แคร์คนอื่นมากจนสงสารตัวเอง?

เราจะเล่าก็คือโดยส่วนตัวเป็นคนคิดเยอะคิดมาก ขี้น้อยใจด้วยเราพยายามแก้ไขแล้วแต่ก็ดีขึ้นเป็นบางเวลานะคะ คือปัญหาที่เกิดคือเราชอบแคร์คนอื่นจนเรารู้มึกไม่ดีเอง คือตอนนี้กำลังเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายนะคะ เราพบปัญหามาตั้งแต่เด็กคือแคร์คนอื่นมาก ย้ำว่ามากเลยค่ะ เรากลัวมากเลยนะคะว่าเราทำอะไรให้คนอื่นกลัวมั้ยหรือทำอะไรผิดรึเปล่าเราชอบคิดงี้ค่ะ ทำให้เวลานั่งเรียนหรืออะไรเราจะอยูาแค่กลุ่มเพื่อนเพราะเราไม่ค่อยสนิทกับคนอื่นค่ะอาจจะเพราะเราโลกส่วนตัวสูงด้วยเลยทำให้มีเพื่อนที่คุยแล้วสบายใจคือเพือนสนิทในกลุ่ม เวลาเราไปกินข้างหรือไปใหล้เพื่อนกลุ่มอื่นก็จะรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่เขามอง มันอาจจะมองปกตินะคะแต่เราแบบอึดอัดอะกลัวไปหมดเลย แต่เพื่อนเราก็จะคุยกับกลุ่มอื่นนะคะเพราะสนิทมาก่อนแต่เราไม่เลยเงียบๆเวลาไปใกล้เพื่อนเขาก็จะมองแล้วเงียบๆเราเลยชอบคิดว่าไม่ชอบอะไรรึเปล่าคือคิดไปเองก่อนงี้อะคะ แล้วเวลาอยู่ในห้องเรียนก็จะมีเพื่อนที่มองเราแปลกๆเราไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่านะคะแต่แบบเรารู้สึกงั้นจริงๆค่ะ จริงๆเราอยากสนิทกับทุกคนเลยนะคะแต่แค่มองเรายังไม่กล้าเลยมันกลัวค่ะ มันกลัวว่าเค้าจะคิดยังไงกับเราทำให้เราเครียดบ่อยๆแล้วก็ไม่อยากไปเรียนจนร้องไห้บ่อยๆอึดอัดกับตัวเอง เราเข้าสังคมไม่เก่งด้วยค่ะเราแคร์คนอื่นมากกว่าตัวเราเองอีกค่ะ รู้สึกแย่มากๆที่ทำไมเราไม่มีความสุขแบบคนอื่นบ้างทั้งๆที่คนอื่นคงไม่ได้คิดเยอะแบบเรา ใครมีวิธีแนะนำหรือว่าเคยมีปัญหานี้แล้วแก้ยังไงบอกหน่อยนะคะเราอยากมีความสุขบ้างค่ะ ไม่อยากแคร์คนคนอื่นมากเกินไปแล้วมันเหนื่อยค่ะ เพราะเราเคยเป็นซึมเศร้ามา2ปีแต่ปัจจุบันหายแล้วค่ะ แต่ตอนนี้กลังจะหนักแล้วกลับไปเป็นอีก