บ้านเรา (พ่อแม่พี่สาว) เป็นข้าราชการทั้งหมด เราเรียนจบป.ตรี สายทำงานในรพ. ทำงานมาได้จะครบปีแล้ว เริ่มแรกเราทำงานที่รพ.ของรัฐ ทำได้ 6 เดือนเราก็ออกไปทำเอกชน ตอนนั้นบ้านแตก พ่อกับแม่วีนแตกกันหมด พูดว่าอีกนิดก็ได้บรรจุทำไมไม่ทนหน่อย แต่ในความรู้สึกเราคือ เราไม่ได้อยากทนเลยซักนิด เรารู้สึกว่าการทำราชการมันไม่เหมาะกับเรา เราลาออก แล้วเริ่มงานรพเอกชนทันที ผ่านมาแล้ว6 เดือนที่เราทำเอกชน พ่อยังหางานรพรัฐมาให้ตลอด บอกให้ไปสมัครตรงนู้นตรงนี้ที ในความรู้สึกเราคือ เราทำงานมาเหนื่อยมาก กลับบ้านทีไรก็เจอแต่ประโยค"เมื่อไหร่จะลาออกจากเอกชนแล้วไปสมัครรัฐบาล" ทุกวัน เจอหน้ากันทีไร เราคาดหวังว่าจะคุยเรื่องสนุกๆกัน แต่ความจริงคือพ่อกับแม่ไม่เคยคุยกับเราเรื่องอื่นเลยนอกจากให้เราไปรับราชการ มันบ่อยจนเราไม่อยากอยู่บ้าน ไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากเจอหน้าใครซักคนในบ้าน เคยมีประโยคนึงเค้าพูดว่า สมัครราชการจะได้ไม่อายคน เรานิ่งเลย วุฒิป.ตรีสาขาที่เราจบมามันเฉพาะทางมาก เงินเดือนแต่ละเดือนก็ไม่ได้น้อยกว่าใครเลย แค่นี้เค้ายังไม่ภูมิใจหรอ หรือเราต้องรับราชการเท่านั้น เค้าเคยด่าเรา ไล่เรา เพียงเพราะเราไม่ยอมสมัครรพรัฐให้ บอกว่าจะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องมาคุยกันอีก ตอนนั้นเราช็อก ร้องไห้ ถามว่ามันผิดขนาดนั้นเลยหรอที่เราไม่สมัครรัฐให้เค้า พี่สาวพยายามคุยให้ ตอนนั้นลงเอยว่าพ่อจะไม่หางานรัฐให้ แต่สุดท้ายก็แบบเดิม เค้ายังคงส่งเว็ปเปิดรับสมัครมาให้เราตลอด ขนาดเราควงเวร ไม่ได้หลับได้นอน ในแชทไลน์ยังมีแต่ลิ้งสมัครงาน ไม่มีการถามเลยว่าวันๆนึงเราทำงานเหนื่อยมั้ย เราเจอกับอะไรบ้าง เราอึดอัด หาทางออกไม่เจอ เราไม่รู้พ่อกับแม่เราจะหยุดความคิดนี้ไปได้เมื่อไหร่ หรือจะหยุดก็ต่อเมื่อเราสมัครให้เค้า เราว่าเราเปลี่ยนความคิดเค้าไม่ได้ แค่คิดว่าวันนี้เราต้องกลับบ้าน กินข้าวก็ต้องเจอหน้ากัน พอเจอหน้ากันเค้าก็ต้องพูดเรื่องสมัครงาน แค่คิดเราก็ไม่อยากทำอะไรแล้ว อยากหายไปเฉยๆเลยด้วยซ้ำ เราตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้แรก เราอยากระบายเรื่องที่เราเจอมาตลอดแต่เราปรึกษาใครไม่ได้ ขอบคุณทุกคนที่อ่านค่ะ
เมื่อพ่อแม่คิดว่ารับราชการคือการประสบความสำเร็จในชีวิต