อายุ30กว่า ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเองสักอย่าง

ผมน่าจะแย่กว่าอีกมั้ง
  บ้านส่งให้เรียน ป.ตรี แต่ไม่เรียน ราม 8 ปียังไม่จบ ไปได้งานร้านสะดวกซื้อแถวๆบ้าน ทำอยู่ 5-6 ปี เบื่อ ไม่อยากทำ ลาออก นั่งๆนอนๆเกาะครอบครัวกินยัน 32 โดยหลอกตัวเองว่าทำงานนะ ขับไปส่งพี่ไปทำงานทุกวัน บลาๆ
     จน 32 นั่นแหละ คิดได้ละว่าไม่ได้ละ ต้องเปลี่ยน หอบสังขารวัยกลางคนไปนั่งเรียนในราม ทำทุกอย่างเพื่อให้จบ มาจบตอน 34 ปีนั้นอ่านหนังสือสอบภาค ก. เลย เนื่องจากคิดได้ว่าการหางานต้องมี วุฒิ ความรู้ ประสบการณ์ ซึ่งไอ้สองอย่างแรกมันทำได้ แต่ประสบการณ์ไม่มีทางหาได้สำหรับเรา ไม่มีงานเอกชนดีๆที่ไหนหรอกที่จะรับคนวัย 34 ที่เพิ่งจบใหม่ๆไม่เคยทำงานเลยเข้างาน ดังนั้นจึงตัดเอกชนทิ้งไป เลือกสอบราชการที่ดีที่สุดเท่าที่วุฒิเราสอบได้ หาที่มีค่าตอบแทนพิเศษ ค่าเช่าบ้าน บลาๆ ระหว่างรอเปิดก็ไล่สอบแทบทุกสนามเพื่อเอาแนวข้อสอบ อายุ 34 ผ่านภาค ก. พอ 35 หน่วยงานที่เล็งไว้จัดสอบ ก็ไปสอบและก็ผ่าน แต่รอขึ้นบัญชี พอ 36 ได้เรียกบรรจุ และทำมาจนปัจจุบัน ทุกวันนี้รายรับมากกว่าตอนบรรจุมากละ พอกินพอใช้แบบไม่ต้องประหยัดอะไร อยากซื้อไรก็ซื้อ กินไรก็กิน หนี้มีหนี้รถที่ผ่อน 4 ปี นี่ก็เหลืออีก 2 ปีก็หมดหนี้ เพราะที่ สนง มีอาคารที่พักให้
     ที่อยากจะบอกคือ ไม่ว่าจะเคยแย่มายังไง แย่มาขนาดไหน แต่สุดท้ายสิ่งที่จะพลิกชีวิตให้มันดีขึ้นได้อยู่ที่ตัวเองครับ พร้อมจะเปลี่ยนไหม พร้อมจะสละความสุขชั่วคราวที่มีไหม ถ้ามุ่งมั่นพอ ยังไงชีวิตมันก็ดีขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ