เมื่อก่อน ประมาณ12-13ปีได้มั่ง ตอนนั้นผมยังเป็นอายุประมาณ10ขวบ ตอนนั้นผมเป็นเด็กเกเรมาก ไม่ฟังคำพูดของแม่
แล้วแม่ก็พูดกับผมว่า จะหนีจากผม
ตอนนั้นผมเป็นเด็กอยู่ ยังคิดอะไรมาก
พอผ่านไป3วัน แม่เข้าโรงบาล ป่วยหนักกระทันหัน พอถึงเช้าวันนั้น ผมตื่นนอน
อาบน้ำแต่งตัว กำลังจะไปโรงเรียน เพราะว่าตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้าน พอไปถึงโรงเรียน ผมแทบช็อก เมื่อได้ยินข่าวว่าแม่ผมเสียไปแล้ว ผมร้องไห้เดินกลับมาที่บ้าน
ก็เจอคนมาเต็มบ้าน นั้นเป็นความจริง
นับจากวันนั้น ผมก็อยู่คนเดียวมาตลอด ไม่ค่อยจะพูดกับใคร บางวันก็แทบนอนไม่ได้ บางวันก็คิดหนังจนเข้าโรงบาล พอตกกลางคืนในเวลาจะนอนก็ร้องไห้แทบทุกวัน พออายุมากขึ้น พี่น้อง ต่างคนก็ต่างแยกทางกันไป มันแทบจะไม่มีใครพูดคุยด้วย พอเราพยายามเข้าหาความสุข มันแทบไม่มีอะไรเรย จนมาถึงตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไง เดิมทีก็เป็นแค่เงาอยู่แล้ว อยากยิ้มเหมือนคนอื่นเค้าบาง? อยากมีคนมาเติมเต็มบ้าง?
เป็นโรคซึมเศร้า หลังจาก เสียพ่อแม่ไปไม่มีเพือน ทำอะไรก็ผิดพลาด ขอคำแนะนำด้วยครับ
แล้วแม่ก็พูดกับผมว่า จะหนีจากผม
ตอนนั้นผมเป็นเด็กอยู่ ยังคิดอะไรมาก
พอผ่านไป3วัน แม่เข้าโรงบาล ป่วยหนักกระทันหัน พอถึงเช้าวันนั้น ผมตื่นนอน
อาบน้ำแต่งตัว กำลังจะไปโรงเรียน เพราะว่าตอนนั้นไม่มีใครอยู่บ้าน พอไปถึงโรงเรียน ผมแทบช็อก เมื่อได้ยินข่าวว่าแม่ผมเสียไปแล้ว ผมร้องไห้เดินกลับมาที่บ้าน
ก็เจอคนมาเต็มบ้าน นั้นเป็นความจริง
นับจากวันนั้น ผมก็อยู่คนเดียวมาตลอด ไม่ค่อยจะพูดกับใคร บางวันก็แทบนอนไม่ได้ บางวันก็คิดหนังจนเข้าโรงบาล พอตกกลางคืนในเวลาจะนอนก็ร้องไห้แทบทุกวัน พออายุมากขึ้น พี่น้อง ต่างคนก็ต่างแยกทางกันไป มันแทบจะไม่มีใครพูดคุยด้วย พอเราพยายามเข้าหาความสุข มันแทบไม่มีอะไรเรย จนมาถึงตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไง เดิมทีก็เป็นแค่เงาอยู่แล้ว อยากยิ้มเหมือนคนอื่นเค้าบาง? อยากมีคนมาเติมเต็มบ้าง?