เราอยู่ในกรอบของแม่มาตลอด ทำอะไรก็กลัวแม่จะรู้ ต้องแอบทำ แม่ชี้ให้เราตลอดว่า ต้องนี้นะ นั่นนะ เราอยากออกจากกรอบ ไปใช้ชีวิตวัยรุ่นให้มันคุ้มสุดๆ ไปเที่ยวกับเพื่อน แต่มันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราคิดไว้…
ปีนี้เราต้องเข้ามหาวิทยาลัย คะแนนสอบเราออกมาไม่ดี ไม่ดีพอที่จะยื่นคณะที่แม่อยากให้เราเรียน เราเข้าใจนะแม่หวังดีกับเรา อยากให้เราเรียนคณะที่จบมาแล้วมีงานทำ ความจริงเราไม่รู้จะเรียนคณะอะไรเหมือนกัน เราไม่ชอบสักอย่าง เราไม่รู้ตัวจริงๆ เราเคยพูดให้แม่ฟังว่าเนี่ยเห็นในทวิตมีคนนี้โหววซิ่วหลายปีมาก เราเลยแกล้งถามเล่นๆว่าขอดรอปปีนี้ได้มั้ยค่อยไปสอบปีหน้า แม่ก็ไม่พอใจเราอีกแล้วจ้าา มาเป็นชุดเลย5555 ไม่คิดว่าผลลับมาจะเป็นแบบนี้ เราก็แอบโกรธแม่อยู่เหมือนกันนะ ร้องไห้เลยจ้าา แต่ตอนนั้นเราคิดว่าเรายังเตรียมตัวไม่พอจริงๆ… เราเพิ่งมาเตรียมตัวกี่เดือนก่อนสอบนี่เอง แล้วคณะที่แม่อยากให้เราเรียนก็เพิ่งมาพูดตอนม.6 ใกล้สอบ…
พอเห็นคะแนนแม่เราก็ถามว่าทำไมคะแนนมันน้อยแบบนี้…เห็นอ่านหนังสือก็เยอะ จริงๆเราก็อ่านเยอะแล้วก็เรียนเยอะนะ แต่เหมือนมันจะไม่เข้าหัวเลย พอแม่เห็นคะแนนความสัมพันธ์ของเรากับแม่ก็เปลี่ยนไปเลย คือ แม่โกรธ ไม่คุยกับเราเลย คุยน้อยลง เราก็ดูออกนะ เราก็เข้าไปกอดแม่แล้วบอกว่าขอโทษ แต่แม่ก็ไม่พูดอะไรอยู่ดี เราก็เริ่มรู้แล้วว่าต้องเหตุการณ์สักอย่างเกินขึ้นอย่างแน่นอน ซึ่งมันก็เกิดขึ้นจริงๆ ปล.ครอบครัวเราไม่ได้สนิทกันที่จะคุยกันได้ทุกเรื่อง หลังจากเห็นคะแนนเราก็ไม่ได้ร้องไห้หรือเสียใจมากขนาดนั้นนะ แต่ก็มีแบบว่ากินข้าวไม่ค่อยลง555 นอนไม่หลับ ท้องเสีย แต่เราก็ไม่ได้พูดให้ใครฟัง พูดกับคนๆหนึ่งไปนะแต่เขาก็เฉยๆแค่รับฟัง
พอตอนเช้าอีกวัน
แม่: เมื่อคืนนอนยังจะหลับอยู่หรอ?
เรา: ก็หลับนะ…ทำไมหรอ
แม่: เปล๊า…นึกว่าจะนอนไม่หลับ
เรา
รู้ละ…ความจริงก็นอนไม่หลับหรอก)
ตอนเที่ยงของอีกวัน แม่ซื้อก๋วยเตี๋ยวมา เราก็ลงไปกิน
แม่: ยังจะกินข้าวลงอีกหรอ
เรา: กินลงสิ …(เห้อ ไม่อยากกินละ )
เช้าอีกวันเรานัดดูหนังกับเพื่อนที่ไม่เจอกันนาน หาอะไรทำจะได้ไม่ต้องเครียด เรานัดกับเพื่อนไว้10.45แต่เเม่ก็ไม่รีบนะ ทำบลาๆไปออกบ้านก็นู้น 10.45 …
ระหว่างทางแวะซื้อข้าวหลาม ใช้น้องลงไปซื้อนะ ไม่คุยกับเราด้วย ว่าง่ายๆคือเมิน นั้นแหละ
ระหว่างทางเข้าห้าง
น้อง:เมื่อคืนได้ยินเสียงเหมือนมีคนถอนหายใจอยู่ข้างๆ ได้ยินมาหลายวันละ
แม่: เสียงหมารึเปล่า(บ้านเราเลี้ยงหมา)
น้อง:ใช่หรอ…เสียงเหมือนคนนะ
แม่:เสียงอี…(+ชื่อเรา)รึเปล่า ถอนหายใจกูเอาไงกับชีวิตดีวะ
เรา: (เงียบ…เห้ออะไรอีกละ แซะอีกแล้ววววว แซะเก่งเกิน)
ตอนเย็นกลับบ้าน เรานั่งรออยู่กับเพื่อนที่ศูนย์อาหารของห้าง แม่เดินเข้ามาพูดกับเพื่อน มันเหมือนจะดูดีมากเลยนะเหมือนแม่ไม่โกรธเราแล้วอะ แล้วเราก็เดินตามแม่ไปซื้อของ จะช่วยถือของ แต่ก็ไม่ให้ถือให้นะ… เราคิดในใจว่าอ่อเมื่อกี้ต่อหน้าเพื่อนมันคือการเเสดงนี่เอง… นั่งรถไปเราก็ไม่ได้คุยอะไรกับแม่ แม่ก็ไม่ได้คุยอะไรกับเรา ต่างคนต่างเงียบ ถึงบ้านก็แยกย้ายเข้าห้อง เราก็กลับมาคิดว่าไม่อยากอยู่บ้านแล้ว มันอึดอัดมาก อยากหนีออกไปไกลๆ
ตอนเย็นของอีกวันเราไปตีแบดกับเพื่อน วันนั้นทั้งวันเราไม่ได้คุยกับแม่เลยนะ แค่บอกว่าไปตีแบดกับเพื่อน แค่นี้แล้วเราก็ออกจากบ้าน แม่ของเพื่อนมารับ ตอนกลับเราก็คิดว่าจะเดินกลับดีมั้ย อยากจะเดินสูดอากาศยามค่ำคืน555 ถึงบ้านกลับเข้าสู่โหมดเดิม เงียบ แล้วก็เงียบ อยู่หลายๆๆๆวันเลย เราไม่ได้คุยกับใครเลย ทั้งพ่อ แม่ แล้วก็น้อง เราอยากหนีออกจากบ้านไปอยู่คนเดียว อยากอยู่คนเดียว แต่มันก็ได้เเค่คิด…เพราะความเป็นจริงเราทำไม่ได้555
เราช่วยแม่หุงข้าวนะ ตอนที่จะเอาหม้อข้าวไปใส่ที่หม้อหุงข้าวบังเอิญเราเอามือไปโดนใส่ฝาหม้ออีกอันมันเลยปิดเสียงดัง
แล้วแม่: ทำเบาๆสิ หม้อข้าวทำเสียงดังไม่ดี ถ้าไม่อยากทำก็บอก เดี๋ยวจะทำเอง
เรา
ก็ไม่ได้ตั้งใจมั้ย …เงียบ) ขึ้นห้องไป หลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้หุงข้าว ล้างถ้วยข้าวหมา ลงไปห้องครัว
วันนี้ล่าสุด
แม่:แม่ขอโทษ ที่แม่เกิดมา แม่ไม่น่าเกิดมาเลย แม่ผิดเอง
เรา
อยู่ในห้อง ใส่หูฟังเปิดเพลงดังๆ ไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น +คิดในใจว่าคือยังไง ทำไม มันเป็นอย่างไร หมายความว่าไง?)
แล้วเราก็ตัดสินใจพิมพ์เรื่องราวของเราลงในเว็บpantip
พูดถึงพ่อหรอ พ่อเราไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น วันๆหนึ่งเราไม่ได้เจอหน้าพ่อ หรือคุยด้วยซ้ำ พ่อจะเป็นคนที่สั่งสอนเราทีหลังมากกว่า ถ้าแม่เลี้ยงเรากับน้องไม่ดี พ่อก็จะมาว่าแม่เรา แล้วแม่ก็จะมาบ่นให้เราฟัง
แม่ชอบมาบ่นกับเราบ่อยๆว่า ถ้า แม่ เป็นอาชีพนะ จะลาออก ไม่ทำแล้ว … อยากฆ่าตัวตายจะได้พ้นๆไป เราก็ได้แต่เงียบนะไม่รู้จะพูดอะไร
:
เราเคยคิดอยากตายไปเหมือนกันนะ ไม่อยากเจอกับอะไรแบบนี้ มันไม่มีความสุขจริงๆ มันอึดอัดอย่างพูดไม่ถูก เราเองก็ไม่สามารถไปพูดให้ใครฟังได้ ต้องเก็บไว้คนเดียว เราต้องทำตัวให้มีความสุขต่อหน้าคนอื่นๆ เรามาคิดได้ว่า ไม่มีใครอยู่กับเราได้ในวันที่เราเศร้าหรือทุกข์ใจ มีแค่ตัวเราเท่านั้นแหละ แค่ตัวเรา
ทรมานนะ ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครมาปลอบใจเราได้ไม่ว่าพ่อ แม่ หรือแฟน มีแต่ซ้ำเติมกัน แล้วเราควรทำอย่างไรดี การอยู่คนเดียวคงดีที่สุด ถึงแม้จะมีคนรอบข้าง ครอบครัว ก็ไม่สามารถพูดคุย หรืออยู่ข้างๆเราได้
ควรทำอย่างไรกับชีวิตดีคะ ?T_T
ปีนี้เราต้องเข้ามหาวิทยาลัย คะแนนสอบเราออกมาไม่ดี ไม่ดีพอที่จะยื่นคณะที่แม่อยากให้เราเรียน เราเข้าใจนะแม่หวังดีกับเรา อยากให้เราเรียนคณะที่จบมาแล้วมีงานทำ ความจริงเราไม่รู้จะเรียนคณะอะไรเหมือนกัน เราไม่ชอบสักอย่าง เราไม่รู้ตัวจริงๆ เราเคยพูดให้แม่ฟังว่าเนี่ยเห็นในทวิตมีคนนี้โหววซิ่วหลายปีมาก เราเลยแกล้งถามเล่นๆว่าขอดรอปปีนี้ได้มั้ยค่อยไปสอบปีหน้า แม่ก็ไม่พอใจเราอีกแล้วจ้าา มาเป็นชุดเลย5555 ไม่คิดว่าผลลับมาจะเป็นแบบนี้ เราก็แอบโกรธแม่อยู่เหมือนกันนะ ร้องไห้เลยจ้าา แต่ตอนนั้นเราคิดว่าเรายังเตรียมตัวไม่พอจริงๆ… เราเพิ่งมาเตรียมตัวกี่เดือนก่อนสอบนี่เอง แล้วคณะที่แม่อยากให้เราเรียนก็เพิ่งมาพูดตอนม.6 ใกล้สอบ…
พอเห็นคะแนนแม่เราก็ถามว่าทำไมคะแนนมันน้อยแบบนี้…เห็นอ่านหนังสือก็เยอะ จริงๆเราก็อ่านเยอะแล้วก็เรียนเยอะนะ แต่เหมือนมันจะไม่เข้าหัวเลย พอแม่เห็นคะแนนความสัมพันธ์ของเรากับแม่ก็เปลี่ยนไปเลย คือ แม่โกรธ ไม่คุยกับเราเลย คุยน้อยลง เราก็ดูออกนะ เราก็เข้าไปกอดแม่แล้วบอกว่าขอโทษ แต่แม่ก็ไม่พูดอะไรอยู่ดี เราก็เริ่มรู้แล้วว่าต้องเหตุการณ์สักอย่างเกินขึ้นอย่างแน่นอน ซึ่งมันก็เกิดขึ้นจริงๆ ปล.ครอบครัวเราไม่ได้สนิทกันที่จะคุยกันได้ทุกเรื่อง หลังจากเห็นคะแนนเราก็ไม่ได้ร้องไห้หรือเสียใจมากขนาดนั้นนะ แต่ก็มีแบบว่ากินข้าวไม่ค่อยลง555 นอนไม่หลับ ท้องเสีย แต่เราก็ไม่ได้พูดให้ใครฟัง พูดกับคนๆหนึ่งไปนะแต่เขาก็เฉยๆแค่รับฟัง
พอตอนเช้าอีกวัน
แม่: เมื่อคืนนอนยังจะหลับอยู่หรอ?
เรา: ก็หลับนะ…ทำไมหรอ
แม่: เปล๊า…นึกว่าจะนอนไม่หลับ
เรา
ตอนเที่ยงของอีกวัน แม่ซื้อก๋วยเตี๋ยวมา เราก็ลงไปกิน
แม่: ยังจะกินข้าวลงอีกหรอ
เรา: กินลงสิ …(เห้อ ไม่อยากกินละ )
เช้าอีกวันเรานัดดูหนังกับเพื่อนที่ไม่เจอกันนาน หาอะไรทำจะได้ไม่ต้องเครียด เรานัดกับเพื่อนไว้10.45แต่เเม่ก็ไม่รีบนะ ทำบลาๆไปออกบ้านก็นู้น 10.45 …
ระหว่างทางแวะซื้อข้าวหลาม ใช้น้องลงไปซื้อนะ ไม่คุยกับเราด้วย ว่าง่ายๆคือเมิน นั้นแหละ
ระหว่างทางเข้าห้าง
น้อง:เมื่อคืนได้ยินเสียงเหมือนมีคนถอนหายใจอยู่ข้างๆ ได้ยินมาหลายวันละ
แม่: เสียงหมารึเปล่า(บ้านเราเลี้ยงหมา)
น้อง:ใช่หรอ…เสียงเหมือนคนนะ
แม่:เสียงอี…(+ชื่อเรา)รึเปล่า ถอนหายใจกูเอาไงกับชีวิตดีวะ
เรา: (เงียบ…เห้ออะไรอีกละ แซะอีกแล้ววววว แซะเก่งเกิน)
ตอนเย็นกลับบ้าน เรานั่งรออยู่กับเพื่อนที่ศูนย์อาหารของห้าง แม่เดินเข้ามาพูดกับเพื่อน มันเหมือนจะดูดีมากเลยนะเหมือนแม่ไม่โกรธเราแล้วอะ แล้วเราก็เดินตามแม่ไปซื้อของ จะช่วยถือของ แต่ก็ไม่ให้ถือให้นะ… เราคิดในใจว่าอ่อเมื่อกี้ต่อหน้าเพื่อนมันคือการเเสดงนี่เอง… นั่งรถไปเราก็ไม่ได้คุยอะไรกับแม่ แม่ก็ไม่ได้คุยอะไรกับเรา ต่างคนต่างเงียบ ถึงบ้านก็แยกย้ายเข้าห้อง เราก็กลับมาคิดว่าไม่อยากอยู่บ้านแล้ว มันอึดอัดมาก อยากหนีออกไปไกลๆ
ตอนเย็นของอีกวันเราไปตีแบดกับเพื่อน วันนั้นทั้งวันเราไม่ได้คุยกับแม่เลยนะ แค่บอกว่าไปตีแบดกับเพื่อน แค่นี้แล้วเราก็ออกจากบ้าน แม่ของเพื่อนมารับ ตอนกลับเราก็คิดว่าจะเดินกลับดีมั้ย อยากจะเดินสูดอากาศยามค่ำคืน555 ถึงบ้านกลับเข้าสู่โหมดเดิม เงียบ แล้วก็เงียบ อยู่หลายๆๆๆวันเลย เราไม่ได้คุยกับใครเลย ทั้งพ่อ แม่ แล้วก็น้อง เราอยากหนีออกจากบ้านไปอยู่คนเดียว อยากอยู่คนเดียว แต่มันก็ได้เเค่คิด…เพราะความเป็นจริงเราทำไม่ได้555
เราช่วยแม่หุงข้าวนะ ตอนที่จะเอาหม้อข้าวไปใส่ที่หม้อหุงข้าวบังเอิญเราเอามือไปโดนใส่ฝาหม้ออีกอันมันเลยปิดเสียงดัง
แล้วแม่: ทำเบาๆสิ หม้อข้าวทำเสียงดังไม่ดี ถ้าไม่อยากทำก็บอก เดี๋ยวจะทำเอง
เรา
วันนี้ล่าสุด
แม่:แม่ขอโทษ ที่แม่เกิดมา แม่ไม่น่าเกิดมาเลย แม่ผิดเอง
เรา
แล้วเราก็ตัดสินใจพิมพ์เรื่องราวของเราลงในเว็บpantip
พูดถึงพ่อหรอ พ่อเราไม่ได้สนใจอะไรขนาดนั้น วันๆหนึ่งเราไม่ได้เจอหน้าพ่อ หรือคุยด้วยซ้ำ พ่อจะเป็นคนที่สั่งสอนเราทีหลังมากกว่า ถ้าแม่เลี้ยงเรากับน้องไม่ดี พ่อก็จะมาว่าแม่เรา แล้วแม่ก็จะมาบ่นให้เราฟัง
แม่ชอบมาบ่นกับเราบ่อยๆว่า ถ้า แม่ เป็นอาชีพนะ จะลาออก ไม่ทำแล้ว … อยากฆ่าตัวตายจะได้พ้นๆไป เราก็ได้แต่เงียบนะไม่รู้จะพูดอะไร
:
เราเคยคิดอยากตายไปเหมือนกันนะ ไม่อยากเจอกับอะไรแบบนี้ มันไม่มีความสุขจริงๆ มันอึดอัดอย่างพูดไม่ถูก เราเองก็ไม่สามารถไปพูดให้ใครฟังได้ ต้องเก็บไว้คนเดียว เราต้องทำตัวให้มีความสุขต่อหน้าคนอื่นๆ เรามาคิดได้ว่า ไม่มีใครอยู่กับเราได้ในวันที่เราเศร้าหรือทุกข์ใจ มีแค่ตัวเราเท่านั้นแหละ แค่ตัวเรา
ทรมานนะ ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครมาปลอบใจเราได้ไม่ว่าพ่อ แม่ หรือแฟน มีแต่ซ้ำเติมกัน แล้วเราควรทำอย่างไรดี การอยู่คนเดียวคงดีที่สุด ถึงแม้จะมีคนรอบข้าง ครอบครัว ก็ไม่สามารถพูดคุย หรืออยู่ข้างๆเราได้