มีใครเคยเป็นที่ระบายให้กับใครหลายๆคนมั้ย

ขอคำพูดปลอบใจหรือคำพูดดีๆ ให้กำลังใจบ้างได้มั้ย ขอใครก็ได้ช่วยบอกให้เราหยุดเป็นที่ระบายหรือที่ปรึกษามากจนเราไม่สามารถรับมันได้
จริงๆแล้วเมื่อเดือน2เดือนที่ผ่านมา เรารู้สึกเป็นที่ระบายมามากแล้วทั้งเรื่องเรียนเรื่องครอบครัว แล้วยังจะมีเพื่อนที่มาคอยปรึกษาเราในปัญหาต่างๆ แต่ไม่เคยมีใครถามเราเลยว่าเราเป็นไงบ้าง สบายดีมั้ยมีเรื่องไรที่ติดปัญหารึเปล่า เราพยายามหาเพื่อนคุยหาคนคุยเผื่อว่าเราจะลืมเรื่องที่เราผ่านมาได้
เเต่สุดท้ายแล้วมันก็เหมือนเดิม กลับกลายเป็นว่าแทนที่เราจะลืมมันไปกลายเป็นเราเก็บปัญหาของคนเหล่านั้นมาไว้ในหัวคนเดียว มันเหมือนว่าตอนที่คนนั้นไม่เหลือใครเค้าจะนึกถึงเรา แต่พอเป็นเราบ้างที่ต้องการพวกเค้ากลับหายไปเพื่อนคนนั้นกลับหายไปไม่รับฟังปัญหาเราบ้าง มันเศร้ามากเหงามากอ่ะทำไมอ่ะ
เราไม่ได้อยากใช้ชีวิตคนเดียวสักหน่อย ขอคำพูดขอกำลังใจจากคนที่ผ่านมาเห็นช่วยปลอบใจเราที