ไม่ไหวแล้ว ชีวิตมีเเต่เรื่องอะไรกัน

เราจะมาเล่าเรื่องของเราให้ฟังค่ะที่พยายามลืมเท่าไหร่ก็ไม่ลืม ไม่คิดเลยว่าเรื่องเเบบนี้จะเกิดกับตัวเองไม่คิดเลยว่าโตมาได้ยังไงไม้รู้ว่ามันหนักไหมหรือมันเจ็บไหมเเต่สำหรับเรา เราไม่ไหวค่ะ สำหรับเราคือหนักค่ะ  ตอนเราเกิดมาเเละโตขึ้นมาเรื่อยๆเราเป็นพี่คนโตค่ะ ตอนเด็กๆมักจะโดนครอบครัวตีเรื่องเล็กน้อยค่ะหรือไม่เขาโมโหอะไรเขาก็จะตีค่ะ หรือเวลาเรากับน้องทำผิดหรือตีกันเเม่ก็จะหยิกค่ะเเต่ส่วนมากเเม่จะเรียกป๊าให้มาตีเขาตีเเรงค่ะเพราะเขาเป็นคนตัวใหญ่ด้วยเเรงเยอะจริงๆค่ะตีจนเป็นรอยไม้ เขียวช้ำเเต่เเม่ก็จะมานั่งทายาให้เรายังเด็กเรายังไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเเต่เเม่ชอบเรียกป๊าให้มาตีหรือมีเรื่องอะไรก็จะขู่ให้ป๊ามาตีมันเป็นบ้านใหญ่ค่ะจะอยู่กันเป็นครอบครัวมีสองครอบครัวคือครอบครัวป๊ากับพี่ชายป๊าค่ะเวลาเรากับน้องโดนตีก็ไม่มีใครช่วยเเต่ยืนมองเฉยๆเราไม่รู้ว่าทำไมไม่ช่วยเเต่เราเสียใจมากๆที่ต้องโดนตีเพราะเรื่องเล็กๆ เราพยายามเรียนดีได้ที่1ทุกปีพอเราได้ที่2เราเสียใจมากค่ะเเต่เเม่บอกว่าตั้งใจมากกว่านี้ก็คงได้ที่1 พอกลับบ้านไปป๊าเราก็บอกว่าเพราะติดคอมถึงเรียนตก เขาเลยไม่ให้เล่นคอมจนกว่าจะปิดเทอมค่ะ เราคิดว่าเพราะเเค่เราได้ที่2 มันถึงเป็นแบบนี้ใช่ไหม เราชอบร้องไม่อยากไปโรงเรียนค่ะ เพราะเราโดนล้อว่าอ้วนตลอดเลยเเละก็โดนเเกล้ง เราไม่มีเพื่อนค่ะ  เเละมีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้เราไม่ไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนอีกเลยวันนั้นมีกิจกรรมอะไรซักอย่าง ครูเขาเรียกให้เราออกมาหน้าเวที เขาให้เราเต้นค่ะ เเต่เราเต้นไม่เป็น ครูเขาเลยบอกให้เราหัวเราะเราไม่ค่อยได้หัวเราะเลยบอกเขาไปว่าหัวเราะไม่เป็น ครูเขาเลยบอกว่าเต้นก็ไม่เป็นหัวเราะก็ไม่ได้เลยเเล้วครูเขาก็ขำสายตาทุกคนที่มองมาที่เราทั้งขำทั้งมองเราอย่างเหยียดเราเเทบจะร้องไห้ตรงนั้นเลยค่ะ  เราเลยไม่กล้าออกจาบ้านตอน เเละก็ตอนเด็กที่ทำให้เรารังเกียจตัวเองจนเเทบบ้าคือ  ญาติของย่าที่มา  เป็นลุงขับรถที่มาส่ง ตอนนั้นประมาณ1ทุ่มค่ะทุกคนเขาเข้าไปคุยในบ้านตามประสาผู้ใหญ่  เราออกมานั่งดูดาวค่ะเเล้วลุงขับรถก็มานั่งข้างๆตอนนั้นก็เด็กค่ะประมาณ ป 2 เขามานั่งข้างเเล้วชี้ดาวมาชวนเราคุยเขาล้วงมือเข้ามาในกางเกงเราค่ะมาบีบก้นเรา เราเลยจะเข้าบ้าน เขาก็จับเราขึ้นมานั่งที่เดิมเเละเขาก็ล้วงมือเข้ามาบีบจับจนย่ามาเรียกเราเข้าบ้านเขาเลยรีบชักมือกลับ เราเลยวิ่งเข้าบ้านเรายังไม่บอกคนที่บ้านค่ะ เรามีอะไรเราก็ไม่บอกเขาเพราะเรารู้ว่าบอกไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้มันดีขึ้นเรารังเกียจตัวเองมากๆ พอเจอคนเยอะๆหรือผู้ชายไม่ว่าจะเเก่หรือหนุ่มเรามักจะเกิดอาการเจ็บหน้าอกหายใจไม่ออกมันช๊อกค่ะคือนิ่งเลยค่ะต้องหาโอกาสที่เดินหลบไปเราเป็นเด็กที่ยิ้มบ่อยมากค่ะเจออะไรก็ยิ้มดีใจไปสะหมด เป็นเด็กที่คิดอะไรก็พูดเเต่จะพูดในทางที่ดีมากกว่าเราเป็นเด็กใสซื่อสดใสเเต่อ่อนเเอ  เราชอบโดนตะคอกเเรงๆจนเราไปเจอใครเสียงดังใส่ก็จะเงียบลงหรือบางทีก็ร้องไห้ออกมาเลยเราพยายามถนอมทุกคนค่ะเราไม่ทำในสิ่งที่ถ้าทำเเบบนี้เขาต้องเสียใจ เราไม่เคยทำ เพราะเราเจอมาเราถึงรู้ว่ามันเจ็บขนาดไหน  เเต่คนรอบข้างเอาเเต่ทำร้าย  เเละทำลายเรา วันหนึ่งวันนั้นเป็นวันเเม่เราได้กราบเเม่เเค่ครั้งเดียวจากนั้นก็ไม่คิดที่จะไปอีกเลย

วันนั้นเราอยากอ่อนเเอเพราะเป็นวันเเม่ เรากราบเเม่เเละร้องไห้ เเต่เเม่กลับมองเราตานิ่งเเล้วบอกว่าร้องไห้ทำไม เราไม่ตอบอะไรกลับไป  เเละอีกปีนึงที่ได้มา คือเเม่บอกว่าให้เเค่น้องกราบก็พอ  เเล้วกลับบ้านเลย วันนั้นเราเลยได้เเต่ยืนมองน้องกอดเเละกราบเเม่ เราไม่สิทธิ์ได้กอดด้วยซ้ำ  นี่ก็คือเหตุการณ๋ที่ทำให้เราไม่ไปวันเเม่อีกเลย  เราได้โตมาพร้อมกับเเยกตัวออกมาจากครอบครัวเราเริ่มเปลี่ยนไปเรานิ่งเเละไม่มีเเม้เเต่รอยยิ้มกลับบ้านมากินข้าวเล่นโทรศัพท์ก็นอนเลยไม่มีเเม้เเต่บทสนทนาเราคุยกับป๊านานๆทีทั้งที่อยู่บ้านเดียวกันจนวันนึงเเม่กับเรานั่งคุยกันเรื่องที่เราเป็นเเบบนี้เเม่พาเราไปหาหมอเเละได้ยากลับมากิน  เเม่ขอโอกาสเราอีกครั้ง  เราให้เพราะเราอยากหายอยากดีขึ้น  เเม่กับป๊าได้รู้เรื่องเราไปนิดเดียวเเละใช่เขารับที่เราเป็นเเบบนี้ไม่ได้เขาพูดว่าเขาเหนื่อย  อีกเเล้ว  เเม่บอกเราว่าเเม่พยายามที่สุดเเล้ว มีเเต่เราที่ไม่พยายามอะไรเลย  เราคิดว่าพยายามได้เเค่นี้หรอตัดสินเร็วไปหน่อยนะ  วันนั้นวันที่เราหายใจไม่ออกหายใจไม่ทันทุกคนเดินหนีเราไปหมดเลยเขาเเค่มองเเละบอกให้ปล่อยเราไป เราเเทบขาดใจเราไม่อยากอยู่เเล้วจริงๆ เราสติขาดจริงๆ เราบอกเเม่ว่าขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหมพาหนูออกไปจากที่นี่ไม่อยากอยู่เเล้ว พาหนูไปตายที่ไหนก็ได้ เอาหนูไปทิ้งไว้ไหนก็ได้เเต่เเม่ยืนมองเเละบอกว่าอย่าเพ้อเจ้อ เเละออกไปอาบน้ำ  เราร้องไห้ออกมาเเทบขาดใจ เราทำอะไรผิดหนักหนา  ทุกคนจะทิ้งเราไปอีกเเล้วหรอ   จากวันนั้นทุกคนทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เราตัดสินใจไม่ไปหาหมออีกเเล้ว   ตอนนั้นเรามีเเฟนอยู่คนนึง  เขาก็เป็นคนดีเเต่ในเเค่บางเรื่อง

เขาชอบพูดจาทำร้ายจิตใจเราเเต่เขาก็ใจดี เเต่เขานอกใจไป2ครั้งอาจจะมากกว่านั้นเราก็ให้อภัยเรารักเขามากเเต่เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเราสักเท่าไหร่   เราถนอมคำพูดทุกอย่าง  เเต่เขาเอาเเต่บอกว่าเลิก  เเต่เราไม่เลิกจนสุดท้ายเขาว่าเราว่าเราไม่รักครอบครัวจนเรามารู้ที่หลังว่าเเม่เราส่งข้อความไปหาเขาว่าอะไรเเม่บอกเขาว่าว่าเเม่เหนื่อยมีลูกลูกก็เอาเเต่บอกว่าอยากตายเเม่ไม่ไหวเเล้วจริงๆ เเม่อดทนมากๆ(มีมากกว่านี้เอามาเเค่บางประโยค)  เราโกรธค่ะ โกรธมากที่เเม่เอาเเต่พูดเข้าข้างตัวเองจนเขาหาว่าเราไม่รักครอบครัวรักใครไม่เป็นโกรธที่เเม่ที่เเม่ด่าเราสารพัดเเต่เรายังไม่ทำอะไรให้เลยเเต่ไปบอกเขาเเบบนั้นทุกคนมองเราว่าเราเป็นลูกที่เเย่ อยากได้เเม่เราไปเป็นเเม่ตัวเอง  เเล้วถามหน่อยเวลาร้องไห้เเม่ที่ไหนมาซ้ำเติมมาขู่มาด่าว่าเป็นอีบ้าตลอด   ใครบอกว่าเราไม่รักเเม่  เราโครตรักเเม่อะ  เเต่ดูดิดูเเม่ทำกับเราดิมันเยอะอะมันมีเยอะกว่านี้อีก  เเม่ชอบถามเราว่าทำอะไรผิด  เเต่เราอยากถามเเม่กลับ  ว่า  เเล้วเราทำผิดอะไรเราถึงต้องเจอเเบบนี้  เรานอนบ้างไม่นอนบ้างเราร้องไห้ทุกวันเราทรมานกับบสิ่งที่เป็นอยู่  ถ้าเลือกได้เราก็ไม่อยากเป็นเเบบนี้  เรามันเด็กขี้โรค  อ่อนเเอ

เเล้วสิ่งที่พวกเขาทำมันมากไปไหมคะ   อย่าเอาเรามาเปรียบเทียบใครเลยค่ะเพราความอดทนเเละความเจ็บปวดเรามีไม่เท่ากัน   เราโดนทุกคนในครอบครัวข่มเเละย่ำยีมาทั้งชีวิตเราใจดีเเละใจเย็นมากๆทั้งที่เป็นคนใจร้อน เรามีความสุข รอยยิ้ม  ให้เพราะทุกคนขอ ทุกคนต้องการ  เเต่ในตอนที่เราได้อยู่กับตัวเอง เราจะคิดว่าต้องฝืนไปอีกนานเท่าไหร่  ชีวิตช่วงเช้า กลางวัน เย็น  เราจะต้องทำตัวมีความสุข  เจออะไรก็ต้องขำกลบเกลื่อนความเศร้า   เเต่พอตอนกลางคืน  เราจะพบเเต่ความเงียบ  เเละสบายใจ  เเต่ก็ต้องร้องไห้ตลอด  เราไม่อยากไปหาหมอ ถ้ามันทำให้เรามีเเผลในใจอีกถ้าวันนั้นมันมาถึงอีกเราคงจะไม่อยู่บนโลกนี้เเล้วเเน่ๆ