สมัยเมื่อ วัยคลั่ง ควY. เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว  ได้มีโอกาสไปรักผู้ชายคนนึง (เพื่อนสนิท)  แล้วแบบรักสุด คลั่ง ค.สุด  ถึงขนาดว่าไปสารภาพและ "สาปตัวเอง ถ้าไม่ได้เขาเป็นสามีจะไม่รักใครอีกเลยยยย"  พร้อมทั้ง ปฎิญาณสาบานต่อหน้าชายที่ตนรัก   แต่ชีวิตคนเราไม่ใช่นิยาย รักเขาแล้วเขาจะรักตอบ  แห้วรับประทานไปสิบคันรถ  แถมยังแกล้งพิโรธไม่คุยกับผู้ชายคิดว่าวันรุ่งขึ้นเขาจะมาง้อ  ปรากฎว่ารอมาอีกสิบปีเขาก็ไม่เคยคุยด้วยอีกเลย   เศร้าแบบไม่มีน้ำตา 5555  (ก่อนจะโกรธกัน  เราก็ยังคุยกับเขาอีกเป็นปี  เพราะได้สาระแนสัญญากันไว้ว่าไม่ว่าเขารักเราหรือไม่  เราจะยังคงเป็นเพื่อนกัน) และเราก็แอบสาปแช่งเขาให้พบรักที่เจ็บปวดแบบเรา ซึ่งเราก็เฝ้าโกรธเขาเป็นสิบๆปี

              หลังจากอกหักในตอนนั้นระยะเวลาสิบปีก็ไม่เคย รักใคร หรือ คลั่ง ค. ใครเท่าคนนั้นอีกเลย  อาจจะมีคนผ่านเข้ามาบ้างแต่ก็แค่ผ่านมาแล้วก็ผ่านออกไป  แต่ตอนเข้าวัยทำงานแรกๆก็มีพี่ที่สนิทกันมาก  เขาคอยช่วยเหลือ  คอยห่วงใย  ผู้ชายในฝัน และเราตัวติดกับเขาตลอดเวลา เขาดีกว่าอีคนแรกพันเท่า  แต่เขามีเมียแล้ว 55   ด้วยบาปบุญเห็นท่าไม่ดีก็เลยรีบหางานใหม่หนีมาก่อน  และก็เหมือนเป็นชะตากรรมที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ เขาโกรธฉันมากแม้แต่ความเป็นพี่น้องก็ไม่เหลือ  แต่อันนี้ไม่เสียใจเท่าไรอยู่ต่อไปกินกันแน่นรกชัดๆ

              สุดท้ายแล้วชีวิตโสดสนิทและมีความสุขด้วยตัวเอง  แต่ก็ชอบหาเรื่องไปหาหมอดูค้นหาเวรกรรมว่าเพราะอะไรถึงไม่มีผัว (โดยไม่โทษนิสัยส่วนลึกของตัวเองเลย)  และก็โดนทักมาว่า  "ฉันเคยพูดสัญญากับใครคนนึงว่าจะไม่รักใครอีกเลยถ้าไม่ได้รับความรักจากเขา"  และเพราะเหตุนี้ชีวิตเลยมักไปชอบคนที่มีเจ้าของ  ฟังตอนแรกก็แถบจะปี๊ดหมอดูว่าคนอย่างฉันเนี่ยนะจะไปสัญญาบ้าบอแบบนั้นกับใคร (เพราะลืมเรื่องราว)  แต่ฉันก็รีบจุดธูป 36 ดอกกลางแจ้ง
ถอนคำสัญญาจนแม่ด่าเพราะควันปลิวเข้าบ้าน  (เชื่อไม่เชื่อไม่รู้จุดธูปไว้ก่อน)  
              ที่นี้ก็แอบจิตตก  จนคิดได้ว่าแต่ก่อนเราโทษคนอื่น โทษเวรกรรม  โทษทุกอย่างจนมองไม่เห็นการกระทำของตัวเอง   เพราะเราเชื่อและสั่งให้ตัวเองไม่รักใครอีกเลยตั้งหากจึงทำให้เราเป็นแบบนี้
              และที่ตั้งกระทู้เพ้อเจ้อแบบนี้ แค่อยากจะขอโทษผู้ชายสองคนนั้นเพื่อเขาจะมาเห็น  เพราะคนนึงทักไปก็ไม่ตอบ  ส่วนอีกคนร้ายกว่านั้นไม่รับเฟสเลยจ้าาา   ฉันขอกราบที่ตักขอโทษในเรื่องชั่วช้าจ้าาา