วันนี้ผมได้เจอเหตุการณ์เล็กๆสำหรับคนอื่นเหตุการณ์นึงมาครับ แต่ไม่ใช่กับผมเลยมีคนๆนึงเค้าทำไห้ผมกลายเป็นที่รังเกียจ เป็นปมด้อย เป็นตัวประหลาด เป็นตัวตลก เป็นสิ่งแย่และเลวร้ายที่สุดของคน จำนวนมากมาย โดยการเปล่าประกาศ เสียงดังทั้งบริเวณนั้น เพื่อนจะสื่อกับคนบริเวณนั้นว่า ผมเป็นคนที่แย่เกินกว่าจะหาใครเปรียบ เลวร้ายเกินกว่าจะมีชีวิตอยู่ และด้อยจนสุดจะหาคำมาบรรยายได้ ทำไมยังมีชีวิตอยู่ แน่นอนผมโกรธจนเลือดขึ้นหน้ามีความคิดอยากจะฆ่าคนๆนั้นไห้ตาย อยากจะเอาปืนมายิงทิ้ง อยากจะทรมานเขาจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต อยากเห็กเขาร้องขอชีวิตจากผมและผมกก็เเสดงปฎิกริยาออกไปบ้าง คือการเตะขาเก้าอี้ไม่แรงและเดินออกไป ความผิดของผมน่ะหรอ คือเขียนช้าและเสร็จเป็นคนแทบจะสุดท้าย ผมเป็นเวรประจำวันนี้เลยจะขอส่งพรุ่งนี้เช้าเหมือนเพื่อนบางคน แต่เขา ไม่อนุญาติไห้ไปทำเวรและไห้นั่งเขียนต่อ3นาทีต่อมาผมทำเสร็จและส่ง
ต้องบอกก่อนว่าโดยส่วนตัวผมนั้นโลกส่วนตัวสูงมากถึงมากที่สุด เป็นโรคซึมเศร้าขั้นที่ทำร้ายตัวเอง และหาโอกาสจะจบชีวิตตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน อารมณ์ข้อนข้างอ่อนไหว ผมเป็นเด็กเก็บกดตั้งแต่อายุ4-5ขวบจนตอนนี้ผ่านมาอีก12ปีแล้วก็ยังคงเหมือนเดิม จนถึงทุกวันนี้ตัวผมนั้นอยู่ม.ปลาย และผมไม่เคยมีเพื่อนเลยเเม้เเต่คนเดียวตั้งแต่อนุบาลเด็กเล็ก คงเรียกได้ว่า ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยมีเลย เเน่นอนว่าผมนั้นทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวมาตลอด จนรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องมีใครเลย และด้วยความโดดเดี่ยว ความเหงาที่กัดกินจิตใจผมมานานเหลือเกิน ทำให้ ผมเสียความรู้สึกกับทุกคำพูดได้ง่ายเกินคนทั่วไป และเป็นคนที่ขี้น้อยใจเป็นพิเศษ
•สำหรับใครที่สงสัยว่า แล้วครอบครัวผมล่ะ•
ก็ต้องบอกว่า ผมเป็นลูกเมียน้อย และพ่อกับแม่นั้นเสียชีวิตไปตั้งแต่ผมยังไม่ได้ขวบถูกเลี้ยงดูอย่างย่ำแย่จากพี่ชายและยาย ตัวผมไม่เคยได้รับความรักความเอาใจใส่เลย ผมไม่เคยกอดใครเลยสักครั้งผมก็เเค่สงสัยว่าผมทั้งทำงานทั้งเรียน2 สถาบันพร้อมกัน งานบ้านทุกอย่างอยู่ที่ผมหมด แค่นี้ยังไม่พออีกหรอ🪦
คุณเคยอยากให้ใครสักคนตายมั้ย?
ต้องบอกก่อนว่าโดยส่วนตัวผมนั้นโลกส่วนตัวสูงมากถึงมากที่สุด เป็นโรคซึมเศร้าขั้นที่ทำร้ายตัวเอง และหาโอกาสจะจบชีวิตตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน อารมณ์ข้อนข้างอ่อนไหว ผมเป็นเด็กเก็บกดตั้งแต่อายุ4-5ขวบจนตอนนี้ผ่านมาอีก12ปีแล้วก็ยังคงเหมือนเดิม จนถึงทุกวันนี้ตัวผมนั้นอยู่ม.ปลาย และผมไม่เคยมีเพื่อนเลยเเม้เเต่คนเดียวตั้งแต่อนุบาลเด็กเล็ก คงเรียกได้ว่า ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยมีเลย เเน่นอนว่าผมนั้นทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวมาตลอด จนรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องมีใครเลย และด้วยความโดดเดี่ยว ความเหงาที่กัดกินจิตใจผมมานานเหลือเกิน ทำให้ ผมเสียความรู้สึกกับทุกคำพูดได้ง่ายเกินคนทั่วไป และเป็นคนที่ขี้น้อยใจเป็นพิเศษ
•สำหรับใครที่สงสัยว่า แล้วครอบครัวผมล่ะ•
ก็ต้องบอกว่า ผมเป็นลูกเมียน้อย และพ่อกับแม่นั้นเสียชีวิตไปตั้งแต่ผมยังไม่ได้ขวบถูกเลี้ยงดูอย่างย่ำแย่จากพี่ชายและยาย ตัวผมไม่เคยได้รับความรักความเอาใจใส่เลย ผมไม่เคยกอดใครเลยสักครั้งผมก็เเค่สงสัยว่าผมทั้งทำงานทั้งเรียน2 สถาบันพร้อมกัน งานบ้านทุกอย่างอยู่ที่ผมหมด แค่นี้ยังไม่พออีกหรอ🪦