การที่เราพูดว่ายอมแพ้กับอะไรง่ายๆ นี่ เคยใช้เวลาน้อยและมากที่สุดเท่าไหร่กันหรอครับ?

เรื่องมีอยู่ว่าผมเองรู้สึกชอบเพื่อนคนนนึงครับ แต่ผมเองก็อยากที่จะแน่ใจว่าเราจะชอบคนๆ นึงไปตลอดได้จริงๆ เพราะว่าเมื่อเข้าสู่เรื่องความรู้สึกทีไร ผมไม่มั่นใจในความรู้สึกตัวเองเลยว่าใช่หรือไม่ใช่ นานหรือไม่นาน เกิดขึ้นเพราะอย่างนั้นจริงรึเปล่า กว่าผมจะสามารถกลับมารับรู้ความรู้สึกของตัวเองได้ก็ใช้เวลาตั้ง 3 ปี และจนถึงตอนนี้ผมก็ยังคงไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกทั้งหมดของผมได้เลย ความรู้สึกที่รับรู้ได้ดีก็ไม่ใช่ความรู้สึกที่ดี ความรู้สึกที่ดีก็สามารถรับรู้มันได้เลือนลางมากๆ เลย แต่ว่ากับเพื่อนคนนี้มันต่างออกไปครับ ผมกล้าพูดได้ว่าตอนอยู่กับเขา ทำงานกลุ่มกับเขา คุยกับเขา ถึงแม้จะไม่ได้คุยอะไรกันมาก ถึงแม้จะไม่ได้ขึ้นกูกันก็ตาม ถึงแม้จะรู้จักแบบเจอหน้ากันแค่ 3-4 เดือน แต่ผมกลับกล้าพูดนะว่าผมมีความสุข มันเป็นอะไรที่ชัดเจนกว่าปกติมาก แต่ผมก็กลัวว่ามันจะเป็นแค่ความรู้สึกชั่วคราว ผมกลัวว่ามันเป็นเพียงเพราะความสนิท ผมกลัวว่าเขาจะเสียใจ ผมกลัวเขาจะรู้สึกแย่ ผมเองตอนนี้ก็อยากอยู่เป็นเพื่อนที่ทำให้เขามีความสุขได้อย่างนี้ต่อไป ผมไม่รู้ว่าผมจะยอมแพ้แล้วให้มันเป็นแค่นี้ต่อไปดีไหม ผมไม่รู้ว่าถ้าผมเสี่ยงไปแล้วมันจะเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดหรือเปล่า ผมเองก็มีหลายเรื่องที่ต้องทำ มีหลายอย่างที่ต้องจัดการ ผมเองอยากจะยอมแพ้ให้กับเรื่องที่ทำอยู่ตอนนี้แล้วไปโฟกัสที่เขา แต่มันก็คงทำไมได้เพราะมันก็สำคัญเหมือนกัน ผมเองไม่อยากยอมแพ้กับอะไรง่ายๆ ผมเองอยากที่จะสู้ต่อไป แต่ไม่รู้สิครับ มันวุ่นวายเหลือเกิน บางทีผมเองก็คงอาจจะกลัวเหมือนกันว่าผมจะเสียคนที่ผมมีความสุขด้วยไป บางทีผมก็อาจจะเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่ผมเคยลืมไปแล้วว่าความสุขนั้นมันเป็นยังไง แล้วจำได้ว่าความสุขนั้นเป็นยังไง แต่ดันมาจำได้กับเพื่อนคนนี้ มันทำให้ผมสับสนครับ ผมเองก็ไม่ได้มีเพื่อนเยอะ ไม่ได้มีเพื่อนที่เป็นแบบเดียวกัน ผมเองอยากจะรู้ครับว่าถ้าผมยอมแพ้มันซะตอนนี้มันจะเร็วไปไหม มันจะยอมง่ายไปไหม มันควรจะยอมดีไหมครับ?