เราชอบเพื่อนสนิทที่มักจะข่มเหงเราบ่อยๆ แต่บางครั้งเขาก็เป็นคนน่ารักคนนึงนะคะ เราสับสนกับตัวเองมากค่ะ ว่าเขามักจะด่าเราบ่อยๆ แต่เรากลับชอบเขาที่เป็นแบบนี้
คือเรามีเพื่อนคนนึง เพื่อนคนนั้นเป็นผช.แล้วเขาก็เป็นเด็กที่ค่อนข้างจะเกเร แล้วตอนนั้นเราเป็นเบ๊เขาค่ะ คือตอนนั้นถ้าเขาไปไหน เราะจะต้องไปด้วย เพราะถ้าเราไม่ไป เขาจะรังแก ข่มเหงเรา แล้วตอนนั้นเรากลัวเขาค่ะ ((คืออันที่จริง เรารัจักกับเขา เพราะเราย้ายมาใหม่ตอนป.4 แล้วเราเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่กล้าเข้าสังคม ชอบอยู่คนเดียว แต่คือ เราก็พยายามนะคะ เพราะเราก็อยากมีเพื่อน แล้วพอย้ายมาใหม่ แน่นอนค่ะ เราไม่รู้จักใครเลย แล้วเรามาถึงห้อง เห็นโต๊ะว่างโต๊ะนึง เราเลยไปนั่ง แล้วตอนเริ่มโฮมรูม เราเลยทักเขาไป เขาก็ทักเรากลับ เราเลยคุยกัน (ส่วนใหญ่เขาจะพูดแล้วเราฟังค่ะ)
คือเขาเป็นที่ friendly มากค่ะ เขาตรงกันข้ามกับเราสุดๆ (อันที่จริง ก็มีคนชวนเราคุย แล้วเข้าหาเราเยอะนะคะ คงเพราะเราไม่ใช่คนไทยค่ะ พ่อแท้ๆ เราเป็นคนอังกฤษ แม่แท้ๆ เราเป็นคนรัสเซีย ((แต่ว่าพวกเขาเสียชีวิต เราเลยถูกรับเลี้ยงโดย ครอบครัวชาวไทยค่ะ))
แล้วเราเด่นมั้งคะ เราเป็นคนผมดำ (ดำแบบดำเข้ม) ตาสีฟ้า แล้วผิวเราขาวมาก เพื่อนๆ ในห้องเลยชวนเราคุย แต่เราพูดไม่เก่ง เรียกได้ว่า skill การเข้าสังคมของเราค่อนข้างติดลบ เราเลยมีเขาเป็นเพื่อนคนเดียว แล้วเราก็เป็นเพื่อนกันมานานเลยค่ะ จนเพื่อนๆ หลายคนชอบแซวว่า เรา 2 คนเป็นแฟนกัน บางครั้งเราก็คิดแบบนั้นนะคะ คือไม่ได้หลงตัวเองนะคะ แต่ว่าเราเป็นคนที่หน้าตาดีมากค่ะ (เราหน้าเหมือนแม่) แล้วเขาเป็นคนที่หล่อมากๆ เราเคยสารภาพรักกับเขา แต่เราคิดกับเราแค่คนใช้ส่วนตัว คือตลอดหลายปีที่รู้จักกัน เขามักจะตัวติดกับเราบ่อยๆ เขาไม่เคยหยุดเรียนเลยค่ะ แล้วถ้าเขารู้ว่าวันไหนเราลาป่วย เขาจะโกรธมากค่ะ แล้วเราก็ไม่อยากมีปัญหากับเขา เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทคนแรกในชีวิตของเรา เราเลยยอมเขาตลอด เขามักจะใช้เราทำการบ้านให้ค่ะ แล้วตอนเลิกเรียนก็จะชวนเราไปกินข้าวกับดูหนัง แล้วหลังจากกับบ้านเขาก็จะทักมาหาทุกคืน แล้วก็โทรคุยกัน ((ตอนนั้นเราก็พอใจกับความสัมพันธ์แบบนี้นะคะ ถึงไม่ใช่แฟนกัน แต่ขอให้ได้ใกล้ชิดกันก็พอแล้ว แต่ตอนนี้คงไม่ค่ะ))
ต้องยอมรับว่า บางครั้งเราก็เจ็บใจนะคะ ที่เห็นเขาไปกุ๊กกิ๊กกับผญ.คนอื่น แต่ห้ามไม่ให้เราไปคุยกับผช.คนอื่นเลย มีครั้งนึงเขามีคนคุยค่ะ แล้วก็ไม่คุยกับเรา เราเลยไม่สนใจเขาค่ะ จนเขาหงุดหงิด ตอนนั้นพวกเราทะเลาะกันหนักมาก เราเลยบอกเขาว่า เราชอบเขามากจริงๆ แล้วเราปวดใจมากที่เห็นเขาคุยกับคนอื่น เราแค่อยากจะคบกับเขา (เพราะความสัมพันธ์ที่พวกเราเป็นตอนนี้ มันบัดซบมากค่ะ เราพยายามจะออกจากชีวิตเขา ออกจากความสัมพันธ์แบบนี้ แต่เขาก็มักจะเข้าหาเราบ่อยๆ จนเราเผลอตัวไปคุยกับเขา) เขาไม่ตอบค่ะ เราเสียใจมาก ถ้าไม่ชอบแล้วจะมาให้ความหวังเราทำไม
ถ้าเป็นคุณจะทำไงหรอคะ ปล.เรากับเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อายุ 10y จนตอนนี้ 19y นะคะ เป็นความสัมพันธ์ที่ยาวนานมากซะจนบางครั้งเราก็อยากให้เขาเป็นแฟนเราจริงๆ
ทำยังไงถึงจะออกจากความสัมพันธ์บัดซบแบบนี้คะ?
คือเรามีเพื่อนคนนึง เพื่อนคนนั้นเป็นผช.แล้วเขาก็เป็นเด็กที่ค่อนข้างจะเกเร แล้วตอนนั้นเราเป็นเบ๊เขาค่ะ คือตอนนั้นถ้าเขาไปไหน เราะจะต้องไปด้วย เพราะถ้าเราไม่ไป เขาจะรังแก ข่มเหงเรา แล้วตอนนั้นเรากลัวเขาค่ะ ((คืออันที่จริง เรารัจักกับเขา เพราะเราย้ายมาใหม่ตอนป.4 แล้วเราเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่กล้าเข้าสังคม ชอบอยู่คนเดียว แต่คือ เราก็พยายามนะคะ เพราะเราก็อยากมีเพื่อน แล้วพอย้ายมาใหม่ แน่นอนค่ะ เราไม่รู้จักใครเลย แล้วเรามาถึงห้อง เห็นโต๊ะว่างโต๊ะนึง เราเลยไปนั่ง แล้วตอนเริ่มโฮมรูม เราเลยทักเขาไป เขาก็ทักเรากลับ เราเลยคุยกัน (ส่วนใหญ่เขาจะพูดแล้วเราฟังค่ะ)
คือเขาเป็นที่ friendly มากค่ะ เขาตรงกันข้ามกับเราสุดๆ (อันที่จริง ก็มีคนชวนเราคุย แล้วเข้าหาเราเยอะนะคะ คงเพราะเราไม่ใช่คนไทยค่ะ พ่อแท้ๆ เราเป็นคนอังกฤษ แม่แท้ๆ เราเป็นคนรัสเซีย ((แต่ว่าพวกเขาเสียชีวิต เราเลยถูกรับเลี้ยงโดย ครอบครัวชาวไทยค่ะ))
แล้วเราเด่นมั้งคะ เราเป็นคนผมดำ (ดำแบบดำเข้ม) ตาสีฟ้า แล้วผิวเราขาวมาก เพื่อนๆ ในห้องเลยชวนเราคุย แต่เราพูดไม่เก่ง เรียกได้ว่า skill การเข้าสังคมของเราค่อนข้างติดลบ เราเลยมีเขาเป็นเพื่อนคนเดียว แล้วเราก็เป็นเพื่อนกันมานานเลยค่ะ จนเพื่อนๆ หลายคนชอบแซวว่า เรา 2 คนเป็นแฟนกัน บางครั้งเราก็คิดแบบนั้นนะคะ คือไม่ได้หลงตัวเองนะคะ แต่ว่าเราเป็นคนที่หน้าตาดีมากค่ะ (เราหน้าเหมือนแม่) แล้วเขาเป็นคนที่หล่อมากๆ เราเคยสารภาพรักกับเขา แต่เราคิดกับเราแค่คนใช้ส่วนตัว คือตลอดหลายปีที่รู้จักกัน เขามักจะตัวติดกับเราบ่อยๆ เขาไม่เคยหยุดเรียนเลยค่ะ แล้วถ้าเขารู้ว่าวันไหนเราลาป่วย เขาจะโกรธมากค่ะ แล้วเราก็ไม่อยากมีปัญหากับเขา เพราะเขาเป็นเพื่อนสนิทคนแรกในชีวิตของเรา เราเลยยอมเขาตลอด เขามักจะใช้เราทำการบ้านให้ค่ะ แล้วตอนเลิกเรียนก็จะชวนเราไปกินข้าวกับดูหนัง แล้วหลังจากกับบ้านเขาก็จะทักมาหาทุกคืน แล้วก็โทรคุยกัน ((ตอนนั้นเราก็พอใจกับความสัมพันธ์แบบนี้นะคะ ถึงไม่ใช่แฟนกัน แต่ขอให้ได้ใกล้ชิดกันก็พอแล้ว แต่ตอนนี้คงไม่ค่ะ))
ต้องยอมรับว่า บางครั้งเราก็เจ็บใจนะคะ ที่เห็นเขาไปกุ๊กกิ๊กกับผญ.คนอื่น แต่ห้ามไม่ให้เราไปคุยกับผช.คนอื่นเลย มีครั้งนึงเขามีคนคุยค่ะ แล้วก็ไม่คุยกับเรา เราเลยไม่สนใจเขาค่ะ จนเขาหงุดหงิด ตอนนั้นพวกเราทะเลาะกันหนักมาก เราเลยบอกเขาว่า เราชอบเขามากจริงๆ แล้วเราปวดใจมากที่เห็นเขาคุยกับคนอื่น เราแค่อยากจะคบกับเขา (เพราะความสัมพันธ์ที่พวกเราเป็นตอนนี้ มันบัดซบมากค่ะ เราพยายามจะออกจากชีวิตเขา ออกจากความสัมพันธ์แบบนี้ แต่เขาก็มักจะเข้าหาเราบ่อยๆ จนเราเผลอตัวไปคุยกับเขา) เขาไม่ตอบค่ะ เราเสียใจมาก ถ้าไม่ชอบแล้วจะมาให้ความหวังเราทำไม
ถ้าเป็นคุณจะทำไงหรอคะ ปล.เรากับเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อายุ 10y จนตอนนี้ 19y นะคะ เป็นความสัมพันธ์ที่ยาวนานมากซะจนบางครั้งเราก็อยากให้เขาเป็นแฟนเราจริงๆ