อายุ 20 แล้ว แต่รู้สึกยังเหมือนถูกขังอยู่ในกรอบ

ตามหัวข้อเลยครับ ปัจจุบันอายุ 20 ปี แต่รู้สึกเหมือนโดนเลี้ยงแบบหมา (อาจจะฟังดูแรงไป แต่ผมรู้สึกแบบนั้น) ทุกๆอย่างไม่ว่าจะการสั่ง คำพูดคำจา 
เค้าจะพอใจในแค่สิ่งที่เค้าสั่งเท่านั้น (แม่) ถ้าทำอะไรนอกกรอบนิดหน่อย (เช่น ตัดทรงผมที่ตัวเองชอบ) ก็จะบอก ทุเรศ ทรงอะไรของ เคยทะเลาะกันเพราะเรื่องทรงผมเป็นเดือนๆ เพราะแค่ทำหน้าไม่พอใจทรงที่โดนบังคับให้ตัด (ทรงผมสั้นๆใกล้ทรงที่ นร. ตัด) ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงปิดเทอม แต่โดนบังคับให้นอนก่อนเที่ยงคืน เหตุผลคือ เพราะไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว จะนอนดึกทำไม ถ้าไม่ทำจะทุบคอมพิวเตอร์ทิ้ง โดนขู่แบบนี้มาตลอด
โดนบีบบังคับให้อยู่ในกรอบทุกอย่าง ทั้งสายการเรียน ก็โดนบังคับให้เลือกตามที่ตัวเองต้องการ พอเถียงก็จะโต้กลับด้วยเหตุผลที่เถียงไม่ออก คือ
กูเป็นคนหาเงิน ทั้งอนาคต ก็ยังพูดว่า อยากให้เป็นอันนั้น อันนี้ ทั้งๆที่เราไม่อยากเป็น แล้วชอบพูดว่าให้กลับมาทดแทนบุญคุณ มันอาจจะฟังเหมือนคำพูดเล่นๆ แต่คนฟังมันฟังแล้วเครียดครับ มันทำให้รู้สึกว่า ถึงจะเรียนจบไปแล้ว ก็ยังต้องถูกผูกมัดกับครอบครัวนี้อีก 
อาจจะมีคนที่จะบอกให้คุยด้วยเหตุผล ลองมาหมดแล้วครับผม ผลที่ได้คือเหมือนคุยกับก้อนหิน คือพูดไปก็ไม่ฟัง ทุกวันนี้ใช้ชีวิตแบบเครียด เก็บกด
เลยอยากจะรู้ว่า การที่ผมคิดแบบนี้มันผิดมั้ย และควรจะดำเนินชีวิตไปในแบบไหนต่อดี ขอบคุณล่วงหน้าครับ
คำไหนอ่านแล้วแปลกๆขอโทษด้วยครับ ไทยไม่แข็งแกร่ง