คือตอนนี้ผมอายุ18ปี นิสัยไม่มั่นใจตัวเอง ไม่ค่อยคุยกับใคร เป็นintrovertนั่นแหละ พอเจอเรื่องแย่ๆ ทั้งใน รร. ที่บ้านก็ คิดมาก ร้องไห้ง่าย บ่อย (ช่วงนี้เป็น5เดือนละ) เคยเป็นเด็กมีปม อยากทราบว่าจิตแพทย์์สามารถช่วยเราเปลี่ยนบุคลิก ทัศนะคติให้ดีขึ้นได้ไหมครับ แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายประมาณเท่าไหร่
ขอเล่าเรื่องปม และปัญหาของผมให้ฟังนะครับ (แค่อยากละบายแหละ)
ปล.คือผมไม่เคยเล่าปมให้ใครฟังเละแม้แต่คนเดียว
เริ่มจากถูกบูลลี่ตั้งแต่อนุบาล2ถึงป.4(โดนบูลลี่ทุกวันคือทุกคนในรร.โดยเฉพาะเด็กที่โตกว่าจะมาบูลลี่ประจำแต่ขอไม่เล่ารายละเอียด) จากเด็กที่ชอบเที่ยวชอบออกบ้านไปเล่นกับเพื่อน ร่าเริง มีเพื่อนเยอะ กลายเป็นเด็กที่เก็บกดอยู่แต่บ้านกลัวการเจอสังคมภายนอกจนป.6แทบไม่มีใครคุยด้วยเลยแล้วเพื่อนที่สนิทก็ไม่สนิทอีกต่อไป(เป็นเพราะผมเองแหละที่เปลี่ยนไป)นิสัยผมเป็นไปเลยตั้งแต่ ป.3 คือจะไม่ยิ้มแต่ก็ยังยิ้มหัวเราะได้นะถ้าเจอเรื่องดีๆ เอาๆจริงผมพึ่งมาสังเกตตัวเองตอนอยู่ ม.ปลายว่าเรานิสัยเปลี่ยนไปนะ เปลี่ยนไปตั้งแต่ประมาณ ป.3 เป็นคนที่ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน เปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว เราก็โทษคนที่บ้านว่าทำไมปล่อยให้เราเป็นอย่างนี้ ทำไมไม่ช่วยเราคือเราเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง เล่าแทบทุกวัน แต่เขากลับไม่ไปทำอะไร จนความสัมพันธ์ในบ้านคือแย่มาก เราแทบไม่คุยกับคนในบ้านเลย (ไม่คุยก็ทะเลาะกัน) เออพ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่อนุบาล2 ตั้งแต่ที่เรามาอยู่กันกับแค่ยาย ก่อนขึ้น.ต้น เราไม่รู้ว่าเราไปทำอะไรให้นะ พอไปอยู่ที่ไหนก็ตามเราจะโดนบูลลี่ตลอด (อาจจะเป็นเพราะหน้าตาแย่ เรื่องนี้ก็เคยถูกล้อ) พอขึ้นม.ต้นก็ไม่อะไรมากเป็นช่วงชีวิตที่ทุกข์ ที่มีความสุขปนอยู่มาก เมื่อผมขึ้น.ปลาย พอไปเจอโลกใหม่ ความคิดทัศนคติเหมือนจะกว้างขึ้น รู้เยอะขึ้น ได้รู้จักกับตัวเองมากขึ้น แต่การที่ไปรร.แล้วใช้ชีวิตในแต่ละมันยากและเหนื่อยมากๆ กลับบ้านมาแต่ละวันคือหดหู่คนที่บ้านยิ่งแล้วใหญ่ไม่รับรู้และไม่คิดจะเข้าใจอะไรเลย ผมเลยเลือกที่จะเงียบ
เออเอาจริงๆถ้าเลือกเกิดได้คงไม่เกิดมาจะดีกว่า ตอนผมเกิดรู้ไหมผมเกิดมายังไง พ่อกับแม่ที่ไม่ได้รักกันจริงๆ แม่โดนฉุดแล้วไปมีไรกัน ซึ่งผมโกรธมากเลยที่เกิดมา เกิดมาก็ไม่ได้มีความสุข ไม่มีครอบครัวเหมือนใครเขา ไม่มีครอบครัวที่ซัพพอร์ตทางจิตใจ อยากตายนะแต่ไม่อยากเจ็บ
ปล.2 ไม่ใช่เรื่องแต่งนะ แค่อยากจะออกมาระบายแค่นั้นแหละ ทุกวันนี้ก็เหมือนใช้ชีวิตคนเดียว
อยากสอบถามคนที่เคยไปพบจิตแพทย์ครับ
ขอเล่าเรื่องปม และปัญหาของผมให้ฟังนะครับ (แค่อยากละบายแหละ)
ปล.คือผมไม่เคยเล่าปมให้ใครฟังเละแม้แต่คนเดียว
เริ่มจากถูกบูลลี่ตั้งแต่อนุบาล2ถึงป.4(โดนบูลลี่ทุกวันคือทุกคนในรร.โดยเฉพาะเด็กที่โตกว่าจะมาบูลลี่ประจำแต่ขอไม่เล่ารายละเอียด) จากเด็กที่ชอบเที่ยวชอบออกบ้านไปเล่นกับเพื่อน ร่าเริง มีเพื่อนเยอะ กลายเป็นเด็กที่เก็บกดอยู่แต่บ้านกลัวการเจอสังคมภายนอกจนป.6แทบไม่มีใครคุยด้วยเลยแล้วเพื่อนที่สนิทก็ไม่สนิทอีกต่อไป(เป็นเพราะผมเองแหละที่เปลี่ยนไป)นิสัยผมเป็นไปเลยตั้งแต่ ป.3 คือจะไม่ยิ้มแต่ก็ยังยิ้มหัวเราะได้นะถ้าเจอเรื่องดีๆ เอาๆจริงผมพึ่งมาสังเกตตัวเองตอนอยู่ ม.ปลายว่าเรานิสัยเปลี่ยนไปนะ เปลี่ยนไปตั้งแต่ประมาณ ป.3 เป็นคนที่ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน เปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว เราก็โทษคนที่บ้านว่าทำไมปล่อยให้เราเป็นอย่างนี้ ทำไมไม่ช่วยเราคือเราเล่าทุกอย่างให้เขาฟัง เล่าแทบทุกวัน แต่เขากลับไม่ไปทำอะไร จนความสัมพันธ์ในบ้านคือแย่มาก เราแทบไม่คุยกับคนในบ้านเลย (ไม่คุยก็ทะเลาะกัน) เออพ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่อนุบาล2 ตั้งแต่ที่เรามาอยู่กันกับแค่ยาย ก่อนขึ้น.ต้น เราไม่รู้ว่าเราไปทำอะไรให้นะ พอไปอยู่ที่ไหนก็ตามเราจะโดนบูลลี่ตลอด (อาจจะเป็นเพราะหน้าตาแย่ เรื่องนี้ก็เคยถูกล้อ) พอขึ้นม.ต้นก็ไม่อะไรมากเป็นช่วงชีวิตที่ทุกข์ ที่มีความสุขปนอยู่มาก เมื่อผมขึ้น.ปลาย พอไปเจอโลกใหม่ ความคิดทัศนคติเหมือนจะกว้างขึ้น รู้เยอะขึ้น ได้รู้จักกับตัวเองมากขึ้น แต่การที่ไปรร.แล้วใช้ชีวิตในแต่ละมันยากและเหนื่อยมากๆ กลับบ้านมาแต่ละวันคือหดหู่คนที่บ้านยิ่งแล้วใหญ่ไม่รับรู้และไม่คิดจะเข้าใจอะไรเลย ผมเลยเลือกที่จะเงียบ
เออเอาจริงๆถ้าเลือกเกิดได้คงไม่เกิดมาจะดีกว่า ตอนผมเกิดรู้ไหมผมเกิดมายังไง พ่อกับแม่ที่ไม่ได้รักกันจริงๆ แม่โดนฉุดแล้วไปมีไรกัน ซึ่งผมโกรธมากเลยที่เกิดมา เกิดมาก็ไม่ได้มีความสุข ไม่มีครอบครัวเหมือนใครเขา ไม่มีครอบครัวที่ซัพพอร์ตทางจิตใจ อยากตายนะแต่ไม่อยากเจ็บ
ปล.2 ไม่ใช่เรื่องแต่งนะ แค่อยากจะออกมาระบายแค่นั้นแหละ ทุกวันนี้ก็เหมือนใช้ชีวิตคนเดียว