คือเราอยู่กับแม่แล้วก็สามีใหม่แม่ที่อเมริกาแล้วมันแย่มากเลยค่ะเราร้องไห้ทุกวันแล้วสามีใหม่แม่ก็เป็นคนเห็นแก่ตัวมากๆๆดีที่แม่เพิ่งหย่ากับเค้าไปปัญหาตอนนี้ก็คือเราคิดถึงพ่อมากค่ะเราโตมากับเค้าไม่ได้เจอแม่เลย7ปีคือเค้าก็รักเรานะคะแต่เราไม่ได้รักเค้าเลยเค้าบอกอยากให้เรามีอนาคตที่ดีเลยอดทนอยู่ที่นี่รอใบเขียวแล้วที่ต้องแต่งงานก็เพราะใบเขียวอ้างว่าอยากเอาเราไปเรียนที่นั่น
แต่เราก็เคยไปเรียนตอนเด็กๆแล้วแต่ไม่ชอบเลยกลับไปอยู่กับพ่อแล้วบอกว่าจะไม่กลับมาอีกแต่สุดท้ายพี่สาวเราบินกลับไปอยู่กับเราเลี้ยงเราแต่เรามีปัญหากับเค้าเลยต้องจำใจมาหาแม่ตอนแรกว่าจะมาเรียนออนไลน์แค่แปปเดียวแต่ก็ตื่นไม่ไหวเลยตัดสินใจแบบลวกๆว่าจะเรียนที่นี่
แล้วเราเรียนที่นี่มีปัญหาด้านภาษาหนักมากค่ะบางทีทำการบ้านถึงตีสามก็มี เพราะเราสอบได้เลยได้ไปเรียนเเบบเด็กที่นี่ในระดับชั้นเดียวกันเลยไม่มีโปรแกรมอะไรเสริมทำทุกอย่างแบบเค้าหมด เราเหนื่อยมากเลยค่ะมันเกินตัวเราไปมากๆ แม่เราก็ไม่ได้ภาษาด้วยคือลำบากมากๆ เวลาไปโรงเรียนแม่เราก็ต้องเอาเพื่อนไปนั่งคุยกับครู คือเราเข้ากับแม่ไม่ได้เลยค่ะเค้าไม่ได้เลี้ยงเรามาคือเราอึดอัดมากๆที่ต้องอยู่กับเค้าทุกวันเราร้องไห้หนักมากทุกวันไม่มีใครช่วยเราเลย
เราอยากตายทุกวัน ตอนนี้คือใช้ชีวิตอยู่เพื่อพ่อเราอยากให้พ่อสบายมีคนดูแลถ้าไม่มีเราพี่น้องเราก็คงไม่มีใครดูแลพ่อ เราก็กลับไทยไม่ได้ด้วยแม่ไม่ให้กลับพูดถึงอนาคตอย่างเดียวไม่เคยห่วงความรู้สึกเราเลย
เราไม่พูดกับแม่เลยไม่อยากเรียกว่าแม่ด้วยซ้ำคือมาบอกว่ารักเราแต่ไม่เคยกลับไปหาเราเลย7ปีเพราะใบเขียวเนี่ยนะ คือเราก็บอกชัดเจนว่าไม่มีทางกลับไปแน่ๆ แล้วแม่จะมาบอกว่าเพื่อเราจะได้มีอนาคตที่ดีเพราะรอเราคืออะไร เราเพิ่งรู้เมื่อปีที่แล้วเองว่าเค้าแต่งงานใหม่คนที่แต่งด้วยก็คือคนที่เราเคยเจอตอนเด็กๆที่แม่มาดูงานกับเค้า ก่อนเราจะกลับยังเห็นดูแลกันดีแต่เราก็ไม่ได้เอะใจ คือก็เหมือนแม่จะไม่ได้ทำอะไรให้เราแต่เรากลับเกลียดเค้ามากๆไม่อยากมองหน้าเลยด้วยซ้ำ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
ช่วยให้คำเเนะนำด้วยนะคะ
แต่เราก็เคยไปเรียนตอนเด็กๆแล้วแต่ไม่ชอบเลยกลับไปอยู่กับพ่อแล้วบอกว่าจะไม่กลับมาอีกแต่สุดท้ายพี่สาวเราบินกลับไปอยู่กับเราเลี้ยงเราแต่เรามีปัญหากับเค้าเลยต้องจำใจมาหาแม่ตอนแรกว่าจะมาเรียนออนไลน์แค่แปปเดียวแต่ก็ตื่นไม่ไหวเลยตัดสินใจแบบลวกๆว่าจะเรียนที่นี่
แล้วเราเรียนที่นี่มีปัญหาด้านภาษาหนักมากค่ะบางทีทำการบ้านถึงตีสามก็มี เพราะเราสอบได้เลยได้ไปเรียนเเบบเด็กที่นี่ในระดับชั้นเดียวกันเลยไม่มีโปรแกรมอะไรเสริมทำทุกอย่างแบบเค้าหมด เราเหนื่อยมากเลยค่ะมันเกินตัวเราไปมากๆ แม่เราก็ไม่ได้ภาษาด้วยคือลำบากมากๆ เวลาไปโรงเรียนแม่เราก็ต้องเอาเพื่อนไปนั่งคุยกับครู คือเราเข้ากับแม่ไม่ได้เลยค่ะเค้าไม่ได้เลี้ยงเรามาคือเราอึดอัดมากๆที่ต้องอยู่กับเค้าทุกวันเราร้องไห้หนักมากทุกวันไม่มีใครช่วยเราเลย
เราอยากตายทุกวัน ตอนนี้คือใช้ชีวิตอยู่เพื่อพ่อเราอยากให้พ่อสบายมีคนดูแลถ้าไม่มีเราพี่น้องเราก็คงไม่มีใครดูแลพ่อ เราก็กลับไทยไม่ได้ด้วยแม่ไม่ให้กลับพูดถึงอนาคตอย่างเดียวไม่เคยห่วงความรู้สึกเราเลย
เราไม่พูดกับแม่เลยไม่อยากเรียกว่าแม่ด้วยซ้ำคือมาบอกว่ารักเราแต่ไม่เคยกลับไปหาเราเลย7ปีเพราะใบเขียวเนี่ยนะ คือเราก็บอกชัดเจนว่าไม่มีทางกลับไปแน่ๆ แล้วแม่จะมาบอกว่าเพื่อเราจะได้มีอนาคตที่ดีเพราะรอเราคืออะไร เราเพิ่งรู้เมื่อปีที่แล้วเองว่าเค้าแต่งงานใหม่คนที่แต่งด้วยก็คือคนที่เราเคยเจอตอนเด็กๆที่แม่มาดูงานกับเค้า ก่อนเราจะกลับยังเห็นดูแลกันดีแต่เราก็ไม่ได้เอะใจ คือก็เหมือนแม่จะไม่ได้ทำอะไรให้เราแต่เรากลับเกลียดเค้ามากๆไม่อยากมองหน้าเลยด้วยซ้ำ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน