ควรทำยังไงต่อ

จากที่โพสต์กระทู้รอบแรกไปเราก็อ่านความคิดเห็นของทุกคนแล้วตัดสินใจกลับมาอยู่กับแม่คะเราใช้เงินเก็บที่มีอยู่นิดหน่อยไปเช่าที่ตลาดแล้วขายของช่วงเช้ากับช่วงเย็นช่วงกลางวันเรากับแม่จะว่างเราเลยชอบไปหาเพื่อนคนนั่นคนนี้จนถึงเวลาที่ต้องเตรียมของขาย  ปรากฏว่าชีวิตเราเริ่มถูกจำกัดมากขึ้นคะเริ่มห้ามไม่ให้คบคนนั้นต้องไปคบนี้ห้ามห้ามไปที่นั้นไปที่นี้  และแนะนำให้เราไปหารับงานเสริมมาทำที่บ้านช่วงเวลาที่ว่าง เรื่องขายของก็เหมือนกันเงินทุกบาททุกสตางค์เราให้แม่เก็บ ออกบ้านแต่ละครั้งเราขอแค่ทีละ20-50 ก็บอกเราใช้เงินเยอะ อยากกินอะไรก็ไม่ได้กินอยากซื้ออะไรก็ไม่ได้ซื้อ มารู้ทีหลังว่าแม่ประหยัดเพื่อโอนเงินให้ค่าเรียนหลาน(หลายเทอมแล้ว)เทอมละ10000-20000  คือลูกของพี่ชายและลูกพี่สาวทั้งๆที่ทั้งพ่อและแม่ ก็มีการงานดีกว่าโพสต์เฟสแต่ละทีก็เห็นแต่พาหลานไปเที่ยวห้างส่งเรียนเอกชนทั้งที่หลานเพิ่ง7-8ขวบแล้วมาบอกแม่เงินในแต่ละเดือนไม่พอใช้ เราทั้งรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจคะแค่เหตุผลที่ว่าไม่มีภาระอะไรช่วยๆกันได้ก็ช่วย มันไม่ยุติธรรมเลยคะ ไม่ใช่ไม่รักหลานนะคะแต่คือเราคิดว่าเรื่องนี้มันควรเป็นภาระของพ่อและแม่เด็กกลับกลายเป็นเราใจแคบไม่รักญาติพี่น้องรักแต่เพื่อนฝูงแต่กลับไม่เคยคิดเลยว่าเราทำงานตั้งอายุ19จนถึงตอนนี้เพราะหวังว่าวันข้างหน้าจะดูแลแม่ได้ดีกว่าเดิมแม่จะได้ไม่ต้องมาเหนื่อยแบบนี้อีก ท้อแท้จนถึงขนาดที่ว่าอยากหนีไม่อยู่ให้ไกลๆ ควรบอกหรืออธิบายยังไงเพื่อให้แม่เข้าใจเรามากกว่านี้ดีคะ