ครอบครัวไม่ใช่ เซฟโซน

เราจะเล่าแบบเร็วๆนะ

 เราอายุ 25 พึ่งเรียนจบมา ไม่ถึงสองปี พ่อแม่เราเลีกกันในช่วงเราเรียนจบพอดี ความรับผิดชอบเสาหลักของครอบครัวจึงตกมาอยู่ที่เรา เราเคยไปทำงานเป็นลูกจ้างเขา แต่ไม่มีเงีนเก็บสักบาท เพราะแม่จะอยากได้นั้นนี้อยู่ตลอดเวลา โทรมาขอว่าขาดนั้น ขาดนี้ เมื่อก่อนยอมรับว่ารักแม่รักครอบครัวมาก แต่พอเวลาผ่านไป ยิ่งหนักขื้นทุกวันจนเวลาผ่านไปสองปีจะเข้าสามปี เราเริ่มเหนื่อยกับงานที่ทำอยู่ อยากมีอะไรเป็นของตัวเอง อยากเป็นนายตัวเอง แต่ทางบ้านแม่บ้าง พี่บ้าง ไม่เห็นดีด้วยว่าจะมาทำอะไรตอนนี้ช่วงนี้ใครทำอะไรก็เจ๋ง ไปไม่รอดหรอก กลับบ้านมาช่วยแม่ทำมาหากิน เราเลยกลับมาบ้าน และ นั้นคือการตกนรกของแท้ของเรา ตอนกลับเราแบบมีเงีนเก็บเล็กน้อยของเรา เพราะคิดว่าจะเอาไปลงทุนในอนาคต แต่ไม่นานแม่บอกให้เอามาทำร้านขายของเพื่อหารายได้เข้าบ้าน เราทำเพื่อแม่ทุกอย่าง จนเงีนหมดตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่พออยู่ๆปไม่ถึงห้าเดือน แม่บอกว่าอยากทำบ้าน อยากได้รถ คนที่แม่คาดหวังก็คือเรา หวังว่าเราจะเป็นคนไปหาสิ่งนั้นให้ท่าน คิดดูสิว่าเราผู้หญิงตัวคนเดียว จะเอาอะไรไปหาเงีนอะไรได้ขนาดนั้น บังคับเราทุกทางให้ไปทำงานที่เกาหลีบ้าง บอกเราไปทุกที่ที่ได้เงีนแม้แต่เรื่องไปขายตัว เรารู้สึกว่าลูกทุกคนเกีดมาเพราะอะไรหรอ ทำให้เราเกีดมาเพื่อให้เราตอบสนองความอยากหรอ ให้เราเกีดมาเพื่อให้เราหาเงีนให้ใช้หรอ นี้ใช้มั้ยคือการตอบแทนบุญคุณ เราอยากตอบไปว่าถ้าเรารู้ว่าเกีดมาแล้วต้ทุกข์ขนาดนี้เราก็ไม่ได้อยากเกีดมา เราไม่เข้าใจ ว่านี้คือสิ่งที่แม่ควนจะทำกับลูกมั้ย ยอมรับว่าเหนื่อยมาก ความฝันที่อยากเปีดร้านกาแฟเล็กๆของเรา กับทำตามความต้องการของแม่ เราจะเลือกอะไร แล้วชีวิดเราล่ะ มันคือของใคร เราอยากมีความสุขบ้างเหมือนคนอื่นๆเขา ชีวิดมันควนเป็นแบบไหน ช่วยเราด้วยทุกคน ไม่รู้จะคุยกับใครจริง ทุกข์มาก มีอาการเครียดนอนไม่หลับมาเป็นปีแล้ว เรากลัวว่าเราจะเป็น โรคซึมเศร้าหรือเปล่า บางครั้งเราก็รู้สึกอยากตายๆไปซ่ะ การรู้สึกว่าเกลียดแม่ตัวเองคือเรื่องผิดปกติมั้ย แล้วต้องทำปบบไหนอาการพวกนี้จะหายไป ความสุข ความสดใสของเมื่อยังเป็นเด็กมันจะกลับมาตอนไหน เราต้องไปไหนถึงจะดีขื้น