สวัสดีครับทุกคนที่ผ่านเข้ามาอ่าน เรื่องราวที่จะมาบอกเล่าในวันนี้เป็นเหตุการณ์และความรู้สึกทั้งหมดที่ผมได้ประสบพบเจอมา ปัจจุบันผมอายุ 18 ปี เรียนอยู่ปี1 คณะครุสาสตร์ ผมเรียนก่อนเกณฑ์ 1 ปี เลยทำให้ผมได้เรียนไวกว่าคนอื่นเขาเล็กน้อย แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องมาเขียนเล่าหรือบรรยาย ระบายมันออกมาในวันนี้มันก็คงหนีไม่พ้นคำว่า ท้อ หรือ ล้มเหลวในชีวิตที่ผ่านๆมาและครับ ในเมื่อเรามองหันหน้าไปทางผู้คนมากมายที่เดินผ่านไปมาในชีวิตทั้งดีและไม่ดี หรือเพื่อนปัจจุบันหรืออดีตก็ตามก็มักจะพบว่าตัวเรานั้นแทบจะกลายเป็น "อากาศ" ของสังคม อ่อไม่ซิ คงต้องเรียกว่าของทั้งชีวิตมนุษย์เลยก็ว่าได้ คำว่าอากาศมันอาจจะดูมีประโยชน์เกินกว่าคนอย่างผมก็เป็นไปได้นะ เพราะอย่างน้องอากาศมันก็ช่วยให้สิ่งมีชีวิตหายใจและดำรงอยู่ได้ แต่กับผมนี่ซิไม่มีประโยชน์อะไรเลยจริงๆ555 ในเรื่องของความสามารถของผมก็ขอพูดได้คำเดียวว่า "แห้ง" "ห่วย" "ไร้ศักยภาพ" อะไรประมาณนี้และครับ เพราะสิ่งต่างๆที่ผมฝึกมานานแสนนานเนี้ยมันล้วนแล้วแต่พังหรือสู้ใครแทบไม่ได้เลยครับ บางครั้งเราก็เหมือนหลอกตัวเองไปวันๆว่าสิ่งที่เราทำมันก็ดีแล้วนะหรือว่า อืมม ใช้ได้นี่น่าจะพอสูสี้กับคนอื่นบ้างเพราะอย่างน้อยมันก็คงเป็นสิ่งที่ทำให้ผมได้มีตัวตนในสังคมหรือในสายตาผู้คนเป็นบ้าง แต่ดูเหมือนมันจะเป็นอะไรที่ตรงกันข้ามไปเลยซิครับ อย่างที่ผมบอกมันเหมือนกับผมหลอกตัวเองไปวันๆว่า เราเก่ง เราสุดยอด แต่แท้จริงเรายังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของคนอื่นใดเลย เทียบประมาณว่าเขาคนอื่นฝึกฝนเท่ากันเผลอๆน้อยกว่าผมด้วยซ้ำ แต่กลับปั้นศิลปะที่สวยสดงดงามราวกับจารีตทำมาช้านาน แต่หันมามองตัวเองที่ฝึกนานกว่าเขาก็แล้ว พยายามมาตลอดก็แล้วกลับทำได้เพียงแค่ก้อนหินโง่ๆที่ไม่มีมิติ กลายเป็นเครื่องประดับฉากให้กับศิลปะข้างๆที่ดูยังไงมันก็ไร้ค่าอยู่ดี แถมกลับถูกเสียงผู้คนรอบข้างว่ากล่าวมาจนบางครั้งเราก็รู้ตัวว่า "สิ่งนี้มันไม่เหมาะกับเราเลย" และถ้าถามว่าผมได้ฝึกอะไรมาบ้างแล้ว?
ก็คงมี ดนตรี ทั้งร้องเพลง บรรเลงเครื่องดนตรี ด้านร่างกายที่ส่วนตัวผมชอบการเต้นมากๆ ชอบมากพอๆกับการร้องเพลงเพราะเราทำทุกครั้งมันมีความสุขทุกครั้ง ยิ่งหากนึกถึงความสำเร็จที่ได้มามันก็ยิ่งทำให้หุบยิ้มไม่ได้เลย แต่อย่างว่ามันก็เป็นเพียงแค่ความฝันลมๆแล้งๆที่ผ่านมาในหัวของคนขี้แพ้อย่างผม เพราะโลกความจริงผมกลับทำได้แย่กว่ามากๆ กลับกลายเป้นตัวตลกที่ผู้คนมาหาความสุขบนความเศร้าโศกของตัวผมเองเป็นงั้น
หรือจะเป็นด้านการเรียน ที่ผมอ่านหนังสือจนตาเสีย เรียนจนหัวจะระเบิด เสียเงินไปเรียนหลายบาทแต่ผลที่ได้กลับมาคือ "ยินดีด้วยคะ คุณได้อันดับนรองบ๊วย555" ในทุกๆปีผมมักจะเกาะท้ายตลอด ขนาดคนที่โดดเรียนทุกวัน งานการไม่ส่งมันยังได้คะแนนมากกว่าผมอีก ผมท้อมากทุกครั้งที่มองดูผลลัพธ์ที่มาจากความสำเร็จ มันยิ่งตอกย้ำถึงความล้มเหลวในการเกิดมาบนโลกใบนี้จริงๆ เอาเป็นว่าถ้าผมตายไปเงียบๆโดยการรมควันตายเนี้ยมันคงจะไม่มีผลกระทบอะไรหรอก555 ไม่ซิ ลำบากคำเก็บศพอีก ขนาดตายไปแล้วยังลำบากคนอื่นๆอีก ผมล่ะเกลียดตัวเองจริงๆ...
ถึงแม้ผมจะยังคงมีพ่อและแม่ที่รักผมมากก็ตาม แต่เชื่อผมเถอะสุดท้ายผมมันก็แค่ปลิงตัวหนึ่งที่เกาะพวกเขาไปจนวันตาย เพราะในเมื่อเรื่องง่ายๆผมยังไม่สามารถทำได้เลยแถมยังสร้างภาระให้อีก
ทั้งความชอบเอย ไม่ว่าจะเป็นดนตรี เพลง เต้น ออกกำลัง หรือแม้แต่เกม ที่ผมชอบไม่แพ้กันก็ยังเป็นไอ้ห่วยที่หาประโยชน์อะไรไม่ได้นอกจากการเล่นเกม หรือแม้แต่สิ่งที่พ่อผมคาดหวังเรื่องการเรียนก็ยังทำไม่ได้ แม่ผมที่อยากให้ผมเป็นตำรวจแต่ร่างกายผมก็อ่อนแอเป็นโรคนู้นนี่จนหมดความหวัง
มันก็จะมีอีกวิธีหนึ่งที่ทำให้ผมมีตัวตนอยู่บ้างและนะ นั่นคือ "หน้าตา" ผมมองเพื่อนๆของผมแต่ละคน มันช่างราวกับเทพบุตรจุติลงมาบนโลกมนุษย์ หน้าตาที่สมบูรณ์แบบราวกับปั้นมาจากมือพระเจ้า ผิวพรรณที่สวยในสะอาดไม่มีสิวสักเม็ดแม่อายุจะถึงเกณฑ์ที่ควรจะมีสิวฮอโมนแล้วก็ตาม หรือจะเป็นหุ่นที่เป็นที่หมายปองแก่เหล่าสตรีน้อยใหญ่จนมีคนมอบโอกาสงานการมาให้ทำตลอด แถมยังมีคนหนุนหลังและแห่ให้กำลังใจเป็นกันใหญ่เลยแหละ555
แต่ตัดภาพมาที่ตัวผม... ยินส่องกระจกอยู่พร้อมกับใบหน้าที่เรียกได้ว่า... ทุเรศสิ้นดี มันเหมือนกับรูปปั้นมนุษย์ที่รีบปั้นภายใน 5 นาทีจนสภาพออกมาทุเรศทุรังจนไม่น่ามอง แถมยังกลายเป็นตัวตลกให้คนเอามาเมคฟันคลายเครียดอีกด้วย555 นี่และคงจะเป็นประโยชน์อันน้อยนิดของผมจริงๆแหละ
ปากที่ยื่นจนหน้าเกลียด มันเหยินออกมาข้างหน้าจนเหมือยจอบขุดดินเหมือนที่เพื่อนๆเรียกกัน555 หรือจะเป็นผิวพรรณที่มันหมองคล้ำ สิวเห่อเต็มไปหมด ผมดูแลตัวเองมาหลายปีมากๆแล้วนะ แต่ทำเท่าไหร่มันก็ไม่ถึงครึ่งของคนอื่นจริงๆ เหมือนเกิดมากันคนละชั้นเลย เพื่อนๆที่มีแต่คนชื่นชมจนเลี่ยนไปหมด แต่กลับผมมีแต่คนซ้ำเติมและเหยีดยหยามทุกครั้งเลย
ทำไมอ่ะ มันไม่แฟร์เลยอ่ะ ทำไมบางคนเกิดมาพร้อมทุกอย่าง ดูดีนมันไปซะทุกอย่าง แต่ดูผมมันเป็นไอ้พวกขยะตัวหนึ่งที่ไม่มีอะไรดีเลย มีแต่สร้างภาระให้คนอื่นไปงั้น
อิจฉาพวกนั้นมากเลยนะ ทำอะไรก็ดีไปหมด แต่กลับเราที่ทำอะไรก็ดูพยายามไปหมดสุดท้ายก็พังไม่เป็นท่า
หวังว่าถ้าเราตายไป ชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เฉิดฉายบ้างนะ
เรื่องราวของไอ้ห่วยคนหนึ่ง
ก็คงมี ดนตรี ทั้งร้องเพลง บรรเลงเครื่องดนตรี ด้านร่างกายที่ส่วนตัวผมชอบการเต้นมากๆ ชอบมากพอๆกับการร้องเพลงเพราะเราทำทุกครั้งมันมีความสุขทุกครั้ง ยิ่งหากนึกถึงความสำเร็จที่ได้มามันก็ยิ่งทำให้หุบยิ้มไม่ได้เลย แต่อย่างว่ามันก็เป็นเพียงแค่ความฝันลมๆแล้งๆที่ผ่านมาในหัวของคนขี้แพ้อย่างผม เพราะโลกความจริงผมกลับทำได้แย่กว่ามากๆ กลับกลายเป้นตัวตลกที่ผู้คนมาหาความสุขบนความเศร้าโศกของตัวผมเองเป็นงั้น
หรือจะเป็นด้านการเรียน ที่ผมอ่านหนังสือจนตาเสีย เรียนจนหัวจะระเบิด เสียเงินไปเรียนหลายบาทแต่ผลที่ได้กลับมาคือ "ยินดีด้วยคะ คุณได้อันดับนรองบ๊วย555" ในทุกๆปีผมมักจะเกาะท้ายตลอด ขนาดคนที่โดดเรียนทุกวัน งานการไม่ส่งมันยังได้คะแนนมากกว่าผมอีก ผมท้อมากทุกครั้งที่มองดูผลลัพธ์ที่มาจากความสำเร็จ มันยิ่งตอกย้ำถึงความล้มเหลวในการเกิดมาบนโลกใบนี้จริงๆ เอาเป็นว่าถ้าผมตายไปเงียบๆโดยการรมควันตายเนี้ยมันคงจะไม่มีผลกระทบอะไรหรอก555 ไม่ซิ ลำบากคำเก็บศพอีก ขนาดตายไปแล้วยังลำบากคนอื่นๆอีก ผมล่ะเกลียดตัวเองจริงๆ...
ถึงแม้ผมจะยังคงมีพ่อและแม่ที่รักผมมากก็ตาม แต่เชื่อผมเถอะสุดท้ายผมมันก็แค่ปลิงตัวหนึ่งที่เกาะพวกเขาไปจนวันตาย เพราะในเมื่อเรื่องง่ายๆผมยังไม่สามารถทำได้เลยแถมยังสร้างภาระให้อีก
ทั้งความชอบเอย ไม่ว่าจะเป็นดนตรี เพลง เต้น ออกกำลัง หรือแม้แต่เกม ที่ผมชอบไม่แพ้กันก็ยังเป็นไอ้ห่วยที่หาประโยชน์อะไรไม่ได้นอกจากการเล่นเกม หรือแม้แต่สิ่งที่พ่อผมคาดหวังเรื่องการเรียนก็ยังทำไม่ได้ แม่ผมที่อยากให้ผมเป็นตำรวจแต่ร่างกายผมก็อ่อนแอเป็นโรคนู้นนี่จนหมดความหวัง
มันก็จะมีอีกวิธีหนึ่งที่ทำให้ผมมีตัวตนอยู่บ้างและนะ นั่นคือ "หน้าตา" ผมมองเพื่อนๆของผมแต่ละคน มันช่างราวกับเทพบุตรจุติลงมาบนโลกมนุษย์ หน้าตาที่สมบูรณ์แบบราวกับปั้นมาจากมือพระเจ้า ผิวพรรณที่สวยในสะอาดไม่มีสิวสักเม็ดแม่อายุจะถึงเกณฑ์ที่ควรจะมีสิวฮอโมนแล้วก็ตาม หรือจะเป็นหุ่นที่เป็นที่หมายปองแก่เหล่าสตรีน้อยใหญ่จนมีคนมอบโอกาสงานการมาให้ทำตลอด แถมยังมีคนหนุนหลังและแห่ให้กำลังใจเป็นกันใหญ่เลยแหละ555
แต่ตัดภาพมาที่ตัวผม... ยินส่องกระจกอยู่พร้อมกับใบหน้าที่เรียกได้ว่า... ทุเรศสิ้นดี มันเหมือนกับรูปปั้นมนุษย์ที่รีบปั้นภายใน 5 นาทีจนสภาพออกมาทุเรศทุรังจนไม่น่ามอง แถมยังกลายเป็นตัวตลกให้คนเอามาเมคฟันคลายเครียดอีกด้วย555 นี่และคงจะเป็นประโยชน์อันน้อยนิดของผมจริงๆแหละ
ปากที่ยื่นจนหน้าเกลียด มันเหยินออกมาข้างหน้าจนเหมือยจอบขุดดินเหมือนที่เพื่อนๆเรียกกัน555 หรือจะเป็นผิวพรรณที่มันหมองคล้ำ สิวเห่อเต็มไปหมด ผมดูแลตัวเองมาหลายปีมากๆแล้วนะ แต่ทำเท่าไหร่มันก็ไม่ถึงครึ่งของคนอื่นจริงๆ เหมือนเกิดมากันคนละชั้นเลย เพื่อนๆที่มีแต่คนชื่นชมจนเลี่ยนไปหมด แต่กลับผมมีแต่คนซ้ำเติมและเหยีดยหยามทุกครั้งเลย
ทำไมอ่ะ มันไม่แฟร์เลยอ่ะ ทำไมบางคนเกิดมาพร้อมทุกอย่าง ดูดีนมันไปซะทุกอย่าง แต่ดูผมมันเป็นไอ้พวกขยะตัวหนึ่งที่ไม่มีอะไรดีเลย มีแต่สร้างภาระให้คนอื่นไปงั้น
อิจฉาพวกนั้นมากเลยนะ ทำอะไรก็ดีไปหมด แต่กลับเราที่ทำอะไรก็ดูพยายามไปหมดสุดท้ายก็พังไม่เป็นท่า
หวังว่าถ้าเราตายไป ชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เฉิดฉายบ้างนะ