มาเรียน กทม ได้เงินเดือนเพิ่มมา1000

ตามหัวข้อเลยค่ะ เราไม่ได้เงินเพิ่มตั้งแต่ออกมาอยู่คนเดียว 7500 (รวมค่ากินกับ pocket money) อยากได้อะไรต้องเก็บเงินซื้อเอง พอขึ้นมาเรียนมหาลัย มันก็ขัดสนกว่าแต่เก่ามากเลยลองคุยกับเขา เขาก็บอกว่า ทำไมคนอื่นถึงอยู่พอทั้งที่ต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟค่าห้อง แต่ที่ที่เราอยู่ ไม่มีตลาดใกล้ๆ ใกล้สุด 7-11 ต้องสั่งของจากแอพ ถ้าซื้อของสดในห้างก็ยังแพง ล่าสุดเจอไก่กิโลละ 200+ หมู300+ เขาก็บอกว่าโอเคเดี๋ยวขึ้นค่ากินให้1000 เพราะเดี๋ยวเอาเงินไปซื้อรองเท้าหมด(เขาเคยเห็นรองเท้าเราเราซื้อซึ่งมีไม่เกิน10คู่และใช้เวลาเก็บเป็นปีกว่าจะได้สักคู่แล้วมันผิดเหรอคะที่จะซื้อของที่อยากได้จากpocket moneyที่ให้มาเพื่อนการนี้อยู่แล้ว) แล้วเขาก็บอกให้เราไปเที่ยวออกไปข้างนอกบ้างเดี๋ยวเขาจ่ายค่ารถให้ก็ได้ แต่เรารู้สึกว่าถ้าออกไปก็ไม่ได้เที่ยวอยู่ดีเพราะค่ากินขยับจาก 129เป็น160ต่อวันถ้าอยากกินมากกว่านี้ต้องเอาpocket money มารวมก็จะได้200กว่าๆ แล้วถ้าไปก็ต้องพะวงว่าสิ้นเดือนจะเหลือเงินใช้มั้ย เราใช้เงินเดือนชนเดือนตลอดค่ะ จริงๆอยู่รอดมาได้ทุกวันนี้เพราะอยากกินหรืออยากซื้อเสื้อผ้าใส่คือผ่อนในแอปส้มอย่างเดียวเลย ขอทำอะไรก็ไม่ได้เงินเพิ่มเราอยากได้อะไรก็ต้องหักจากเงินเดือนที่ได้ซึ่งมันไม่สามารถทำได้5555 กำชับทุกวันให้เรากินอาหารดีๆ ไปเที่ยว ไปใช้ชีวิตแบบไม่ต้องเสียใจถ้าย้อนกลับมา ไปมีชีวิตที่มีความสุขในงบที่จำกัด คือเราไม่ได้อยากได้เพิ่มเวอร์อะไรขนาดนั้นนะคะ แต่มันเบียดค่าเงินเก็บเรามาตลอดตั้งแต่ออกมาอยู่คนเดียว อยากได้อะไรก็ไม่ได้ เงินเก็บก็ไม่มี บางทีให้ทักไปขอบ่อยๆก็ไม่ได้

ปล. ออกมาอยู่คนเดียวเพราะเกิดการใช้ความรุนแรงภายในครอบครัวจนพ่อเห็นต้องจับแยกนะคะ ไม่ได้ฟีลเก๋อยากออกมาโตอย่างโดดเดี่ยว

อยากทราบว่า มันน้อยไปมั้ยคะกับ8500ที่จะได้กับการต้องใช้ชีวิตย่านมหาลัยตึกแปลกที่ค่าข้าวจาน60ขั้นต่ำไม่รวมค่าส่ง ทำกินทุกวันก็ท้อค่ะ กะเพราหมู ไก่ วนตลอดปี