ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนที่ดี

เหมือนเรามีปมตั้งแต่เด็ก เราเป็นคนที่โดนพ่อตีตั้งแต่เด็กเพราะเราหนีออกไปเที่ยว พ่อตีเราโดนใช้ไม้กวาดไม้แขวนเสื้อและฝามือ พ่อเคยโยนโทรศัพท์เราครั้งหนึ่งเราเลยร้องไห้แล้วเอาเศษหน้าจอโทรศัพท์มากีดแขนตัวเอง พอเราเริ่มโตพ่อก็ชอบพูดกับเราเเรงๆ เล่นยา พูดกูมันเป็นสิ่งที่เราไม่โอเคมากๆ  เราฟังแล้วเราร้องไห้ทุกที เราอายุ18จะ19 พ่อยังอยู่แรงๆกับเราอยู่เสมอ มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เราน้อยใจมากๆ เราไม่รู้ว่าเราเป็นโรคบ้าอะไร เราเอาของแข็งมาตีแขนตัวเองเพื่อให้แขนตัวเองหักแต่มันดันไม่หักมันทำให้เอ็นแขนฉีกแต่เราโกหกทุกคนว่าเราล้ม  แม่เราเข้าใจเราทุกเรื่องพูดดีกับเราตลอดแม่เป็นคนที่เข้าใจเราที่สุด ถึงบ่นแต่ไม่เคยพูดแรงกับเราอธิบายให้เราเข้าใจโดยที่ไม่ใช้คำหยาบ พ่อเราชอบว่าเราว่าเราผอมใส่อะไรก็ไม่สวย ปากใหญ่ เราเสียความมั่นใจในตัวเองมาก เราอยากจะร้องออกไปตรงนั้น  คือเราเป็นคนนอนดึกบ้างทีอาจจะนอนเช้าไปเลยคือเราตื่นสายก็ว่าเราขี้เกียจบ้างทีด่าเราว่ายาตาย(ยาหมดฤทธิ์) พอเราตื่นสายก็ว่าเรายาขึ้น(เล่นยา) เราไม่โอเคกับคำพูดพ่อมากๆ แม่เราไม่เคยพูดสิ่งนี้กับเราเลยสักครั้ง มีวันหนึ่งเราขอตังค์แม่กินเบียร์ เพราะอยากกินจริงๆ พ่อเราพูดว่าทำไมอยากกินอะไรขึ้น(ประมาณว่ายาขึ้นหรอ) วันนั้นเราตัดสินใจไม่กินแล้วเข้าห้องไปเลย ทุกวันนี้เราก็ยังไม่ลืมกับสิ่งที่พ่อพูดสิ่งที่พ่อทำ เขาคงมองว่าเราเป็นลูกที่อกตัญญูมาก เราควรทำไงต่อไปดีคะ