แฟนผมชอบพูดแบบนี้กับผมครับ เรื่องมันเริ่มมากจากที่ตัวผมเองนั้น มีความเยอะแยะมากมากมาตลอด แต่ด้วยทุนของตัวเองนั้นมีไม่เยอะมาก แล้วก็ไม่อยากขอที่บ้าน ผมเรียนจบก็ทำงานได้ ปี 2 ปี ผมก็มาออกช่วงจบโควิครอบที่ 1 ออกมาขายของตามหนึ่งในความฝันของผม ซึ่งตัวผมเอง เป็นคนที่มีความเป็นผู้นำและหัวการค้ามาก(เพื่อนจะบอกกับผมแบบนี้เสมอ) ผมขายเสื้อวินเทจนะครับ
                     จะผมได้มาขายของ ช่วงแรกเตรียมมาซะดิบดิ วางแผนการขาย โน่นนี่นั่น พอมาทำช่วงแรกก็ไม่ค่อยดี ยังจับทางไม่ค่อยได้ ผมใช้เวลาแค่ 2 เดือน พอผมเริ่มจำทางได้ก็เปลื่ยนแผนใหม่จัดร้านใหม่ ทำใหม่หมดมาตลอดยังเริ่มขายได้ ร้านเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆของดีขึ้นเรื่อยๆ ผมใช้เวลาจากเริ่มมาแค่ 7-8 เดือน จนเป็นที่รู้จักการของตลาดนี้ เกี่ยวของที่ผมขาย แต่โควิค 2 ก็เข้า ก็หยุดไป คนเดินน้อยไม่มีรายได้ หมดรอบ 2 ก็มาขายดีเดือนนึง 3-4 หมื่น เริ่มมีตังใช้จ่ายโน่นนี่นั่น จนมาเริ่มรอบ 3
                      หลังหมดรอบ 3 ก็ขายดียอดเดือนล่ะ 7-9 หมื่นช่วงแค่ 2-3 เดือนนั้น(มันคือ 7-8 เดือนที่ผมบอก) จนร้านของมีของสวยๆแพง เต็มร้าน จากตอนเริ่ม 4 ตัว 100 จนเสื้อแพงสุดในร้านตัว 5000-6000 แต่แล้วรอบ 4 ก็เข้า ก็เงียบจนมาถึงทุกวันนี้ (ปัจจุบันไม่นับและว่ามันรอบไหนแล้ว)แล้วรายก็ไม่ค่อยดี แต่ขาดอะไรนะครับ ยังพอไปได้ แต่เงียบมาก เหลือเดือนล่ะ 1-2 หมื่น 
                      ตั้งแต่ตอนเขาบอกว่าทำอะไรไม่ค่อยได้ อยากซื้อโน่นนี่ก็ไม่ได้ แต่หาเงินลำบากจัด อยู่แล้วลำบาก แล้วทุกครั้งกันก็บอกว่า ผมไม่จำทำได้จริงอยากที่เคยพูด 
                     
ถามทุกคนหน่อยครับ คิดเห็นยังไงก็บ้าง บางทีฟังแล้วก็รู้สึกแบบ ตอนนี้ใครก็ลำบากหรือป่าว งานประจำทำมาบางคนยังไม่เหลือเก็บเลย กินข้าวเติมน้ำมันก็หมดแล้ว สิ้นเดือนก็ประยันกันน้ำตาเล็ด ทำไมเขาไม่เข้าใจกันบ้างเลย