เรามีน้องผู้ชายอยู่คนหนึ่ง ตอนนี้เขาเรียนอยู่ป.4 ครอบครัวเราไม่เคยไปไหนด้วยกันเลยสักครั้งส่วนมากไปเที่ยวน้องเราจะได้ไปกับพ่อเเม่ตลอดและเราต้องรออยู่ที่บ้านคนเดียวแต่เเม่ก็ให้เงินให้แค่30บาท ครั้งนั้นเราอยู่ป.5 พ่อเรามีไปประชุมในเมือง ก่อนวันไปแม่พูดกับเราว่าจะให้เราไปด้วย แต่พอวันไปจริงๆเขาให้เราอยู่บ้านแล้วพวกเขาไปแค่3คนพ่อเเม่น้อง เราก็รู้สึกโกรธเขามากๆไแค่ทำไรไม่ได้เราเลยปั่นจักรยานไปเล่นบ้านน้า ประมาณ4โมงเย็นเราเล่นเฟสอยู่เลื่อนไปเจอรูปพ่อเเม่น้องถ่ายด้วยกันและที่ที่พวกเขาถ่ายมันเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่เราอยากไปมากๆ ตอนนั้นเรารู้สึกอยากจะร้องไห้มาก และเสียความรู้สึกจริงๆที่พวกเขาไปเที่ยวกันเเต่ให้เราอยู่บ้านเเค่คนเดียว ประมาณ5โมงเย็น แบตโทรศัพท์เราหมดกำลังจะไปชาร์จ เราเดินเข้าไปในบ้าน บ้านน้าข้างในบ้านค่อนข้างมืด เราเดินเข้าไปแล้วมันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรกัดที่ขา เราตั้งสติได้เราสะบัดมันออกจนมันหลุดออกจากเราเราวิ่งออกไปหน้าบ้าน ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมากมันเจ็บมากๆ น้าเห็นว่าเราร้องไห้เลยวิ่งมาดู เราบอกว่ามีอะไรกัดที่ขาน้าดู แล้วมันเป็นรอยกัดของงู หน้าใช้เศษผ้ามามัดกันพิษไว้เเล้วพาเราไปโรงบาล ตอนนั้นเราร้องไห้ออกมาหนักมาก+ก่อนหน้านี้ก็อยากร้องอยู่เเล้ว เราจำลายงูก็ไม่ได้ไม่ได้ด้วยซ้ำแต่โชคดีที่เป็นงูไม่มีพิษ เรากลับบ้านมา
แม่เราก็กลับมาแต่เขาไม่รู้เรื่องที่เราถูกงูกัดเพราะว่าเราไม่ได้บอกแต่พวกเขาคงเห็นแผลอยู่ ตอนนั้นน้องเข้ามาเล่นกับเราในห้องเราอิจฉาน้องมากๆที่ได้ไปเที่ยวได้กินของอร่อยเเต่เรากลับอยู่บ้านแถมโดนงูกัดอีก พ่อแม่ไม่ถามด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็เลยไม่ได้อะไรก็เลยปล่อยผ่านมันไป จนพวกเราลืมว่าเคยถูกงูกัด (มีเยอะกว่านี้อีกแต่เราเล่าเรื่องที่เราลืมไม่ได้)ตอนนี้เราอยู่ม.4น้องเราอยู่ป.4 เวลาพ่อเเม่ไปไหนหรือไปเที่ยวชอบชื้อของมาฝากน้องตลอด เราไม่เคยที่จะได้เลย เป็นแบบนี้ตลอด เราเริ่มรู้สึกเกลียดทุกคน เกลียดพ่อเเม่น้อง จนตอนนี้เราเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง เวลาเจอหน้าพวกท่านจะอารมณ์เสียตลอด เราเกลียดพวกท่านมากๆเขาชอบเมินเราทำเหมือนเราไม่มีตัวตน ตั้งเเต่เล็กจนโตเราทำผิดเขาก็ตีเราตลอด แต่น้องทำผิดกลับไม่ตี เราเคยเล่าให้พวกเขาฟังว่าเราอยากจะเป็นแอร์โฮสเตสแต่พวกเขากลับไม่เห็นด้วย เขาบอกว่ามันต้องเรียนเก่งมากๆ เราทำไม่ได้ บอกให้เราไปเป็นครูดีกว่า เรานี่ยืนนิ่งไปเลย เราคิดว่าพวกเขาจะซัพพอร์ตเราด้วยซ้ำ พวกเขาน่าจะให้กำลังใจเราเเละเชื่อมั่นในตัวเราด้วยซ้ำ แตาพวกเขาเอาแต่พูดว่า เราทำไม่ได้ เราต้องเรียนเก่งมากๆถึงจะทำได้ เราเรียนได้เกรดน้อยกว่าเพื่อนเราก็พยายามที่จะให้มันดีขึ้นพวกเขาก็พูดว่าเราติดเกมทั้งๆที่เราถนัดอะไรไม่ถนัดอะไรพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ จนทุกวันนี้คิดว่าเราอยู่ต่อเพื่ออะไร
เมื่อก่อนเราร่างเริง ยิ้มเก่งพูดเก่ง ทุกวันนี้แทบจะไม่ยิ้มเลย พูดน้อยลงด้วยซ้ำ เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ เราไม่มีเเม้กระทั่งเพื่อน เวลาเครียดได้เเต่เปิดเพลงฟัง ไม่มีใครให้ระบายเลย เราเลยมาระบายกับพันทิป
เรามีทัศนคติแย่ๆและมองโลกแง่ร้ายกับครอบครัว
แม่เราก็กลับมาแต่เขาไม่รู้เรื่องที่เราถูกงูกัดเพราะว่าเราไม่ได้บอกแต่พวกเขาคงเห็นแผลอยู่ ตอนนั้นน้องเข้ามาเล่นกับเราในห้องเราอิจฉาน้องมากๆที่ได้ไปเที่ยวได้กินของอร่อยเเต่เรากลับอยู่บ้านแถมโดนงูกัดอีก พ่อแม่ไม่ถามด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็เลยไม่ได้อะไรก็เลยปล่อยผ่านมันไป จนพวกเราลืมว่าเคยถูกงูกัด (มีเยอะกว่านี้อีกแต่เราเล่าเรื่องที่เราลืมไม่ได้)ตอนนี้เราอยู่ม.4น้องเราอยู่ป.4 เวลาพ่อเเม่ไปไหนหรือไปเที่ยวชอบชื้อของมาฝากน้องตลอด เราไม่เคยที่จะได้เลย เป็นแบบนี้ตลอด เราเริ่มรู้สึกเกลียดทุกคน เกลียดพ่อเเม่น้อง จนตอนนี้เราเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง เวลาเจอหน้าพวกท่านจะอารมณ์เสียตลอด เราเกลียดพวกท่านมากๆเขาชอบเมินเราทำเหมือนเราไม่มีตัวตน ตั้งเเต่เล็กจนโตเราทำผิดเขาก็ตีเราตลอด แต่น้องทำผิดกลับไม่ตี เราเคยเล่าให้พวกเขาฟังว่าเราอยากจะเป็นแอร์โฮสเตสแต่พวกเขากลับไม่เห็นด้วย เขาบอกว่ามันต้องเรียนเก่งมากๆ เราทำไม่ได้ บอกให้เราไปเป็นครูดีกว่า เรานี่ยืนนิ่งไปเลย เราคิดว่าพวกเขาจะซัพพอร์ตเราด้วยซ้ำ พวกเขาน่าจะให้กำลังใจเราเเละเชื่อมั่นในตัวเราด้วยซ้ำ แตาพวกเขาเอาแต่พูดว่า เราทำไม่ได้ เราต้องเรียนเก่งมากๆถึงจะทำได้ เราเรียนได้เกรดน้อยกว่าเพื่อนเราก็พยายามที่จะให้มันดีขึ้นพวกเขาก็พูดว่าเราติดเกมทั้งๆที่เราถนัดอะไรไม่ถนัดอะไรพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำ จนทุกวันนี้คิดว่าเราอยู่ต่อเพื่ออะไร
เมื่อก่อนเราร่างเริง ยิ้มเก่งพูดเก่ง ทุกวันนี้แทบจะไม่ยิ้มเลย พูดน้อยลงด้วยซ้ำ เราควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ เราไม่มีเเม้กระทั่งเพื่อน เวลาเครียดได้เเต่เปิดเพลงฟัง ไม่มีใครให้ระบายเลย เราเลยมาระบายกับพันทิป