สวัสดีทุกคนๆที่ได้อ่านบทความนี้ คือเรามีเรื่องอยากจะมาเล่าและถามทุกคนว่าเราควรทำยังไงดีกับคนที่เราแอบชอบเขาอยู่....
คือเราปิดเทอมมาช่วยญาติขายของร้านอาหารเล็กๆ
แล้ววันหนึ่งเราก็ไม่เจอกับ ผช.คนหนึ่งเขาดูดีมากๆ คือตรงสเปคเราเลย สูงขาว หล่อทะลุแมส แต่งตัวเหมือนพนักงาน ช่างก็ไม่ชิง อันนี้เราไม่รู้เขาทำงานอะไรเหมือนกัน อายุราวๆเท่าเราเลย 20 ต้นๆ คือตอนเย็นๆ ในแต่ละวันเราก็จะขายอาหารตามปกติ และเขาจะชอบเดินผ่านร้านที่เราขายของตลอด เเล้วเราก็ชอบดันไปมองเขา เวลาเดินมาตลอดเลย คือแต่ละวันเขาจะผ่านร้านเราไม่ตรงกัน เย็นบ้าง 2ทุ่ม อะไรแบบนี้และ (คือเห็นเเค่ 5 วิที่ผ่านร้านเรา) เป็นแบบนี้ทุกวัน เราก็ไม่ได้อะไรนะตอนแรกๆ ไม่สนใจด้วย แต่พอผ่านไปเรื่อยๆ สายตาก็จะไปเห็นเขาผ่านหน้าร้านแวบๆทุกวัน นานเข้าเราก็เริ่มชอบมองเขา จน มาถึงจุดที่เราตั้งหน้าตั้งตามองเขาทุกวันเลย55 มองเขามาเกือบเดือนได้เลยอ่ะ และเขาไม่เคยมากินอาหารร้านเราเลยสักครั้ง (เขาน่าจะรู้ตัวนะว่าเราชอบมองเขา เขาคงกลัว 55)จนแล้วมีวันหนึ่งเรา ก้มเก็บของในร้านอยู่หลังร้าน เราเห็นเขาผ่านแวบๆ เเต่เดินเเบบลังเลช้าๆ มองมาที่ป้ายเมนูอาหารร้านเราเว้ยย!!!!! (เขาไม่เห็นเรานะ)เราก็ไม่ได้คิดอะไรเลย พอมาพรุ่งนี้ คือทุกคน.............. เขา........ เขาคนนั้นเข้ามาซื้ออาหารที่ร้านฉัน!!!!!!! จำได้เลยว่าเขาสั่ง "กระเพราหมูสับไข่ดาว" คือเขามาช่วงเย็นและร้านเราออเดอร์วุ่นมากเลยตอนนั้น คืออีกใจก็ตื่นเต้น อีกใจก็จะวายกับออเดอร์ในร้าน แต่ตอนเราเห็นเขาคือทำตัวไม่ถูกเลย หูดับ เหมือนโลกหยุดหมุน เขามานั่งข้างๆโต๊ะที่เราทำงาน เขิน เขินมาก(ภายนอกนิ่งมาก ออเดอร์คือต้องรันเมนูให้อีกคน คิดอยู่ว่ากูสวยยังว่ะ เสียงเป็นไง ต้องหวานเข้าไว้คือไม่ทันคิดเพิ่งคิดนี่แหละ55 ทำไมมาได้จังว่ะคนเยอะๆด้วยเนี่ย )และ เดินวนไปวนมาตรงนั้นเพิ่งทอดไข่ หน้าคือไม่กล้าสบตาเลย เขินมาก(แต่เก็ยอาการอยู่ พอถึงเมนูเสร็จสับ เขาก็บอกว่า ....สแกนคนละครึ่งคับ ฉันก็กดมือถือ เดินไปให้เขาสแกนคือไม่กล้ามองหน้าเลย มือสั่นมากก เขาคือสูงอยู่จะ ประมาณ 170ได้ สแกนเสร็จฉัน ด้วยความคนละครึ่งมันช้าไง ก็ให้สเเกนปุดก็เดินวนมาที่โต๊ะ จ้องโทรศัพท์ อย่างเดียวว่าโอนเข้ายัง พอเจาปุด ก็บอกว่าเขาแล้วค่ะ แบบไม่มองเลย ไม่มองเขาเลย (ถ้าคุณได้อ่าน รู้ไว้ว่าฉันไม่ได้เมินคุณนะคะ ดิฉันเขินค่ะ ) จากนั้นก็รับออเดอร์ ทำงานต่อแบบไม่ได้สนใจเขาเลยภายนอก (แต่ข้างในใจ คือเต้นตุบๆๆๆ รอยยิ้มภายใต้แมสคือหุบยิ้มไม่ได้เลย 55) พอเขาเดินไปแล้วฉันก็คือตัวลอย ใจลอย ทำเมนูให้ไลเดอร์ก็คืออาหารหกจ้า มือไม้อ่อน ใจลอยไปกับเขานู่นนน และก็จบไปอีกวัน(ใดๆคือฉันเป็นคนทอดไข่ดาวให้เขากิน 55 แค่นี้ก็ดีใจมาก เขาหล่อจริงๆนะทุกคน ฉันบ้า ผช.แหละ sorry ด้วยนะ55) เเละหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่เคยมาร้านฉันอีกเลย.....แต่เขาก็เดินผ่านร้านเราตลอด ถึงเขาจะไม่มาร้านแต่ก็ผ่านให้เราเห็นตลอดเลยอ่ะ (ไอ้ต้าวบ้า ไม่ชอบก็อย่าโผล่มาให้เห็นได้ไหม หวั่นไหวหมด) แต่จะว่าไปทุกคน ทุกครั้งที่เรามองเขา เขาก็มองเรา สบตากันตลอดเลย (มั้ง ใช่แหละ เขามองเราจริงๆนะ มีอยู่ที่เราเเกล้งไม่มอง ก็เห็นเขามองมาอยู่) จนทุกวันนี้เราปิดเทอมอีกรอบ ผ่านมาสามเดือนได้ที่ไม่ได้เจอกัน หลังจากที่เราแอบชอบเขา เรากลับไปเรียนก็ยังคิดเรื่องเขา ก็เขินไป ยิ้มไปเหมือนกัน (เป็นเอามาก ในชีวิตนี้แอบชอบคนอื่นมาโดยตลอด แต่เขาคนนี้พิเศษ ไม่รู้ทำไม ทำให้เรามีความสุขมาก เวลานึงถึงเขา จะบอกบอกว่า การแอบรักให้สักคนมันทำให้เรามีแรงทำงานทุกวันจริงๆนะทุกคน มาทำงานทุกวันทั้งที่ขี้เกียจ เหนื่อย เพราะเเค่อยากจะเจอ คนที่ชอบแค่ 5 วิ หน้าร้านแค่นี้ มันวิเศษมาก55)จนมาวันนี้เราก็ปิดเทอมและกลับไปทำงานที่ร้านเดิม เราเจอเขาอีกแล้วทุกคนน เหมือนคิดถึงเขาอ่ะ 55 เขายังหล่อเหมือนเดิม( หล่อกว่าเดิม ) ตอนที่ยังไม่กลับมา ยังเรียนอยู่คิดว่าถ้าปิดเทอม จะไปเจอเขาทุกวัน 55
ความจริงก่อนจะกลับไปเรียนเราทำใจแล้วนะ ว่าจะไม่เลิกชอบ แต่เขาชอบมาให้เราเห็นตลอด ชอบสบตาเราเวลาเรามองอยู่เรื่อย งงนะเอาจริง ถ้าเราเป็นคนจริง เราจะเดินไปขอไลน์ล่ะ แต่นี่ไม่กล้าไง เขิน (เอาจริงๆ เราไม่อยากทำให้เขาอึดอัด ถ้าเราบอกรัก บอกชอบไป เขาไม่ผ่านมาให้เห็นอีกเลยก็แย่นะ เราคิดว่าเราควรแอบชอบแบบนี้แหละ อีกใจก็กลัวเขาจะมีแฟนแล้ว กลัวโดนปฏิเสธ ) จนมาวันนี้เราก็ยังเจอเขาอยู่ทุกคนว่าเราควรจะบอกดีไหมว่าเราชอบเขามาสามเดือนแล้ว ชอบมาก ควรพูดหรือไม่ควรพูดดี ควรจะเก็บไว้ดีกว่า หรือพูดให้รู้ไปเลยว่าเข
าชอบหรือไม่ชอบเรา ทุกคนคิดว่าไงกันบ้าง....
สารภาพรักดีไหม...
คือเราปิดเทอมมาช่วยญาติขายของร้านอาหารเล็กๆ
แล้ววันหนึ่งเราก็ไม่เจอกับ ผช.คนหนึ่งเขาดูดีมากๆ คือตรงสเปคเราเลย สูงขาว หล่อทะลุแมส แต่งตัวเหมือนพนักงาน ช่างก็ไม่ชิง อันนี้เราไม่รู้เขาทำงานอะไรเหมือนกัน อายุราวๆเท่าเราเลย 20 ต้นๆ คือตอนเย็นๆ ในแต่ละวันเราก็จะขายอาหารตามปกติ และเขาจะชอบเดินผ่านร้านที่เราขายของตลอด เเล้วเราก็ชอบดันไปมองเขา เวลาเดินมาตลอดเลย คือแต่ละวันเขาจะผ่านร้านเราไม่ตรงกัน เย็นบ้าง 2ทุ่ม อะไรแบบนี้และ (คือเห็นเเค่ 5 วิที่ผ่านร้านเรา) เป็นแบบนี้ทุกวัน เราก็ไม่ได้อะไรนะตอนแรกๆ ไม่สนใจด้วย แต่พอผ่านไปเรื่อยๆ สายตาก็จะไปเห็นเขาผ่านหน้าร้านแวบๆทุกวัน นานเข้าเราก็เริ่มชอบมองเขา จน มาถึงจุดที่เราตั้งหน้าตั้งตามองเขาทุกวันเลย55 มองเขามาเกือบเดือนได้เลยอ่ะ และเขาไม่เคยมากินอาหารร้านเราเลยสักครั้ง (เขาน่าจะรู้ตัวนะว่าเราชอบมองเขา เขาคงกลัว 55)จนแล้วมีวันหนึ่งเรา ก้มเก็บของในร้านอยู่หลังร้าน เราเห็นเขาผ่านแวบๆ เเต่เดินเเบบลังเลช้าๆ มองมาที่ป้ายเมนูอาหารร้านเราเว้ยย!!!!! (เขาไม่เห็นเรานะ)เราก็ไม่ได้คิดอะไรเลย พอมาพรุ่งนี้ คือทุกคน.............. เขา........ เขาคนนั้นเข้ามาซื้ออาหารที่ร้านฉัน!!!!!!! จำได้เลยว่าเขาสั่ง "กระเพราหมูสับไข่ดาว" คือเขามาช่วงเย็นและร้านเราออเดอร์วุ่นมากเลยตอนนั้น คืออีกใจก็ตื่นเต้น อีกใจก็จะวายกับออเดอร์ในร้าน แต่ตอนเราเห็นเขาคือทำตัวไม่ถูกเลย หูดับ เหมือนโลกหยุดหมุน เขามานั่งข้างๆโต๊ะที่เราทำงาน เขิน เขินมาก(ภายนอกนิ่งมาก ออเดอร์คือต้องรันเมนูให้อีกคน คิดอยู่ว่ากูสวยยังว่ะ เสียงเป็นไง ต้องหวานเข้าไว้คือไม่ทันคิดเพิ่งคิดนี่แหละ55 ทำไมมาได้จังว่ะคนเยอะๆด้วยเนี่ย )และ เดินวนไปวนมาตรงนั้นเพิ่งทอดไข่ หน้าคือไม่กล้าสบตาเลย เขินมาก(แต่เก็ยอาการอยู่ พอถึงเมนูเสร็จสับ เขาก็บอกว่า ....สแกนคนละครึ่งคับ ฉันก็กดมือถือ เดินไปให้เขาสแกนคือไม่กล้ามองหน้าเลย มือสั่นมากก เขาคือสูงอยู่จะ ประมาณ 170ได้ สแกนเสร็จฉัน ด้วยความคนละครึ่งมันช้าไง ก็ให้สเเกนปุดก็เดินวนมาที่โต๊ะ จ้องโทรศัพท์ อย่างเดียวว่าโอนเข้ายัง พอเจาปุด ก็บอกว่าเขาแล้วค่ะ แบบไม่มองเลย ไม่มองเขาเลย (ถ้าคุณได้อ่าน รู้ไว้ว่าฉันไม่ได้เมินคุณนะคะ ดิฉันเขินค่ะ ) จากนั้นก็รับออเดอร์ ทำงานต่อแบบไม่ได้สนใจเขาเลยภายนอก (แต่ข้างในใจ คือเต้นตุบๆๆๆ รอยยิ้มภายใต้แมสคือหุบยิ้มไม่ได้เลย 55) พอเขาเดินไปแล้วฉันก็คือตัวลอย ใจลอย ทำเมนูให้ไลเดอร์ก็คืออาหารหกจ้า มือไม้อ่อน ใจลอยไปกับเขานู่นนน และก็จบไปอีกวัน(ใดๆคือฉันเป็นคนทอดไข่ดาวให้เขากิน 55 แค่นี้ก็ดีใจมาก เขาหล่อจริงๆนะทุกคน ฉันบ้า ผช.แหละ sorry ด้วยนะ55) เเละหลังจากวันนั้นเขาก็ไม่เคยมาร้านฉันอีกเลย.....แต่เขาก็เดินผ่านร้านเราตลอด ถึงเขาจะไม่มาร้านแต่ก็ผ่านให้เราเห็นตลอดเลยอ่ะ (ไอ้ต้าวบ้า ไม่ชอบก็อย่าโผล่มาให้เห็นได้ไหม หวั่นไหวหมด) แต่จะว่าไปทุกคน ทุกครั้งที่เรามองเขา เขาก็มองเรา สบตากันตลอดเลย (มั้ง ใช่แหละ เขามองเราจริงๆนะ มีอยู่ที่เราเเกล้งไม่มอง ก็เห็นเขามองมาอยู่) จนทุกวันนี้เราปิดเทอมอีกรอบ ผ่านมาสามเดือนได้ที่ไม่ได้เจอกัน หลังจากที่เราแอบชอบเขา เรากลับไปเรียนก็ยังคิดเรื่องเขา ก็เขินไป ยิ้มไปเหมือนกัน (เป็นเอามาก ในชีวิตนี้แอบชอบคนอื่นมาโดยตลอด แต่เขาคนนี้พิเศษ ไม่รู้ทำไม ทำให้เรามีความสุขมาก เวลานึงถึงเขา จะบอกบอกว่า การแอบรักให้สักคนมันทำให้เรามีแรงทำงานทุกวันจริงๆนะทุกคน มาทำงานทุกวันทั้งที่ขี้เกียจ เหนื่อย เพราะเเค่อยากจะเจอ คนที่ชอบแค่ 5 วิ หน้าร้านแค่นี้ มันวิเศษมาก55)จนมาวันนี้เราก็ปิดเทอมและกลับไปทำงานที่ร้านเดิม เราเจอเขาอีกแล้วทุกคนน เหมือนคิดถึงเขาอ่ะ 55 เขายังหล่อเหมือนเดิม( หล่อกว่าเดิม ) ตอนที่ยังไม่กลับมา ยังเรียนอยู่คิดว่าถ้าปิดเทอม จะไปเจอเขาทุกวัน 55
ความจริงก่อนจะกลับไปเรียนเราทำใจแล้วนะ ว่าจะไม่เลิกชอบ แต่เขาชอบมาให้เราเห็นตลอด ชอบสบตาเราเวลาเรามองอยู่เรื่อย งงนะเอาจริง ถ้าเราเป็นคนจริง เราจะเดินไปขอไลน์ล่ะ แต่นี่ไม่กล้าไง เขิน (เอาจริงๆ เราไม่อยากทำให้เขาอึดอัด ถ้าเราบอกรัก บอกชอบไป เขาไม่ผ่านมาให้เห็นอีกเลยก็แย่นะ เราคิดว่าเราควรแอบชอบแบบนี้แหละ อีกใจก็กลัวเขาจะมีแฟนแล้ว กลัวโดนปฏิเสธ ) จนมาวันนี้เราก็ยังเจอเขาอยู่ทุกคนว่าเราควรจะบอกดีไหมว่าเราชอบเขามาสามเดือนแล้ว ชอบมาก ควรพูดหรือไม่ควรพูดดี ควรจะเก็บไว้ดีกว่า หรือพูดให้รู้ไปเลยว่าเข
าชอบหรือไม่ชอบเรา ทุกคนคิดว่าไงกันบ้าง....