สวัสเพื่อนๆทุกคนครับ ผมพึงสมัครพันทิปแล้ว เพื่อหาทางแก้เรื่องนี้เลย
เรื่องมีอยู่ว่าผมกับแฟนเราอายุ 33 ปี แต่งงานกันมีลูกด้วยกันแล้ว 1 คนอยู่ด้วยกัน11 ปี ไม่เคยห่างกันนานขนาดนี้ โรคโควิคระบาดหนัก ผมให้แฟนพาลูกไปเรียนหนังสือที่ตจว (บ้านแฟน ซึ่งบ้านแฟนกับผมอยู่ละคนจังหวัดแต่ติดกัน) ประเด็นคือช่วงกลับสงกรานต์ที่ผ่านมา ผมได้กลับไปหาแฟนกับลูก คือความรู้สึกตอนพบกันมีความสุขมากเพราะไม่ได้เจอกันหลายเดือน แต่มันก็เป็นช่วงที่เพื่อนๆของแฟนผม เขากลับมาเยี่ยมญาติพี่น้อง จึงทำให้มีการนัดสันสรรค์กัน แต่เนื่องด้วยตัวผมเองไม่ชอบดื่ม+เราต้องการมีเวลาอยู่กับแฟนกับลูกมากกว่า ทำให้เราทะเลาะ เรื่องที่ผมอุตส่ารีบขับรถกลับบ้านเพื่อมาหาเขา แต่เขากลับเลือกไปหาเพื่อนมากกว่าอยู่กับผม สุดท้ายเขามาง้อผมและขอโทษจะให้เวลามากกว่านี้ ตัวผมเองไม่คิดอะไร ตอนกลับมาทำงานกทม ผมความรู้สึกเลยว่าเราคิดถึง โหยหา เขามากกว่า
แต่เรื่องมันไม่ได้อย่างที่คิด คือเหมือนผมจะคิดมากกว่าเขาในทุกเรื่อง ผมคิดถึงเขา อยากคุยกับเขา โทรหาก็ไม่มีสัญญาณ พอจะให้เฟสไทม์ก็ชอบพูดว่าอยู่เยอะบ้าง เข้าห้องน้ำบ้าง ซึ่งก่อนหน้าที่ผมจะกลับบ้าน เขาค่อยข้างโทรหาบ่อยมาก แถมยังราวชีวิตประจำวัน คุยหัวเราะปกติ แต่ตั้งแต่กลับมา ผมรู้สึกได้เลยว่าเขาโทรมาเหมือนเป็นหน้าที่ รอยยิ้มมันหายไป(ผมอาจคิดไปเอง) มันยิ่งทำให้ผมคิดมากกว่าเดิม
ผมเลยตัดสินใจคุยกันเรื่องนี้ ว่ายังไง ผมได้บอกกับเขาตรงๆเลยว่าผมไม่เหมือนเดิม แลจะเป็นคนคิดมาก คิดถึง อยากคุย อยากให้ใส่ใจมากกว่านี้หน่อย ผมจะได้เลิกคิดเยอะ ตัวเขาเองกับบอกว่าเหมือนเดิมไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้มีใครอยู่แล้ว อย่าคิดมาก
ผมเองก็ได้ขอโทษเรื่องที่ผมเอาแต่ใจช่วงสงกรานต์ที่ไม่ยอมไปหาเพื่อนๆเขา เขาก็ตอบอืม จะรอดูแล้วกัน
ผมขอเขาเรื่องเวลาคุยกันแค่เฟสไทม์ไม่กี่นาที แค่ความรู้ว่าทำอะไรอยู่บ้าง ผมจะได้สบายใจ เพราะผมก็บอกไปแล้วว่าช่วงนี้ผมคิดมาก เขาก็บอกโอเค จะทำให้ พอเอาเข้าจริงๆ ถึงเวลาคุย ก็แบบเดิม เฟสไทม์ไม่ได้ติดนั้นโน้นนี้ จากที่ผมไม่ได้คิดอะไร มันทำให้ผมเริ่มคิด โทรมาเหมือนทำหน้าที่ที่ต้องโทรมา ไม่ให้อยากคุยถึงโทรมา ผมเองก็ไม่อยากคิดมาก แต่ผมอดใจไม่ไหว เลยย้อนไปเฟสดูว่า ก่อนกลับสงกรานต์เราคุยกันแบบไหน มันเปลี่ยนไปจริงๆ เทียบเวลาแล้ว ช่วงก่อนกลับบ้าน เขาโทรหาบ่อยมาก แทบไม่พิมคุยกันเพราะเราเน้นโทรมากกว่า แต่ตอนนี้ กลับพิมมากกว่าโทรคุยกัน แต่เขาก็ยังย้ำคำเดิมว่าไม่ได้เปลี่ยนไป บอกให้ผมอย่าคิดมากเลย คือผมคาดหวังที่จะให้เขามาใส่ใจเรามากกว่ารึ รึผมเปลียนไปเอง รึตัวเขาเริ่มก็เปลี่ยนเหมือนกัน ผมรู้สึกแย่มากๆ ไม่โอเคเลย พอจะคุยกันมันก็มีเรื่องพวกนี้วนในหัว จะชวนทะเลาะให้ได้ พอไม่พูดยิ่งเก็บไว้ในใจ ยิ่งรู้สึกแย่กับตัวเองมากขึ้น
จริงๆผมเคยโทรระบายกับเพื่อนๆเขาแล้วให้ช่วงแก้ปัญหาช่วยหน่อย แต่สุดท้ายตัวก็เล่าให้แฟนฟังอยู่ดี กลับทำให้เรารู้สึกว่าเราจะเล่าให้คนอื่นฟังเพื่ออะไร มีใครพอแนะนำ จัดการความคิดผมได้บ้างไหมครับ ขอบคุณมากครับ
ควรปรับความคิดยังไง เมื่อเรากับแฟนไม่ได้อยู่ด้วยกัน
เรื่องมีอยู่ว่าผมกับแฟนเราอายุ 33 ปี แต่งงานกันมีลูกด้วยกันแล้ว 1 คนอยู่ด้วยกัน11 ปี ไม่เคยห่างกันนานขนาดนี้ โรคโควิคระบาดหนัก ผมให้แฟนพาลูกไปเรียนหนังสือที่ตจว (บ้านแฟน ซึ่งบ้านแฟนกับผมอยู่ละคนจังหวัดแต่ติดกัน) ประเด็นคือช่วงกลับสงกรานต์ที่ผ่านมา ผมได้กลับไปหาแฟนกับลูก คือความรู้สึกตอนพบกันมีความสุขมากเพราะไม่ได้เจอกันหลายเดือน แต่มันก็เป็นช่วงที่เพื่อนๆของแฟนผม เขากลับมาเยี่ยมญาติพี่น้อง จึงทำให้มีการนัดสันสรรค์กัน แต่เนื่องด้วยตัวผมเองไม่ชอบดื่ม+เราต้องการมีเวลาอยู่กับแฟนกับลูกมากกว่า ทำให้เราทะเลาะ เรื่องที่ผมอุตส่ารีบขับรถกลับบ้านเพื่อมาหาเขา แต่เขากลับเลือกไปหาเพื่อนมากกว่าอยู่กับผม สุดท้ายเขามาง้อผมและขอโทษจะให้เวลามากกว่านี้ ตัวผมเองไม่คิดอะไร ตอนกลับมาทำงานกทม ผมความรู้สึกเลยว่าเราคิดถึง โหยหา เขามากกว่า
แต่เรื่องมันไม่ได้อย่างที่คิด คือเหมือนผมจะคิดมากกว่าเขาในทุกเรื่อง ผมคิดถึงเขา อยากคุยกับเขา โทรหาก็ไม่มีสัญญาณ พอจะให้เฟสไทม์ก็ชอบพูดว่าอยู่เยอะบ้าง เข้าห้องน้ำบ้าง ซึ่งก่อนหน้าที่ผมจะกลับบ้าน เขาค่อยข้างโทรหาบ่อยมาก แถมยังราวชีวิตประจำวัน คุยหัวเราะปกติ แต่ตั้งแต่กลับมา ผมรู้สึกได้เลยว่าเขาโทรมาเหมือนเป็นหน้าที่ รอยยิ้มมันหายไป(ผมอาจคิดไปเอง) มันยิ่งทำให้ผมคิดมากกว่าเดิม
ผมเลยตัดสินใจคุยกันเรื่องนี้ ว่ายังไง ผมได้บอกกับเขาตรงๆเลยว่าผมไม่เหมือนเดิม แลจะเป็นคนคิดมาก คิดถึง อยากคุย อยากให้ใส่ใจมากกว่านี้หน่อย ผมจะได้เลิกคิดเยอะ ตัวเขาเองกับบอกว่าเหมือนเดิมไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้มีใครอยู่แล้ว อย่าคิดมาก
ผมเองก็ได้ขอโทษเรื่องที่ผมเอาแต่ใจช่วงสงกรานต์ที่ไม่ยอมไปหาเพื่อนๆเขา เขาก็ตอบอืม จะรอดูแล้วกัน
ผมขอเขาเรื่องเวลาคุยกันแค่เฟสไทม์ไม่กี่นาที แค่ความรู้ว่าทำอะไรอยู่บ้าง ผมจะได้สบายใจ เพราะผมก็บอกไปแล้วว่าช่วงนี้ผมคิดมาก เขาก็บอกโอเค จะทำให้ พอเอาเข้าจริงๆ ถึงเวลาคุย ก็แบบเดิม เฟสไทม์ไม่ได้ติดนั้นโน้นนี้ จากที่ผมไม่ได้คิดอะไร มันทำให้ผมเริ่มคิด โทรมาเหมือนทำหน้าที่ที่ต้องโทรมา ไม่ให้อยากคุยถึงโทรมา ผมเองก็ไม่อยากคิดมาก แต่ผมอดใจไม่ไหว เลยย้อนไปเฟสดูว่า ก่อนกลับสงกรานต์เราคุยกันแบบไหน มันเปลี่ยนไปจริงๆ เทียบเวลาแล้ว ช่วงก่อนกลับบ้าน เขาโทรหาบ่อยมาก แทบไม่พิมคุยกันเพราะเราเน้นโทรมากกว่า แต่ตอนนี้ กลับพิมมากกว่าโทรคุยกัน แต่เขาก็ยังย้ำคำเดิมว่าไม่ได้เปลี่ยนไป บอกให้ผมอย่าคิดมากเลย คือผมคาดหวังที่จะให้เขามาใส่ใจเรามากกว่ารึ รึผมเปลียนไปเอง รึตัวเขาเริ่มก็เปลี่ยนเหมือนกัน ผมรู้สึกแย่มากๆ ไม่โอเคเลย พอจะคุยกันมันก็มีเรื่องพวกนี้วนในหัว จะชวนทะเลาะให้ได้ พอไม่พูดยิ่งเก็บไว้ในใจ ยิ่งรู้สึกแย่กับตัวเองมากขึ้น
จริงๆผมเคยโทรระบายกับเพื่อนๆเขาแล้วให้ช่วงแก้ปัญหาช่วยหน่อย แต่สุดท้ายตัวก็เล่าให้แฟนฟังอยู่ดี กลับทำให้เรารู้สึกว่าเราจะเล่าให้คนอื่นฟังเพื่ออะไร มีใครพอแนะนำ จัดการความคิดผมได้บ้างไหมครับ ขอบคุณมากครับ