คงเป็นพื้นที่ที่สบายใจที่จะระบายที่สุด **ความรู้สึก ณ ช่วงเวลานี้เท่านั้น
ครอบครัวแตกแยกค่ะ อยู่กับฝั่งแม่แต่พ่อก็ส่งเงินเลี้ยงดูมาตลอดไม่เคยขาด เราเป็นลูกคนเล็ก ซึ่งเหตุการนี้เองทำให้แม่ต้องไปทำงานต่างจังหวัดและมีแฟนใหม่แม่ให้เหตุผลว่าแม่เลี้ยงคนเดียวไม่ไหวจะต้องมีคนมาหาส่งเรียนช่วยและแม่ก็บอกแบบนี้กับแฟนเขาตั้งแต่แรกเป็นข้อตกลงในการอยู่กินกันค่ะและพ่อก็มีใหม่เช่นกัน ระหว่างนี้เรากับพี่อยู่ในการดูแลของยายโอเคมาก เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เลยหลายปีใช้ชีวิตคนเดียวตอนมหาลัย ตอนปี3ยายเสียก็เหมือนขาดที่พึ่งทางใจเลย แม่ไม่ค่อยโทรหานอกจากจะทะเลาพกับพี่แล้วโทรมาเล่าให้ฟัง เราก็ไม่ค่อยโทรส่วนใหญ่จะพิมเอา พอเรียนจบก็ย้ายไปอยู่ที่เดียวกับแม่และเขาก็อยากให้มา เราคิดว่าเย้เราได้มาอยู่กับครอบครัวที่ไม่ใช่ระยะไกลแล้วเราคิดว่าที่นีเคือที่ที่จะปลอบประโลมจิตใจเราได้ดีที่สุด แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไไป
แม่รับหลานมาเลี้ยงเป็นลูกของน้องชายแม่ซึ่งพ่อแม่เด็กไม่สามารถเลี้ยงได้จริงๆแม่เด็กทิ้งทำให้พ่อเด็กเมาอาระวาดตลอด เลยเป็นพาระจำยอมแม่เอามาเลี้ยงตอนประถม
ปัญหาที่ทำให้เราเป็นทุกใจมากที่สุดอยู่ตรงนี้แล้วค่ะ
คือเวลาที่เราซื้อของเช่น ชาไข่มุก เราจะต้องซื้อ2 เพราะต้องซื้อให้หลานกินด้วยเหมือนมีแฝด ถ้าไม่ซื้อให้ด้วยจะซื้อมากินคนเดียวแม่ก็บอกทำไมไม่ซื้อมาให้น้องด้วย แล้วแม่ก็จะเอาเงินตัวเองมาให้ซื้อ ไม่อยากให้เเม่เปลืองตังก็พยายามไม่กินอะไร เวลาเราจะซื้ออะไรดีๆแพงๆมากินเพื่อให้เเม่ของเรากินสักครั้ง แม่ก็จะแกล้งบอกว่ากินไม่เป็นไม่อยากกิน เพื่อจะให้หลานตัวเองได้กิน แล้วก็มาเเอบเล็มๆตอนคนอื่นกินหมด ตรงนี้ทำเราปวดใจมาก เราซื้อมาเราอยากให้แม่กินในความคิดเราเลยนะ เราซื้อมาให้แม่ไม่ได้ซื้อมาให้คนอื่นเราต้องเสียเงินเพิ่มเพื่อซื้อให้แม่เห็นว่าพอกินกันทุกคนเขาถึงกินแต่แม่ก็กลัวเราจะเสียเงินเยอะ ก็จะแกล้งบอกว่าไม่กินไม่ต้องซื้อให้แม่ เรายังมองหลานเป็นคนอื่นเพราะเราไม่ได้รักหลานเเบบที่แม่รักแม่รักแบบลูกของน้องชายเลี้ยงกึ่งเป็นลูกชายตัวเอง แต่เราแบบหลานคนนึง(เค้ายังไงก็ไม่ใช่เรียลเเฟมิลี่ สำหรับเรา) ซึ่งแม่ส่งเสียหลานแบบ100% ซึ่งถ้าเกิดว่าแม่ทำตรงนี้ไม่ได้แล้วมันก็เป็นหน้าที่ภาระเราใช่มั้ย?แล้วเราต้องมารับภาระตรงนี้หรอ เราจากเป็นน้องเล็กได้รับความใส่ใจโอ๋มาตลอดแต่สิ่งนั้นที่เคยเป็นเรา ทุกคนให้เด็กคนนี้หมด สปอย โอ๋ เหตุเพราะสงสาร ใครดุก็ไม่ได้ บอกอย่าพูดให้น้องเดี๋ยวน้องเป็นเด็กเก็บกด ตอนนี้อยู่มัธยม ทำอะไรก็ไม่เคยช่วยใช้ไปซื้อน้ำปลาหน้าซอยทำหน้าเหนื่อยไม่ได้พูดเวอร์นี้คือเรื่องจริงหลานไม่มีหน้าที่ทำอะไรในบ้านนอกจากเอาน้ำแพคจากหน้าบ้านมาใส่ตู้เย็นไม่มีหยิบจับอะไรเลย เราแค่คิดว่าเค้าน่าจะรู้สึกว่าต้องช่วยบ้างนะป้าเลี้ยงเรามาไม่มี แล้วแม่ก็ไม่กล้าใช้กลัวโดนมองเป็นป้าใจร้าย เหมือนตัวเด็กเองเขาไม่รู้สถานะตัวเอง นอนเล่นเกมเสียงดังรอเรียกมากินข้าว และหลานมันก็กวนประสาทมันรู้ว่าเราไม่กล้าว่ามันถ้ามีป้าอยู่ แม่เคยบอกเอามาเลี้ยงตอนเด็กกลัวเขาเสียคนไม้อ่อนดัดง่าย ไม่เห็นง่ายเลยเล่นเกมใครบ่นเดินขึ้นห้องเลี้ยงให้เป็นคุณชาย เราคิดว่าเพราะความสงสารของแม่จะทำร้ายเขาไปรึป่าว เราเหมือนหมาหัวเน่าไม่ได้อิจฉาน้องเลยนะ เพียงแต่อยากได้ความรักในฐานะลูกบางทีแม่ก็ลืมไป แม่มีสามีที่ต้องคอยเอาใจแก่แล้วนะแต่นิสัยเด็กชนิดที่ว่าไม่เรียกกินข้าวกูไม่กิน แม่ใส่ใจเราน้อยลงมากๆๆๆๆ เวลาที่เราเจอปัญหาเสียใจแม่ไม่ใช่ที่พึ่งของเราเลย เราต้องเก็บมาร้องไห้คนเดียวและถึงแม่จะดูออกว่าเศร้าแม่ก็จะไม่พูดอะไร เรารู้สึกว่าความรักจากคนที่เราควรจะได้ มันถูกแชร์ออกไปให้คนอื่นมันเหงามันเหมือนอยู่คนเดียว ในขณะที่คนเต็มบ้านแต่ไม่ใช่คนของเรา จนเราอยากออกไปอยู่คนเดียวไม่อยากเห็นไม่อยากเจออะไรแบบนี้ ตอนอยู่คนเดียวเรามีความสุขมากๆ พออยู่กับครอบครัวเรากลับเป็นตัวเองน้อยที่สุด ใจชาเหนื่อยและบั่นทอนมากเลยตอนนี้
แสดงความคิดเห็นได้ขอคำแนะนำที่ทำให้ดีขึ้นหรือทางออกที่ดีกว่า ไม่เอามาเม้นตลก ไม่เอาความคิดแบบเก่าที่ไม่ยอมรับความจริงที่แม่มีคนเดียวอะไรแบบนี้นะคะอันนี้ทราบแล้วค่ะ ไม่เอาเม้นtoxicเพราะนี่ก็ปวดหัวมากแล้ว ขอเม้นปลอบใจหรือความคิดเห็นแบบผู้ใหญ่ พี่เตือนน้องหรือจิตวิทยาใดๆก็ได้ค่ะ
ไม่อนุญาติให้นำไปแชร์ต่อในทุกช่องทางนะคะ ขอบคุณค่ะ
อยากอยู่คนเดียวจากครอบครัวผิดมั้ย?
ครอบครัวแตกแยกค่ะ อยู่กับฝั่งแม่แต่พ่อก็ส่งเงินเลี้ยงดูมาตลอดไม่เคยขาด เราเป็นลูกคนเล็ก ซึ่งเหตุการนี้เองทำให้แม่ต้องไปทำงานต่างจังหวัดและมีแฟนใหม่แม่ให้เหตุผลว่าแม่เลี้ยงคนเดียวไม่ไหวจะต้องมีคนมาหาส่งเรียนช่วยและแม่ก็บอกแบบนี้กับแฟนเขาตั้งแต่แรกเป็นข้อตกลงในการอยู่กินกันค่ะและพ่อก็มีใหม่เช่นกัน ระหว่างนี้เรากับพี่อยู่ในการดูแลของยายโอเคมาก เราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เลยหลายปีใช้ชีวิตคนเดียวตอนมหาลัย ตอนปี3ยายเสียก็เหมือนขาดที่พึ่งทางใจเลย แม่ไม่ค่อยโทรหานอกจากจะทะเลาพกับพี่แล้วโทรมาเล่าให้ฟัง เราก็ไม่ค่อยโทรส่วนใหญ่จะพิมเอา พอเรียนจบก็ย้ายไปอยู่ที่เดียวกับแม่และเขาก็อยากให้มา เราคิดว่าเย้เราได้มาอยู่กับครอบครัวที่ไม่ใช่ระยะไกลแล้วเราคิดว่าที่นีเคือที่ที่จะปลอบประโลมจิตใจเราได้ดีที่สุด แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไไป
แม่รับหลานมาเลี้ยงเป็นลูกของน้องชายแม่ซึ่งพ่อแม่เด็กไม่สามารถเลี้ยงได้จริงๆแม่เด็กทิ้งทำให้พ่อเด็กเมาอาระวาดตลอด เลยเป็นพาระจำยอมแม่เอามาเลี้ยงตอนประถม
ปัญหาที่ทำให้เราเป็นทุกใจมากที่สุดอยู่ตรงนี้แล้วค่ะ
คือเวลาที่เราซื้อของเช่น ชาไข่มุก เราจะต้องซื้อ2 เพราะต้องซื้อให้หลานกินด้วยเหมือนมีแฝด ถ้าไม่ซื้อให้ด้วยจะซื้อมากินคนเดียวแม่ก็บอกทำไมไม่ซื้อมาให้น้องด้วย แล้วแม่ก็จะเอาเงินตัวเองมาให้ซื้อ ไม่อยากให้เเม่เปลืองตังก็พยายามไม่กินอะไร เวลาเราจะซื้ออะไรดีๆแพงๆมากินเพื่อให้เเม่ของเรากินสักครั้ง แม่ก็จะแกล้งบอกว่ากินไม่เป็นไม่อยากกิน เพื่อจะให้หลานตัวเองได้กิน แล้วก็มาเเอบเล็มๆตอนคนอื่นกินหมด ตรงนี้ทำเราปวดใจมาก เราซื้อมาเราอยากให้แม่กินในความคิดเราเลยนะ เราซื้อมาให้แม่ไม่ได้ซื้อมาให้คนอื่นเราต้องเสียเงินเพิ่มเพื่อซื้อให้แม่เห็นว่าพอกินกันทุกคนเขาถึงกินแต่แม่ก็กลัวเราจะเสียเงินเยอะ ก็จะแกล้งบอกว่าไม่กินไม่ต้องซื้อให้แม่ เรายังมองหลานเป็นคนอื่นเพราะเราไม่ได้รักหลานเเบบที่แม่รักแม่รักแบบลูกของน้องชายเลี้ยงกึ่งเป็นลูกชายตัวเอง แต่เราแบบหลานคนนึง(เค้ายังไงก็ไม่ใช่เรียลเเฟมิลี่ สำหรับเรา) ซึ่งแม่ส่งเสียหลานแบบ100% ซึ่งถ้าเกิดว่าแม่ทำตรงนี้ไม่ได้แล้วมันก็เป็นหน้าที่ภาระเราใช่มั้ย?แล้วเราต้องมารับภาระตรงนี้หรอ เราจากเป็นน้องเล็กได้รับความใส่ใจโอ๋มาตลอดแต่สิ่งนั้นที่เคยเป็นเรา ทุกคนให้เด็กคนนี้หมด สปอย โอ๋ เหตุเพราะสงสาร ใครดุก็ไม่ได้ บอกอย่าพูดให้น้องเดี๋ยวน้องเป็นเด็กเก็บกด ตอนนี้อยู่มัธยม ทำอะไรก็ไม่เคยช่วยใช้ไปซื้อน้ำปลาหน้าซอยทำหน้าเหนื่อยไม่ได้พูดเวอร์นี้คือเรื่องจริงหลานไม่มีหน้าที่ทำอะไรในบ้านนอกจากเอาน้ำแพคจากหน้าบ้านมาใส่ตู้เย็นไม่มีหยิบจับอะไรเลย เราแค่คิดว่าเค้าน่าจะรู้สึกว่าต้องช่วยบ้างนะป้าเลี้ยงเรามาไม่มี แล้วแม่ก็ไม่กล้าใช้กลัวโดนมองเป็นป้าใจร้าย เหมือนตัวเด็กเองเขาไม่รู้สถานะตัวเอง นอนเล่นเกมเสียงดังรอเรียกมากินข้าว และหลานมันก็กวนประสาทมันรู้ว่าเราไม่กล้าว่ามันถ้ามีป้าอยู่ แม่เคยบอกเอามาเลี้ยงตอนเด็กกลัวเขาเสียคนไม้อ่อนดัดง่าย ไม่เห็นง่ายเลยเล่นเกมใครบ่นเดินขึ้นห้องเลี้ยงให้เป็นคุณชาย เราคิดว่าเพราะความสงสารของแม่จะทำร้ายเขาไปรึป่าว เราเหมือนหมาหัวเน่าไม่ได้อิจฉาน้องเลยนะ เพียงแต่อยากได้ความรักในฐานะลูกบางทีแม่ก็ลืมไป แม่มีสามีที่ต้องคอยเอาใจแก่แล้วนะแต่นิสัยเด็กชนิดที่ว่าไม่เรียกกินข้าวกูไม่กิน แม่ใส่ใจเราน้อยลงมากๆๆๆๆ เวลาที่เราเจอปัญหาเสียใจแม่ไม่ใช่ที่พึ่งของเราเลย เราต้องเก็บมาร้องไห้คนเดียวและถึงแม่จะดูออกว่าเศร้าแม่ก็จะไม่พูดอะไร เรารู้สึกว่าความรักจากคนที่เราควรจะได้ มันถูกแชร์ออกไปให้คนอื่นมันเหงามันเหมือนอยู่คนเดียว ในขณะที่คนเต็มบ้านแต่ไม่ใช่คนของเรา จนเราอยากออกไปอยู่คนเดียวไม่อยากเห็นไม่อยากเจออะไรแบบนี้ ตอนอยู่คนเดียวเรามีความสุขมากๆ พออยู่กับครอบครัวเรากลับเป็นตัวเองน้อยที่สุด ใจชาเหนื่อยและบั่นทอนมากเลยตอนนี้
แสดงความคิดเห็นได้ขอคำแนะนำที่ทำให้ดีขึ้นหรือทางออกที่ดีกว่า ไม่เอามาเม้นตลก ไม่เอาความคิดแบบเก่าที่ไม่ยอมรับความจริงที่แม่มีคนเดียวอะไรแบบนี้นะคะอันนี้ทราบแล้วค่ะ ไม่เอาเม้นtoxicเพราะนี่ก็ปวดหัวมากแล้ว ขอเม้นปลอบใจหรือความคิดเห็นแบบผู้ใหญ่ พี่เตือนน้องหรือจิตวิทยาใดๆก็ได้ค่ะ
ไม่อนุญาติให้นำไปแชร์ต่อในทุกช่องทางนะคะ ขอบคุณค่ะ