ตอนเด็กๆ เราโอเคกับครอบครัวมาก มีความสุขดีแต่หลังๆมานี้เราเจอแต่ปัญหา มีอุบัติเหตุ ปู่กับย่าเราไปเที่ยวต่างประเทศแล้วรถคว่ำลงคลอง ปู่เราเสีย ย่าเราเป็นโรคซึมเศร้า พออยู่กันต่อมาเรื่อยๆ ร.ร.ของเราเข้มมาก มากจนเราเครียด พ่อแม่ให้เราไปเรียนพิเศษเสาร์-อาทิตย์ ไม่มีเวลาพักเลย พอกลับจากร.ร.หลายครั้งก็ต้องมานั่งฟังพ่อแม่ทะเลาะกัน ตอนเราจะจบป.6 ครอบครัวเราอยากให้เราสอบติดร.ร.จังหวัดได้ เลยให้เราอ่านหนังสือ มีเรื่องกับเพื่อนที่ร.ร. เราสนิทกับเพื่อนเรามาตั้งแต่อนุบาล เพื่อนที่แทนที่เราจะรู้สึกดี เราไม่เคยปรึกษากับเพื่อนคนนี้ได้เลย จนเลิกคบเพื่อนกัน(ตอนนี้เรามีเพื่อนคนใหม่แล้ว เค้าน่ารักมาก รู้วิธีรับมือกับเรา เป็นอีกหนึ่งคนที่ดีมากๆ สารภาพรักกับเขาแล้ว)แต่ก็มาห่างเหินเพราะเรื่องเรียน หลายครั้งที่พ่อเราโกรธแล้วมาลงที่เราทั้งๆที่เราไม่ผิดเลย พ่อเราก็เหมือนกับจะมาขอโทษ แต่เราช้ำใจไปแล้ว เราเป็นคนที่เข้าสังคมยาก เพื่อนมีไม่ถึง3คนที่สนิทด้วย ตอนนี้เราสอบติดร.ร.จังหวัดตามที่ครอบครัวหวังแต่...น้าเรากำลังจะคลอด ยายเราเป็นคนที่รักหลานแต่ไม่รักลูกตัวเอง เราคิดได้เลยว่าอีกไม่นานเราคงไม่มีตัวตนแน่ๆ ตอนนี้พ่อเราให้เราทำงานบ้าน เราโอเคนะถ้าช่วยกันทำแต่พ่อให้เราทำเกือบหมดทุกอย่าง เราเหนื่อย เพราะเราไม่มีเวลาเล่นกับเพื่อนเลยต้องมาเล่นตอนดึกๆ นั่นก็เลยทำเราง่วง แล้วดูเหมือนตอนนี้เราเริ่มกินข้าวไม่ลง กินแล้วเหมือนสะอิดสะเอียนอยากจะอาเจียนตลอดเวลา ตอนเราไปเรียนก็ง่วงตาจะหลับ บางครั้งก็หลับไปเลย เราเริ่มร้องไห้เรื่องไม่เป็นเรื่อง โกรธง่าย อารมณ์แปรปรวนตลอด ด้วยความที่เพื่อนน้อยเลยทำให้เราไม่มีที่พึ่ง เรากลัวเราจะเป็นโรคซึมเศร้า เราอยากไปหาจิตแพทย์มากแต่เราไม่กล้าบอกใครเลย หลังๆมานี้เริ่มคิดสั้นบวกกับมีเรื่องบูลลี่ที่ร.ร. เก่า เราลืมไม่ลงเลย พอมีใครพอจะบอกเราได้มั้ยคะว่าเราควรจะทำยังไงดี เพราะตอนนี้เราเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว อยากไปแต่ก็ไม่อยากเพราะมีคนที่เราเองก็แคร์เขา กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ ถ้าเราพิมพ์วกไปวนมา ไม่เข้าใจตรงไหน ขอโทษด้วยนะคะ
[code]ใส่โค้ด
[/code]