วันนี้เราปัดแก้วน้ำตก ทำให้แก้วน้ำแตก เราผิดเองเรื่องของความไม่ระมัดระวัง
มันคือแก้วมัคเพียงใบเดียวที่เราใช้ดื่มกาแฟ กินน้ำร้อน
เราอยากให้ช่วยวิเคราะห์คนให้หน่อย เพราะมีแต่คนว่าเรามองโลกในแง่ดี จนโง่ โดนหลอกใช้ตลอด
...
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ไม่ว่าเราจะคบใคร ในทุกความสัมพันธ์ เราจะ คาดหวัง เสมอ
มีพี่ทำงานคนหนึ่ง ที่เราเคยช่วยเหลือเค้าตลอด แต่เราก็ไม่เข้าใจ ทั้งเรื่องเงิน หรืออื่น ๆ ที่เราช่วยเหลือเขาได้
ไม่ว่าจะร้องขอ หรือให้ด้วยความเต็มใจ เราก็ช่วยเหลือตลอด
ครั้งหนึ่ง เวลา 5 ทุ่ม พี่เขาโทรมาขอยืมเงิน
เขาบอกไม่มีใครช่วยเหลือเขาเลย ลูกชายพี่เขาถูกตำรวจจับเรื่องรถมอเตอร์ไซค์
ขอให้เราโอนเงินให้ ใช้ประกันตัว
เราไม่มีเงินในบัญชีพอ เราไม่กล้าบอกแฟน
(เพราะแฟนต้องบ่น และไม่ให้ช่วย ด้วยว่าทำไมต้องช่วยขนาดนี้)
เราจึงก็ขับรถออกจากบ้านไปเซเว่น เพื่อโอนเงินให้พี่เขา
เรามองความลำบากของเขา แล้วคิดว่าเขาเหมือนเป็นคนในครอบครัวเราเสมอ
เพราะเขามักจะบอกว่าเรากับเขาคือ พี่ กับ น้องกันเสมอ
มีอะไรให้ไว้ใจเขาได้ อย่าเก็บไว้คนเดียว เราจึงรู้สึกอุ่นใจ ว่าสังคมการทำงาน เราก็ยังมีคนที่เห็นเราเป็นน้อง
แต่คำนวณดู ทุกครั้งเราร้องขอ ซึ่งก็มักจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เราไม่สะดวกที่จะทำ ด้วยภาระการงาน
เช่น ไหว้วานให้เขาไปหยิบแก้วน้ำส่วนกลาง ซึ่งไม่ต้องใช้อะไรเลย นอกจากเดินไปห้องครัว ประมาณ 15 ก้าว
แต่เราไม่สามารถเดินไปได้ ด้วยหน้างานของเรา คำตอบที่ได้คือ "เอาไว้ทีหลังนะ"
ในขณะที่ 30 นาทีก่อนหน้านั้น เขาบ่นว่าอยากกินข้าวตังหน้าหมูหยอง ที่มีให้กดที่ตู้กดขนม เราก็ควักเงินให้ทันที
ยืมเงินเราบ่อย 100 - 200 เราไม่เคยทวง ไม่เก็บมาจำ เราถือว่าเล็กน้อย
เราจะตามเฉพาะ 500 + ซึ่งถ้าเขามีเงิน เช่นเงินเดือนออก ถ้าไม่ถาม ก็คือเฉย
พอคนอื่นถามให้ ว่าทำไมไม่คืนเงินเราหละ
เค้าก็จะบอกว่า...
"อยากไม่ทวงเองนี่นา ช่วยไม่ได้ ก็ทวงสิ"
เพื่อน ๆ ที่ทำงาน ไม่มีใครเขาให้คนนี้ยืมแล้ว เขาบอกไม่มีสัจจะ คบไม่ได้
แต่เราเห็นเขาเป็นพี่ เขาเดือดร้อน เราก็ต้องช่วย
และเราไม่ชอบทวงเงินใคร และเราให้โอกาสตลอด เพราะเห็นว่าเป็นพี่
จะใช้เงิน มายืมเรา บางที เราก็ไม่ได้มีเยอะ ช่วงกลางเดือน
เราเหลือแค่ 700.- เขาขอยืม 500 บอกเดือดร้อน เราก็ให้
เพราะเหตุผลที่เขาต้องใช้เงิน เราเห็นสำคัญกว่า
ในขณะที่เรา ข้าวคลุกน้ำปลา เราก็กินได้
แต่วันนี้มันท้อ เราเหมือนคนไร้ค่า ที่ใครก็มองข้าม เราอยากถามว่า ที่เราน้อยใจกับการกระทำของเขา มันผิดไหม
เรารู้ว่า ไม่คาดหวัง ก็ไม่ผิดหวัง แต่ลึก ๆ เราทุกคนย่อมคาดหวัง แต่สิ่งที่เราหวัง มันแค่ ความจริงใจเอง ไม่ต้องใช้สตางค์
แค่การช่วยเหลือเล็กน้อย ที่ไม่ต้องเสียอะไรเลย แต่พอเป็นเรา เรารูสึกเราเหมือน เป็นขยะ เลย ไม่เคยเห็นเราสำคัญเลย
จะ...ไปต่อ หรือ...พอแค่นี้
ไปต่อ... ก็พี่กับน้องต่อไป ยืมก็ให้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใจกับเรา
พอแค่นี้...แค่คนที่ทำงานบริษัทเดียวกัน ไม่ต้องหวังพึ่งกันอีก บาท สตางค์ก็ไม่ต้องหวังแล้ว
เราเป็นคนที่ให้ใคร คือทุ่มตลอด แต่สิ่งที่ได้รับ คือการหักหลังตลอด
ซึ่งก็เป็นเรื่องเดียว ที่เราให้ความสำคัญที่สุด เสมอ
และเรามักจะคาดหวัง แค่ความจริงใจ ไม่หักหลังกัน ยังให้กันไม่ได้ เป็นท้อ
ไร้ค่า โง่ คาดหวัง ผิดหวัง ยังไงต่อดี?
มันคือแก้วมัคเพียงใบเดียวที่เราใช้ดื่มกาแฟ กินน้ำร้อน
เราอยากให้ช่วยวิเคราะห์คนให้หน่อย เพราะมีแต่คนว่าเรามองโลกในแง่ดี จนโง่ โดนหลอกใช้ตลอด
...
เรื่องมันก็มีอยู่ว่า ไม่ว่าเราจะคบใคร ในทุกความสัมพันธ์ เราจะ คาดหวัง เสมอ
มีพี่ทำงานคนหนึ่ง ที่เราเคยช่วยเหลือเค้าตลอด แต่เราก็ไม่เข้าใจ ทั้งเรื่องเงิน หรืออื่น ๆ ที่เราช่วยเหลือเขาได้
ไม่ว่าจะร้องขอ หรือให้ด้วยความเต็มใจ เราก็ช่วยเหลือตลอด
ครั้งหนึ่ง เวลา 5 ทุ่ม พี่เขาโทรมาขอยืมเงิน
เขาบอกไม่มีใครช่วยเหลือเขาเลย ลูกชายพี่เขาถูกตำรวจจับเรื่องรถมอเตอร์ไซค์
ขอให้เราโอนเงินให้ ใช้ประกันตัว
เราไม่มีเงินในบัญชีพอ เราไม่กล้าบอกแฟน
(เพราะแฟนต้องบ่น และไม่ให้ช่วย ด้วยว่าทำไมต้องช่วยขนาดนี้)
เราจึงก็ขับรถออกจากบ้านไปเซเว่น เพื่อโอนเงินให้พี่เขา
เรามองความลำบากของเขา แล้วคิดว่าเขาเหมือนเป็นคนในครอบครัวเราเสมอ
เพราะเขามักจะบอกว่าเรากับเขาคือ พี่ กับ น้องกันเสมอ
มีอะไรให้ไว้ใจเขาได้ อย่าเก็บไว้คนเดียว เราจึงรู้สึกอุ่นใจ ว่าสังคมการทำงาน เราก็ยังมีคนที่เห็นเราเป็นน้อง
แต่คำนวณดู ทุกครั้งเราร้องขอ ซึ่งก็มักจะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่เราไม่สะดวกที่จะทำ ด้วยภาระการงาน
เช่น ไหว้วานให้เขาไปหยิบแก้วน้ำส่วนกลาง ซึ่งไม่ต้องใช้อะไรเลย นอกจากเดินไปห้องครัว ประมาณ 15 ก้าว
แต่เราไม่สามารถเดินไปได้ ด้วยหน้างานของเรา คำตอบที่ได้คือ "เอาไว้ทีหลังนะ"
ในขณะที่ 30 นาทีก่อนหน้านั้น เขาบ่นว่าอยากกินข้าวตังหน้าหมูหยอง ที่มีให้กดที่ตู้กดขนม เราก็ควักเงินให้ทันที
ยืมเงินเราบ่อย 100 - 200 เราไม่เคยทวง ไม่เก็บมาจำ เราถือว่าเล็กน้อย
เราจะตามเฉพาะ 500 + ซึ่งถ้าเขามีเงิน เช่นเงินเดือนออก ถ้าไม่ถาม ก็คือเฉย
พอคนอื่นถามให้ ว่าทำไมไม่คืนเงินเราหละ
เค้าก็จะบอกว่า...
"อยากไม่ทวงเองนี่นา ช่วยไม่ได้ ก็ทวงสิ"
เพื่อน ๆ ที่ทำงาน ไม่มีใครเขาให้คนนี้ยืมแล้ว เขาบอกไม่มีสัจจะ คบไม่ได้
แต่เราเห็นเขาเป็นพี่ เขาเดือดร้อน เราก็ต้องช่วย
และเราไม่ชอบทวงเงินใคร และเราให้โอกาสตลอด เพราะเห็นว่าเป็นพี่
จะใช้เงิน มายืมเรา บางที เราก็ไม่ได้มีเยอะ ช่วงกลางเดือน
เราเหลือแค่ 700.- เขาขอยืม 500 บอกเดือดร้อน เราก็ให้
เพราะเหตุผลที่เขาต้องใช้เงิน เราเห็นสำคัญกว่า
ในขณะที่เรา ข้าวคลุกน้ำปลา เราก็กินได้
แต่วันนี้มันท้อ เราเหมือนคนไร้ค่า ที่ใครก็มองข้าม เราอยากถามว่า ที่เราน้อยใจกับการกระทำของเขา มันผิดไหม
เรารู้ว่า ไม่คาดหวัง ก็ไม่ผิดหวัง แต่ลึก ๆ เราทุกคนย่อมคาดหวัง แต่สิ่งที่เราหวัง มันแค่ ความจริงใจเอง ไม่ต้องใช้สตางค์
แค่การช่วยเหลือเล็กน้อย ที่ไม่ต้องเสียอะไรเลย แต่พอเป็นเรา เรารูสึกเราเหมือน เป็นขยะ เลย ไม่เคยเห็นเราสำคัญเลย
จะ...ไปต่อ หรือ...พอแค่นี้
ไปต่อ... ก็พี่กับน้องต่อไป ยืมก็ให้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใจกับเรา
พอแค่นี้...แค่คนที่ทำงานบริษัทเดียวกัน ไม่ต้องหวังพึ่งกันอีก บาท สตางค์ก็ไม่ต้องหวังแล้ว
เราเป็นคนที่ให้ใคร คือทุ่มตลอด แต่สิ่งที่ได้รับ คือการหักหลังตลอด
ซึ่งก็เป็นเรื่องเดียว ที่เราให้ความสำคัญที่สุด เสมอ
และเรามักจะคาดหวัง แค่ความจริงใจ ไม่หักหลังกัน ยังให้กันไม่ได้ เป็นท้อ