล้ว ผมลุกไม่ขึ้น ไม่มีแรงทำคนเดียวต่อไป เสียใจครับ ได้แต่โทษตัวเองที่หารายได้มั่นคงมาให้หล่อนไม่ได้ เสียใจที่โอกาสขณะที่เราอยู่ด้วยกันดันมีโรคโควิดเข้ามาพอดี หล่อนคงทนอึดอัดที่บ้านผมมานาน เหมือนติดกับ จะไปทันทีก็ไม่ได้เพราะโรคระบาดรุนแรงอยู่ช่วงนั้น พอโรคซาก็เป็นอย่างที่เล่า หล่อนไป ไลน์บอกแม่ผมว่าจะไปเก็บเงินช่วยกันสร้างอนาคตกับผม และจะกลับมาอยู่ด้วยกันตามที่คุยกับผมไว้
เข้าใจครับ ไม่มีเงินใครก็ไม่อยากอยู่ด้วย หล่อนไปแต่ตัว ทิ้งเสื้อผ้าของใช้ต่างๆ ทั้งหมดไว้ที่คอนโดผม และไม่กลับมาเอา ผมพยายามติดต่อให้หล่อนเก็บของไปดีกว่า ผมทิ้งไม่ลง หล่อนก็อยากได้เหมือนกัน แต่ต้องการให้ผมขนไปให้ที่กรุงเทพ
สุดท้ายผมเปิดโน้ทบุ๊คเพื่อทำงาน เข้าไปเจอเฟซฯ หล่อนที่ลืมลงชื่อออก พบว่า ตลอดเวลาที่หล่อนมาอยู่กับผม หล่อนคุยกับแฟนเก่าตลอดเวลาตั้งแต่ทักทายตื่นนอนจนเข้านอน ผมย้อนดูไปทุกปี หล่อนหลอกแฟนเก่าว่าอยู่กรุงเทพทำงานที่เก่าไม่เคยลาออกไปไหน ทั้งที่หล่อนอยู่กับผมตลอดเวลา ผมเสียใจ แต่ยังคิดเสมอว่าถ้าผมตั้งตัวได้เร็วกว่านี้หล่อนคงไม่ไปกรุงเทพ การคุยกับแฟนเก่าคงไม่ใช่เหตุผลที่หล่อนไปหรอก แต่ผมไม่รู้ว่าหล่อนคิดอะไร หล่อนอาจเจอคนอื่นอีกก็ได้ที่ไม่ใช่แฟนเก่า ผมเสียใจ เสียใจ ผมหมดทาง ความคิดอยากตายแวบมาเงียบๆ เหมือนคนลาออกจากงานแล้วแฟนทิ้ง การทำธุรกิจมันคงต้องใช้เวลา แต่หล่อนไม่รอ
ทุกวันนี้ผมคิดถึงหล่อนเสมอ ห่วงว่าจะเป็นยังไง หล่อนห้ามผมไปหา ไปเจอ แม้แต่ของใช้เสื้อผ้าหล่อนก็ไม่กลับมาเอา หล่อนคงกลัวเจอผม ผมมีสองหัวใจที่มันก้องอยู่ตลอดเวลา คือใจหนึ่งผมรักษาหล่อนไว้ไม่ได้ ผมเลี้ยงดูให้ความสุขสบายแก่หล่อนไม่ได้ ผมสร้างตัวไม่ทัน ผมคงคิดไปเองว่าชีวิตคู่ควรจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน ดูแลกัน ช่วยกันสร้าง ช่วยกันทำ แต่มันคงโบราณเกินไป หล่อนคงเห็นว่าผมเลี้ยงไม่ได้ จบ ผมคิดว่าไม่ควรต้องมีใครมาเลี้ยงใคร เราควรช่วยกันหามากกว่า เพราะเรามีกันแค่สองคน เมื่อตัดสินใจออกมาทำลงทุนแล้วก็ช่วยกันให้สุด เพื่อมันจะเป็นของเราในวันหน้า แต่ผมคิดผิด เพราะตอนที่ผมทำงานประจำ ตำแหน่งบรรณาธิการหล่อนก็รักผมมาก ดีกับผมทุกอย่าง เมื่อมั่นใจผมจึงถามหล่อนว่าพร้อมจะหยุดที่กันและกันรึยัง พร้อมจะสร้างอะไรเป็นของตัวเองไหม หรือต้องการเวลาอีกหน่อย หล่อนตอบว่าพร้อมจะหยุดที่ผมแล้วผมเองก็พร้อมเหมือนกัน
แต่เมื่อเราลาออกมา ผมไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้ ตอนมีเงินเดือนมันสุขอยู่แล้ว เลยไม่รู้ว่าใครรักเราหรือไม่ พอเราล้ม ผมถึงได้ยินหล่อนพูดว่ามองไม่เห็นอนาคตกับผม เจ็บมาก หล่อนพูดทุกอย่างที่ไม่ดี ผมแย่ยังไงบ้าง หล่อนบอกหมด กระทั่งบอกว่าแม่หล่อนไม่ชอบผม ทั้งที่เราไม่เคยเจอกัน ผมรับได้ที่ถูกมองว่าไม่ดี ยอมรับทุกอย่าง แต่ที่ตกใจคือหล่อนคุยกับคนอื่นตลอดเวลาที่อยู่กับผม คือตั้งแต่วันแรกยันวันสุดท้ายที่จากกันไป
สุดท้าย อีกใจหนึ่งผมก็เลยคิดว่าตกลงผมผิดอะไร ผมไม่ดีอย่างที่หล่อนสรรหามาพูดหรือหล่อนมีคนอื่นกันแน่?????
ผมหมดพลัง ไม่อยากโทษใคร ผมคิดถึงหล่อนเท่านั้น ผมแค่อยากระบายและอยากตายเพราะทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ทน