เรื่องราวมาจากชิวิตจริงของผมเอง

ผมเป็น เด็กประจำครับ พ่อกับแม่ ส่งผมมาเรียนประจำตั้งแต่ ม.1 จนตอนนี้ ม.4แล้ว ในวันแรกที่ผมเข้าไปเรียนในโรงเรียนประจำผมคิดว่ายังไงผมก็คงปรับตัวให้ไม่คิดถึงพ่อกับแม่ได้ แต่พอผมอยู่มาเรื่อยไปราวๆ 3-4 เดือน ผมเริ่มรู้สึกสนุกกับการอยู่ในโรงเรียนประจำ บวกกับ บ้านผมอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก พ่อกับแม่จึงมารับผมไปเรียนพิเศษ เรื่องาาวก็เป็อย่างนี้ปกติทุกอย่างจนผมเริ่มชอบการอยู่กับเพื่อน ผมไม่เคยคิดเลยว่าพ่อของผมจะเป็นโรค เส้นเลือดในสมองตีบ ในวันนั้รเป็นวันเสาร์ธรรมดาเหมือนอย่างทุกวันผมเตรียมตัวกลับบ้านเพื่อไปเรียน พิเศษ แต่พ่อของผมยังไม่มารับซักที ขาก8โมง เช้า รอจนถึง เที่ยงตรง มาจนถึงบ่ายโมง ผมเริ่มสงสัยเลยโทรไปหาแม่ แล้วผมก็ได้รู้ว่าพ่อของผมเป็น เส้นเลือดในสมองตีบ เนื่องจากโรคความดัน จนต้องเข้าห้องฉุกเฉิน ผมหายใจไม่ทั่วท้องแล้วจึงหันไปบอกพี่ชาย ที่รออยู่ด้วยกัน ว่าพ่อเข้า icu ตินนั้นเสียงผมสั่นมาก และรีบหาครูหอพัก บอกว่าพ่อเข้า icu พาผผมไปหาพ่อที ครูหอพักขอเวลาซักครู่ แต่ผมก็ใจสั่นมากๆ จนเพื่อนที่เดินผ่านมาเห็นเข้า เลยเข้ามาปลอบ และจะ ไปเยี่ยมพ่อผมที่โรงพยาบาลด้วยผมเริ่มทำใจได้ แล้วจึงพยายามทำใจแข็งไว้ระหว่าเดินเข้าไปใน ห้อง icu ตอนนั้นผมมั่นใจมากว่าจะไม่ร้องไห้ให้พ่อได้เห็น แต่เมื่อผมได้เห็นสภาพของ พ่อที่ใส่เครื่องช่วยหายใจ ไม่สามารถขยับร่างกายได้แม้แต่จะพูด ผมแล้วพี่ชายก็เผลอร้องแบบสะอึกสะอื้นกลั้นไม่อยู่ พ่อของผมเมื่อเห็นว่าผมและพี่ร้องไห้พ่อ ก็ร้องไห้ออกมาด้วย มันทำให้ผมและพี่ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้จนต้องเดินออกไปจากห้อง icu เพื่อนๆที่นั่งรออยู่ข้องหน้าเห็นผมในตอนนั้นอาการหนักมาก จนไม่สามารถกลั้นเสียงหรือน้ำตาให้ออกมาได้อีกแล้ว มีเพื่อน3คนคิยปลอบใจเป็นกำลังใจให้ผม ผมจึงพยายามกลั้นใจ ฮึบ!! แล้วก็พยายามหายใจเข้าออกช้าๆจนใจเย็นลงครูที่เข้าไปเยี่ยมพร้อมผมเดินออกมาหลังจากนั้นไม่นาน ครูพยายามให้กำลังใจทั้งผม พี่ชาย และพ่อรวมถึงแม่ด้วย พ่อผมอาการดีขึ้นเรื่อยๆใน1 เดือน แต่ก็ไม่
สามารถกลับเป็นปกติได้อย่างเดิม หลังจากเกิดเกตุการณ์นี้มันทำให้ผมไม่รู้สึกอยากไปโรงเรียนประจำเลย เพราะเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินไม่มีใครที่อยู่ช่วยพ่อ แม่ เลย จนถึง ม.4นี้ยิ่งหนักเนื่องจากแม่ผมอยากให้ผมจบมามีมหาลัยดีๆ จึงบอมจ่ายค่าเทอมแสนแพงที่โดยรวมแล้ว 100000บาท เมื่อผมคิดถึงเรื่องนี้มันทำให้ผมเครียดมากจริงๆแถมโรงเรียนนี้ยังอยู่ไกลจากบ้านแบบคนละจังหวัดเลย มันทำให้ผมทั้งกังวลเรื่องของพ่อ
 (พ่อผมเป็นอาจารย์สอนวิชาเลือก มหาวิทยาลัยจึงคัดออกแถมเพราะร่างกายของท่าน ท่านถึงรู้สึกไม่เท่าคนอื่น เวลาทำงานก็ได้ไม่เท่าคนอื่นท่านว่างี้)
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ
ช่วงหลังๆผมแอบเห็นพ่อ ร้องไห้นิดๆบ่อยขึ้นเรื่อยๆและยังเครียด กับรายจ่ายของแม่ จนอยากย้ายออกให้จบๆไปถ้าหาหยังสอบโครงการ วมว. ไม่ได้อีก