เคยได้ยินมาว่า รักแรกมักไม่สมหวัง แต่ทำไมของเรามันเหมือนกับว่าไม่สมหวังตั้งเเต่ยังไม่ได้เริ่มเลย
วันนี้เราจะขอมาแชร์ประสบการณ์รักแรกที่ฝังใจที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ยังฝังใจอยู่
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนที่เราอยู่ประมาณประถม ป.5 ได้ ที่โรงเรียนของเราจะเปลี่ยนห้องคละสมาชิกกันแทบทุกปีตามลำดับผลสอบ เราอยู่ห้องเดิมมา5ปีกับเพื่อนกลุ่มเดิมๆ แต่พอขึ้นป.5 มีเด็กกลุ่มอื่นจากห้องอื่นเข้ามา เราก็ไม่ได้สนใจหรือใส่ใจเท่าไร เพราะปกติเราก็ไม่ค่อยพูดหรือคุยกับใครเท่าไหร่ (เราเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว เเละขี้อาย เราว่ามนุษสัมพันธ์เราเข้าข่ายเเย่เลย5555)
จากชีวิตปกติสงบๆของเรา ก็เริ่มวุ่นวายขึ้นตั้งเเต่เราได้รู้จักกับคนๆนึงที่พึ่งย้ายมาจากห้องอื่น ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่เริ่มได้ไม่ดี เริ่มจากเขาเอายางลบเราไปแล้วไม่คืน พอเรารู้เราเลยว่าเขา เขาดันร้องไห้ เพื่อนเขาพากันว่าเราหาว่าเราใจร้ายใจดำแค่นี้ทำำไมต้องว่า(?) คือมันก็ยางลบเราอ่ะงงมั้ย5555
จากนั้นเราก็รู้สึกไม่ชอบขี้หน้านายคนนี้เท่าไร เพราะเป็นคนกวนๆ แต่พอโดนแกล้งคืนก็เบะ แต่ก็ไม่ใช่คนขี้ฟ้องนะ เพราะเราไม่เคยเห็นเขาไปฟ้องครู แต่รู้สึกว่าเเบ็คอัพเขาจะดีมาก เพราะเพื่อนๆกลุ่มเขาทั้งชญพากันโอ๋จนน่าหมั่นไส้
เราไม่รู้ว่าไอความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มันเริ่มตั้งเเต่เมื่อไร ช่วงแรกๆ เวลาครูสั่งการบ้าน เขามักจะชอบฝากเพื่อนมาถามเราว่าข้อนั้นนี้ทำยังไง ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่มาถามเอง น่าจะกลัวเรากัด5555
แต่ผ่านไปได้2-3เดือน เราได้ทำงานกับเขาค่อนข้าบ่อยเพราะเลขที่เราลงท้ายด้วย6เหมือนกัน...เราเริ่มรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากๆ เวลาตั้งใจทำอะไร เขาทำงานช้า จนเราดมโหมากๆพาลเร่งจนเขาร้องไห้ก็มี จนหลังๆเราเริ่มรู้สึกว่า เรากับเขาไม่ควรทำงานด้วยกัน เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่พึ่งมารู้ตัวว่า เเค่เพราะเราไม่อยากหงุดหงิดใส่เขา อยากให้เขาเจอคนใจเย็นกว่าเรา ไม่อยากให้เขาเกร็ง...จนเราเริ่มรู้สึกว่าเราชอบเขา ชอบทั้งๆที่เขาไม่ได้มีอะไรพิเศษหรือแตกต่างจากคนอื่น
มันหนักเข้าถึงขนาดที่ว่ามีช่วงนึงเขาหยุดรียนไปเกือบๆอาทิตย์ เราเลยแอบถามเพื่อนเขาว่าเขาไปไหนเพื่อนเขาบอกว่าเขาไม่สบาย ช่วงนั้นเราเป็นหัวหน้าห้องครูเลยบ่นบ่อยๆว่าถ้านายคนนี้ยังไม่มาคะเเนนจะหายเยอะมากๆเพราะไม่ได้ทำการบ้านส่งเลย......เราเเค่รู้สึกว่าเราบ้าไปแล้วเพราะเราทำการบ้านให้เขา ทุกวิชาช่วงที่เขาไม่มา แล้วส่งให้ครูพอครูถามเราเลยบอกว่าพอดีเขาฝากเพื่อนในห้องมาส่ง ตอนเขากลับมาเรียน เขาก็งงว่าใครทำให้ เเล้วก็มีคนสวมรอย...เพื่อนผญในกลุ่มเขาบอกว่าเป็นคนเอง ก็ตามที่ทุกคนพอจะจินตนาการออก สองคนนั้นเริ่มชอบกัน เเต่ก็ไม่ได้คบกันเพราะเขาคนนั้นมีแฟนเเล้ว ปล.ถึงเราจะชอบเขาเเต่เราชอบแบบดูห่างๆไม่เข้าไปก้าวก่ายอะไร
จนป.6 เราได้แยกห้องกับเขา ตอนนั้นก็เศร้ามากๆ แต่ก็พยายามไม่คิดมากเพราะต้องโฟกัสเรื่องสอบเข้ามอ.1 และคิดว่ามันคงเป็นป๊อปปี้เลิฟ......เเต่เขาทำทุกอย่างเหมือนว่าชอบเรา รู้สึกเหมือนกัน หลายๆอย่างที่เขาทำมันพิเศษมากๆ จนเพื่อนเริ่มเเซว เราก็พยายามนิ่ง
แต่ที่เจ็บเเละเราจำมาถึงตอนนี้คือ วันวาเลนไทน์คนอื่นอาจจะให้ดอกไม้ ติดสติกเกอร์ แต่เราเอาปีโป้เฉพาะสีเขียว ไปให้เขาเพราะจำได้ว่าเขาเคยขโมยขนมที่เเม่เราเอามาให้ พอเรารู้ว่าเขาชอบเราก็ทำเป็นไม่รู้ เเถมบอกเเม่ว่าขอปีโป้เยอะๆนะ ชอบกิน บ้าสิ้นดี5555
เราเตรียมดอกกุหลาบไปให้เขาด้วย แต่ไม่ทันได้ให้ เราเห็นเขากับแฟนเขาที่เรียนห้องติดกันกำลังนั่งคุยหยอกล้อกันเเถมให้ของกัน เราเลยเอาดอกกุหลาบไปให้คนอื่นแทน เรื่องมันไม่จบเพราะมันดันมีคนไปแพร่ข่าวว่าเราชอบไอคนที่เราให้ดอกกุหลาบไป พอเขารู้หลังจากนั้นก็ไม่คุยกับเราอีกเลย จนวันจะจบป.6 เราทักเขา แล้วถามว่าเขาจะไปเรียนต่อที่ไหน เขาด่าเรา เเล้วไล่เรา เราก็โอเค พอจบ
พอขึ้นมัธยม ความจริงเรื่องทุกอย่างมันควรจบเเต่มันดันไม่จบ เพราะเขาทักมา เราคุยกันปกติแบบเพื่อน ถามไถ่เรื่องเรียน จนม.3 อยู่ๆเขาก็ทักมาบอกเราว่าเขาเลิกกับแฟน(ที่คบตอนประถม)เเล้ว เราดีใจมากๆแอบหวังมากๆว่าเขาจะเลือกเรา เขาบอกเราว่าเขายังไม่อยากมีแฟนใหม่เรารอได้ไหม เราบอกได้เสมอ แต่เเล้วจู่ๆเขาก็หายไปอีก ได้มาคุยกันอีกทีตอนเราอยู่ม.6 เขาทักมาระบายว่าเครียดเรื่องต่อมหาลัยเพราะเรื่องไม่ได้ว่าจะต่อที่ไหนดี เเละไม่รู้จสอบติดไหม เราช่วยเขาสุดความสามารถ หาข้อมูลให้ เทียบตารางคะเเนนให้ สุดท้ายเขาก็สอบติด
หลังจากเขาสอบติดเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนเราไปเจอเพื่อนเก่าสมัยประถม(เพื่อนกลุ่มเดียวกับคนนั้น) เราเลยนัดกินข้าวกัน บอกให้ชวนคนอื่นๆมาด้วยก็ได้ พอถึงวันกลับไม่มีใครมา มีเเค่คนที่เราชวนวันนั้นมา เราเลยถามว่าทำไมคนอื่นถึงมาไม่ได้อ่ะ....เรารู้สึกหน้าชมากอ่ะตอนนั้น เพราะคำตอบคือคนคนนั้นพอรู้ว่าเราจะมา เขาเลยเลือกที่จะไม่มา เราพยายามไม่คิดอะไร พอขึ้นปี2 เราเลยทักไปถามไถ่สารทุกข์เขาปกติ เขาบอกว่าเครียดเรื่องเรียนมากๆแต่ยังดีที่แฟนเขาช่วยติว แฟน? เรางงมากๆ เขาบอกว่าเขามีแฟนใหม่นานเเล้ว ลืมบอก เราเสียใจมากๆอ่ะ
เเบบ... เราเลยถามเขาว่าเเล้วที่บอกให้รอคือ?
เขาบอกเราว่าบอกให้รอ แต่ไม่ได้บอกว่าจะเลือกเรา เค เข้าใจง่ายๆ
จนเราเรียนใกล้จะจบแล้วปีนี้อีกไม่เดือน เรากำลังจะเริ่มชีวิตใหม่ แต่เราคิดว่าต้องเคลียร์เรื่องที่มันค้างคาให้เรียบร้อยก่อน เราเลยทักไปหาเขา เเล้วสารภาพความจริงทั้งหมด ว่าเราเอง
เป็นเราที่ทำการบ้านแทนเขาตอนเขาไม่สบาย
เป็นเราที่แอบเอาขนมไปวางไว้ใต้โต๊ะเขา
เป็นเราที่คอยแอบทำอะไรๆให้
และเราก็ยังรอเขา
เขาบอกเราว่า....
"เอาจริงๆไหม มันเเค่ความรักในวัยเด็กอ่ะ555
ชื่อเล่นเธอเรายังไม่รู้เลยจนตอนนี้
จริงๆเเล้วเราสองคนไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำมั้ง "
เราบอกเขาว่าเรารักเขาไปแล้ว รักมานานมากๆแล้ว
เขาบอกว่าเขาไม่ได้รักเรา ไม่เคยมีเเม้เเต่ความรู้สึกที่จะชอบหรืออะไร ตอนนั้นเขายังเด็ก และถึงตอนโต เขาก็ไม่ได้อินกับเราขนาดนั้น
หลังจากนั้นเขาก็พูดเชิงด่าเราว่าโง่ที่ทำไมไม่บอกตั้งเเต่ตอนนั้น
เราถามเขาว่าถ้าเราบอกแกจะเลือกเรา?
เขาหัวเราะ เเล้วก็ตอบว่าไม่อ่ะ การที่รักกูไม่ได้หมายความว่าเราต้องรักกัน
ความอดทนเราหมดลง เราบอกเขาว่า
"มัน
นะ การที่กูรักไม่ได้หมายความว่าจะพูดอะไรกับกูก็ได้นะ"
หลังจากนั้นก็ทะเลาะกันแมทใหญ่
ล่าสุดเมื่อวานนี้เรากับน้องชายกลับไปที่โรงเรียนสมัยประถมมา เพราะเป็นทางผ่านตอนไปหาย่า
เรายังจำความรู้สึกตอนที่เราขึ้นไปชั้นเรียนของเรา
ยืนท้าวเเขนกับระเบียงหน้าห้อง
เเล้วอยู่ๆน้ำตา
ก็ไหล
ที่นี่มันเคยเป็นที่สมัยเด็ก ที่มีเเต่ความทรงจำดีๆแต่ตอนนี้ไม่ใช่เเล้ว
ทุกอย่างมันเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง
เเละตอนนี้อีกไม่กี่เดือนเราต้องไปงานรับปริญญาเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกับเขา ซึ่งเขาเรียนมหาลัยเดียวกัน คณะสาขาเดียวกัน เราคิดว่ายังไงก็ต้องเจอหลังจากไม่ได้เจอมา10กว่าปี เพราะที่ผ่านมาเราเเค่คุยกันผ่านแชท โทรคุย
เราไม่รู้ว่าเราต้องทำตัวหรือสีหน้ายังไงถ้าเจอเขา
เรากลัวว่าเราจะเข่าอ่อนต่อหน้าเขา
เราไม่อยากโทษเขานะ
เเต่
ก็เพราะเขาไม่ใช่หรอวะที่ทำให้เราไม่มีความรู้สึกว่าจะรักใครได้เท่าเขาอีก
เกือบ12ปี ที่เรายังจมอยู่ที่เดิม การที่เราไม่พูดรือไม่แสดงออกมันไม่ได้แปลว่าเราไม่รู้สึกอ่ะ
วันนี้เราไปเดินห้างกับน้องชาย เราเล่าทุกเรื่องให้น้องฟังเสมอ เราร้องเพลงDandelions ตอนกำลังเดินไปขึ้นรถจนถึงท่อน I see forever in your eyes..
น้องถามเราว่ายังรักคนนั้นอยู่ไหม เราตอบว่า ก็ตลอดมานะ เหมือนที่พึ่งร้องไปเมื่อกี้เลย I see forever in your eyes..
น้องเราตอบเราขำๆกลับมาว่า But he never see forever in your eyes
ใช่....มันคือความจริง
เราอยากรู้ว่าต้องทำยังไงถ้าต้องเจอเขา เราถึงจะลบประโยคนี้ออกไปได้ I see forever in your eyes..เพราะเราอยากเห็นมันกับคนอื่นเเล้ว
จริงไหมที่เขาว่ากันว่ารักแรกมักไม่สมหวัง?
วันนี้เราจะขอมาแชร์ประสบการณ์รักแรกที่ฝังใจที่ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็ยังฝังใจอยู่
เรื่องมันเกิดขึ้นตอนที่เราอยู่ประมาณประถม ป.5 ได้ ที่โรงเรียนของเราจะเปลี่ยนห้องคละสมาชิกกันแทบทุกปีตามลำดับผลสอบ เราอยู่ห้องเดิมมา5ปีกับเพื่อนกลุ่มเดิมๆ แต่พอขึ้นป.5 มีเด็กกลุ่มอื่นจากห้องอื่นเข้ามา เราก็ไม่ได้สนใจหรือใส่ใจเท่าไร เพราะปกติเราก็ไม่ค่อยพูดหรือคุยกับใครเท่าไหร่ (เราเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว เเละขี้อาย เราว่ามนุษสัมพันธ์เราเข้าข่ายเเย่เลย5555)
จากชีวิตปกติสงบๆของเรา ก็เริ่มวุ่นวายขึ้นตั้งเเต่เราได้รู้จักกับคนๆนึงที่พึ่งย้ายมาจากห้องอื่น ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่เริ่มได้ไม่ดี เริ่มจากเขาเอายางลบเราไปแล้วไม่คืน พอเรารู้เราเลยว่าเขา เขาดันร้องไห้ เพื่อนเขาพากันว่าเราหาว่าเราใจร้ายใจดำแค่นี้ทำำไมต้องว่า(?) คือมันก็ยางลบเราอ่ะงงมั้ย5555
จากนั้นเราก็รู้สึกไม่ชอบขี้หน้านายคนนี้เท่าไร เพราะเป็นคนกวนๆ แต่พอโดนแกล้งคืนก็เบะ แต่ก็ไม่ใช่คนขี้ฟ้องนะ เพราะเราไม่เคยเห็นเขาไปฟ้องครู แต่รู้สึกว่าเเบ็คอัพเขาจะดีมาก เพราะเพื่อนๆกลุ่มเขาทั้งชญพากันโอ๋จนน่าหมั่นไส้
เราไม่รู้ว่าไอความรู้สึกแปลกๆแบบนี้มันเริ่มตั้งเเต่เมื่อไร ช่วงแรกๆ เวลาครูสั่งการบ้าน เขามักจะชอบฝากเพื่อนมาถามเราว่าข้อนั้นนี้ทำยังไง ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่มาถามเอง น่าจะกลัวเรากัด5555
แต่ผ่านไปได้2-3เดือน เราได้ทำงานกับเขาค่อนข้าบ่อยเพราะเลขที่เราลงท้ายด้วย6เหมือนกัน...เราเริ่มรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่ละเอียดอ่อนมากๆ เวลาตั้งใจทำอะไร เขาทำงานช้า จนเราดมโหมากๆพาลเร่งจนเขาร้องไห้ก็มี จนหลังๆเราเริ่มรู้สึกว่า เรากับเขาไม่ควรทำงานด้วยกัน เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่พึ่งมารู้ตัวว่า เเค่เพราะเราไม่อยากหงุดหงิดใส่เขา อยากให้เขาเจอคนใจเย็นกว่าเรา ไม่อยากให้เขาเกร็ง...จนเราเริ่มรู้สึกว่าเราชอบเขา ชอบทั้งๆที่เขาไม่ได้มีอะไรพิเศษหรือแตกต่างจากคนอื่น
มันหนักเข้าถึงขนาดที่ว่ามีช่วงนึงเขาหยุดรียนไปเกือบๆอาทิตย์ เราเลยแอบถามเพื่อนเขาว่าเขาไปไหนเพื่อนเขาบอกว่าเขาไม่สบาย ช่วงนั้นเราเป็นหัวหน้าห้องครูเลยบ่นบ่อยๆว่าถ้านายคนนี้ยังไม่มาคะเเนนจะหายเยอะมากๆเพราะไม่ได้ทำการบ้านส่งเลย......เราเเค่รู้สึกว่าเราบ้าไปแล้วเพราะเราทำการบ้านให้เขา ทุกวิชาช่วงที่เขาไม่มา แล้วส่งให้ครูพอครูถามเราเลยบอกว่าพอดีเขาฝากเพื่อนในห้องมาส่ง ตอนเขากลับมาเรียน เขาก็งงว่าใครทำให้ เเล้วก็มีคนสวมรอย...เพื่อนผญในกลุ่มเขาบอกว่าเป็นคนเอง ก็ตามที่ทุกคนพอจะจินตนาการออก สองคนนั้นเริ่มชอบกัน เเต่ก็ไม่ได้คบกันเพราะเขาคนนั้นมีแฟนเเล้ว ปล.ถึงเราจะชอบเขาเเต่เราชอบแบบดูห่างๆไม่เข้าไปก้าวก่ายอะไร
จนป.6 เราได้แยกห้องกับเขา ตอนนั้นก็เศร้ามากๆ แต่ก็พยายามไม่คิดมากเพราะต้องโฟกัสเรื่องสอบเข้ามอ.1 และคิดว่ามันคงเป็นป๊อปปี้เลิฟ......เเต่เขาทำทุกอย่างเหมือนว่าชอบเรา รู้สึกเหมือนกัน หลายๆอย่างที่เขาทำมันพิเศษมากๆ จนเพื่อนเริ่มเเซว เราก็พยายามนิ่ง
แต่ที่เจ็บเเละเราจำมาถึงตอนนี้คือ วันวาเลนไทน์คนอื่นอาจจะให้ดอกไม้ ติดสติกเกอร์ แต่เราเอาปีโป้เฉพาะสีเขียว ไปให้เขาเพราะจำได้ว่าเขาเคยขโมยขนมที่เเม่เราเอามาให้ พอเรารู้ว่าเขาชอบเราก็ทำเป็นไม่รู้ เเถมบอกเเม่ว่าขอปีโป้เยอะๆนะ ชอบกิน บ้าสิ้นดี5555
เราเตรียมดอกกุหลาบไปให้เขาด้วย แต่ไม่ทันได้ให้ เราเห็นเขากับแฟนเขาที่เรียนห้องติดกันกำลังนั่งคุยหยอกล้อกันเเถมให้ของกัน เราเลยเอาดอกกุหลาบไปให้คนอื่นแทน เรื่องมันไม่จบเพราะมันดันมีคนไปแพร่ข่าวว่าเราชอบไอคนที่เราให้ดอกกุหลาบไป พอเขารู้หลังจากนั้นก็ไม่คุยกับเราอีกเลย จนวันจะจบป.6 เราทักเขา แล้วถามว่าเขาจะไปเรียนต่อที่ไหน เขาด่าเรา เเล้วไล่เรา เราก็โอเค พอจบ
พอขึ้นมัธยม ความจริงเรื่องทุกอย่างมันควรจบเเต่มันดันไม่จบ เพราะเขาทักมา เราคุยกันปกติแบบเพื่อน ถามไถ่เรื่องเรียน จนม.3 อยู่ๆเขาก็ทักมาบอกเราว่าเขาเลิกกับแฟน(ที่คบตอนประถม)เเล้ว เราดีใจมากๆแอบหวังมากๆว่าเขาจะเลือกเรา เขาบอกเราว่าเขายังไม่อยากมีแฟนใหม่เรารอได้ไหม เราบอกได้เสมอ แต่เเล้วจู่ๆเขาก็หายไปอีก ได้มาคุยกันอีกทีตอนเราอยู่ม.6 เขาทักมาระบายว่าเครียดเรื่องต่อมหาลัยเพราะเรื่องไม่ได้ว่าจะต่อที่ไหนดี เเละไม่รู้จสอบติดไหม เราช่วยเขาสุดความสามารถ หาข้อมูลให้ เทียบตารางคะเเนนให้ สุดท้ายเขาก็สอบติด
หลังจากเขาสอบติดเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนเราไปเจอเพื่อนเก่าสมัยประถม(เพื่อนกลุ่มเดียวกับคนนั้น) เราเลยนัดกินข้าวกัน บอกให้ชวนคนอื่นๆมาด้วยก็ได้ พอถึงวันกลับไม่มีใครมา มีเเค่คนที่เราชวนวันนั้นมา เราเลยถามว่าทำไมคนอื่นถึงมาไม่ได้อ่ะ....เรารู้สึกหน้าชมากอ่ะตอนนั้น เพราะคำตอบคือคนคนนั้นพอรู้ว่าเราจะมา เขาเลยเลือกที่จะไม่มา เราพยายามไม่คิดอะไร พอขึ้นปี2 เราเลยทักไปถามไถ่สารทุกข์เขาปกติ เขาบอกว่าเครียดเรื่องเรียนมากๆแต่ยังดีที่แฟนเขาช่วยติว แฟน? เรางงมากๆ เขาบอกว่าเขามีแฟนใหม่นานเเล้ว ลืมบอก เราเสียใจมากๆอ่ะ
เขาบอกเราว่าบอกให้รอ แต่ไม่ได้บอกว่าจะเลือกเรา เค เข้าใจง่ายๆ
จนเราเรียนใกล้จะจบแล้วปีนี้อีกไม่เดือน เรากำลังจะเริ่มชีวิตใหม่ แต่เราคิดว่าต้องเคลียร์เรื่องที่มันค้างคาให้เรียบร้อยก่อน เราเลยทักไปหาเขา เเล้วสารภาพความจริงทั้งหมด ว่าเราเอง
เป็นเราที่ทำการบ้านแทนเขาตอนเขาไม่สบาย
เป็นเราที่แอบเอาขนมไปวางไว้ใต้โต๊ะเขา
เป็นเราที่คอยแอบทำอะไรๆให้
และเราก็ยังรอเขา
เขาบอกเราว่า....
"เอาจริงๆไหม มันเเค่ความรักในวัยเด็กอ่ะ555
ชื่อเล่นเธอเรายังไม่รู้เลยจนตอนนี้
จริงๆเเล้วเราสองคนไม่เคยรู้จักกันเลยด้วยซ้ำมั้ง "
เราบอกเขาว่าเรารักเขาไปแล้ว รักมานานมากๆแล้ว
เขาบอกว่าเขาไม่ได้รักเรา ไม่เคยมีเเม้เเต่ความรู้สึกที่จะชอบหรืออะไร ตอนนั้นเขายังเด็ก และถึงตอนโต เขาก็ไม่ได้อินกับเราขนาดนั้น
หลังจากนั้นเขาก็พูดเชิงด่าเราว่าโง่ที่ทำไมไม่บอกตั้งเเต่ตอนนั้น
เราถามเขาว่าถ้าเราบอกแกจะเลือกเรา?
เขาหัวเราะ เเล้วก็ตอบว่าไม่อ่ะ การที่รักกูไม่ได้หมายความว่าเราต้องรักกัน
ความอดทนเราหมดลง เราบอกเขาว่า
"มัน
หลังจากนั้นก็ทะเลาะกันแมทใหญ่
ล่าสุดเมื่อวานนี้เรากับน้องชายกลับไปที่โรงเรียนสมัยประถมมา เพราะเป็นทางผ่านตอนไปหาย่า
เรายังจำความรู้สึกตอนที่เราขึ้นไปชั้นเรียนของเรา
ยืนท้าวเเขนกับระเบียงหน้าห้อง
เเล้วอยู่ๆน้ำตา
ที่นี่มันเคยเป็นที่สมัยเด็ก ที่มีเเต่ความทรงจำดีๆแต่ตอนนี้ไม่ใช่เเล้ว
ทุกอย่างมันเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง
เเละตอนนี้อีกไม่กี่เดือนเราต้องไปงานรับปริญญาเพื่อนที่อยู่กลุ่มเดียวกับเขา ซึ่งเขาเรียนมหาลัยเดียวกัน คณะสาขาเดียวกัน เราคิดว่ายังไงก็ต้องเจอหลังจากไม่ได้เจอมา10กว่าปี เพราะที่ผ่านมาเราเเค่คุยกันผ่านแชท โทรคุย
เราไม่รู้ว่าเราต้องทำตัวหรือสีหน้ายังไงถ้าเจอเขา
เรากลัวว่าเราจะเข่าอ่อนต่อหน้าเขา
เราไม่อยากโทษเขานะ
เเต่
เกือบ12ปี ที่เรายังจมอยู่ที่เดิม การที่เราไม่พูดรือไม่แสดงออกมันไม่ได้แปลว่าเราไม่รู้สึกอ่ะ
วันนี้เราไปเดินห้างกับน้องชาย เราเล่าทุกเรื่องให้น้องฟังเสมอ เราร้องเพลงDandelions ตอนกำลังเดินไปขึ้นรถจนถึงท่อน I see forever in your eyes..
น้องถามเราว่ายังรักคนนั้นอยู่ไหม เราตอบว่า ก็ตลอดมานะ เหมือนที่พึ่งร้องไปเมื่อกี้เลย I see forever in your eyes..
น้องเราตอบเราขำๆกลับมาว่า But he never see forever in your eyes
ใช่....มันคือความจริง
เราอยากรู้ว่าต้องทำยังไงถ้าต้องเจอเขา เราถึงจะลบประโยคนี้ออกไปได้ I see forever in your eyes..เพราะเราอยากเห็นมันกับคนอื่นเเล้ว