สวัสดีค่า เราอายุ12 อยู่ม.1ค่ะ คือเราอยู่ประจำมาสองปีแล้วค่ะ แต่ปีนี้ก็เป็นเหมือนปีที่แล้วเลย ก็คือเราคิดถึงแม่มากๆค่ะ พอคิดว่าต้องอยู่โรงเรียนห้าวัน อยู่บ้านแค่สองวัน วนลูปอยู่อย่างงี้เรื่อยๆเราก็เครียดหัวจะระเบิดเลยค่ะ เรารู้ว่าคนอื่นลำบากกว่าเราเยอะ แต่เราก็อดคิดมากไม่ได้จริงๆค่ะ ปีแรกที่เรียนแรกๆแย่มาก เป็นความทรงจำที่แย่มากจริงๆค่ะ แต่หลังๆเราก็เฮฮามากเลย5555 พอโควิดเริ่มระบาดมากขึ้น เราก็ต้องเรียนออนไลน์1ปีเต็มค่ะ ทำให้ผูกพันธ์กับแม่และคนที่บ้านมากขึ้น พอมาอยู่ประจำเราก็ร้องไห้เหมือนเดิมเลยค่ะ ยิ่งตอนดึกๆมันแย่มากๆเลย เราอยากผ่านจุดนี้ไปให้ได้ค่ะ เราอยากเลิกคิดถึงแม่ จริงๆเราก็มีคติประจำใจให้เลิกคิดถึงแม่ด้วยนะคะ แต่คือเราเอาชนะความรู้สึกตัวเองใม่ได้ อีกด้านนึงของความคิดเราคือ จะกลับบ้าน ไม่อยู่แล้ว อดทนอะไร ไม่ทำ จะกลับบ้าน ส่วนอีกด้านคือ อดทนเพื่อแม่ ทำเพื่อทุกคน เรียนจบสูงๆหาเงินมาให้พ่อแม่ ย้อนแย้งมากเลยค่ะ เราทำไม่ได้  เราแค่อยากให้ทุกคนให้กำลังใจเรา หรือว่าให้คำแนะนำว่าทำยังไงให้เลิกคิดถึงคนที่บ้านดี ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ^^ (เราไม่รู้จะติดแท็กอะไรค่ะ ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ)