เราอายุ 27 ปีค่ะ เรียนจบแล้วตอนนี้มีงานทำ
รวมรายได้ต่อเดือนประมาณ 18,000+ บาท
แต่รายจ่ายก็ ค่าน้ำค่าไฟ ค่าสุขภาพคนในครอบครัว ค่าเน็ต ค่าจิปถะ แต่ค่าบ้านไม่ได้เสีย
แม่อยากให้เราประสบความสำเร็จ
อยากให้เรารวย เลี้ยงดูพ่อแม่ได้ เลือกคบคนมีตัง
เพราะไม่อยากให้เราลำบากและต้องดูแลแก
พอเราจะอายุ 30 ปีแม่บังคับให้เราหาแฟนมีตัง
ให้เลิกกับคนที่คบเพราะเค้าอ้วน ขี้โรค บ้านไม่มีนา ไม่มีสวน มีลูกมาจะลำบาก … ถึงแม้จะรักเรามากแต่ไม่อยากให้เราต้องดูแลยามแก่เฒ่าโรคเยอะ
แม่อยากให้เราสอบราชการให้ติดเพราะจะมีหน้ามีตาค่ารักษาเวลาพ่อป่วยจะได้ฟรี…ซึ้งเราไม่ชอบมาก
แม่บังคับให้เราลดน้ำหนักเพราะอายที่มีโรคอ้วน ไม่สวย ขี้โรค จนปัจจุบันเราลดมา 10 กก. ก็สาวอวบแต่ก็ไม่กล้าออกไปใช้ชีวิตหรือกินอะไรอร่อย
เพราะคิดว่าแม่คงห่วงสุขภาพของเรา
เราอยากไปกทม.มากแต่แม่ให้อยู่บ้านทำงาน หาสามีรวย… เพราะบอกเราว่า เราลูกคนเดียว เราต้องอยู่ด้วย ต้องเลี้ยงทั้งพ่อ ทั้งแม่ ต้องเป็นลูกที่ดีในขณะที่เลือกมีชีวิตของตัวเองไม่ได้
เราพยายามมองทุกอย่างให้เป็นแรงผลักดัน หาเหตุผลมาสนับสนุนสุดๆ พยายามเข้าใจแม่มากจนมารู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคเครียด …. พยายามปบ่อยวางแต่แม่ก็พูดทุกวันอยู่บ่อยๆ
แม่ชอบพูดว่าทุกคนได้ดีหมดยกเว้นตัวเราเลี้ยงมาก็ดีกว่าเค้าแต่เราไม่เคยมี เคยสร้างอะไรให้
บางทีก็น้อยใจ … แต่แม่ก็พูดว่าที่พูดที่ทำมาทั้งหมดอยากให้เรา active ตัวเอง ขยัน กระตือรือล้นให้มันมี มันดีกว่านี้… หลายๆครั้งฟังเข้าเราก็คิดว่าเหมือนเราเป็นคนไม่เอาไหน อยากบอกเลิกแฟนเพราะไม่มีตัง ไม่อยากเจอใครเพราะไม่สวย และอยากทำเสน่ห์หาผัวรวยให้จบสิ้น
เราเชื่อว่าทุกคนต้องเจอเราพยายามทำให้เป็นเรื่องบวกเสมอ คิดบวกเสมอ จนบางทีเราเผลอรักและไม่เคารพตัวเอง…
เราอยากได้ข้อความ คติธรรม หรืออะไรสักอย่างที่ช่วยพูดให้เรารู้สึกว่าเราความมองความกดดันของแม่ให้เป็นแรง active จริงๆ เพื่อทำมันให้ดีขึ้นเราจะได้รู้สึกดีกว่าที่เป็นอยู่กว่านี้
คิดยังไงดีคะ? เปลี่ยนแรงกดดัน…ให้เป็นแรงผลักดันในชีวิต
รวมรายได้ต่อเดือนประมาณ 18,000+ บาท
แต่รายจ่ายก็ ค่าน้ำค่าไฟ ค่าสุขภาพคนในครอบครัว ค่าเน็ต ค่าจิปถะ แต่ค่าบ้านไม่ได้เสีย
แม่อยากให้เราประสบความสำเร็จ
อยากให้เรารวย เลี้ยงดูพ่อแม่ได้ เลือกคบคนมีตัง
เพราะไม่อยากให้เราลำบากและต้องดูแลแก
พอเราจะอายุ 30 ปีแม่บังคับให้เราหาแฟนมีตัง
ให้เลิกกับคนที่คบเพราะเค้าอ้วน ขี้โรค บ้านไม่มีนา ไม่มีสวน มีลูกมาจะลำบาก … ถึงแม้จะรักเรามากแต่ไม่อยากให้เราต้องดูแลยามแก่เฒ่าโรคเยอะ
แม่อยากให้เราสอบราชการให้ติดเพราะจะมีหน้ามีตาค่ารักษาเวลาพ่อป่วยจะได้ฟรี…ซึ้งเราไม่ชอบมาก
แม่บังคับให้เราลดน้ำหนักเพราะอายที่มีโรคอ้วน ไม่สวย ขี้โรค จนปัจจุบันเราลดมา 10 กก. ก็สาวอวบแต่ก็ไม่กล้าออกไปใช้ชีวิตหรือกินอะไรอร่อย
เพราะคิดว่าแม่คงห่วงสุขภาพของเรา
เราอยากไปกทม.มากแต่แม่ให้อยู่บ้านทำงาน หาสามีรวย… เพราะบอกเราว่า เราลูกคนเดียว เราต้องอยู่ด้วย ต้องเลี้ยงทั้งพ่อ ทั้งแม่ ต้องเป็นลูกที่ดีในขณะที่เลือกมีชีวิตของตัวเองไม่ได้
เราพยายามมองทุกอย่างให้เป็นแรงผลักดัน หาเหตุผลมาสนับสนุนสุดๆ พยายามเข้าใจแม่มากจนมารู้ตัวว่าตัวเองเป็นโรคเครียด …. พยายามปบ่อยวางแต่แม่ก็พูดทุกวันอยู่บ่อยๆ
แม่ชอบพูดว่าทุกคนได้ดีหมดยกเว้นตัวเราเลี้ยงมาก็ดีกว่าเค้าแต่เราไม่เคยมี เคยสร้างอะไรให้
บางทีก็น้อยใจ … แต่แม่ก็พูดว่าที่พูดที่ทำมาทั้งหมดอยากให้เรา active ตัวเอง ขยัน กระตือรือล้นให้มันมี มันดีกว่านี้… หลายๆครั้งฟังเข้าเราก็คิดว่าเหมือนเราเป็นคนไม่เอาไหน อยากบอกเลิกแฟนเพราะไม่มีตัง ไม่อยากเจอใครเพราะไม่สวย และอยากทำเสน่ห์หาผัวรวยให้จบสิ้น
เราเชื่อว่าทุกคนต้องเจอเราพยายามทำให้เป็นเรื่องบวกเสมอ คิดบวกเสมอ จนบางทีเราเผลอรักและไม่เคารพตัวเอง…
เราอยากได้ข้อความ คติธรรม หรืออะไรสักอย่างที่ช่วยพูดให้เรารู้สึกว่าเราความมองความกดดันของแม่ให้เป็นแรง active จริงๆ เพื่อทำมันให้ดีขึ้นเราจะได้รู้สึกดีกว่าที่เป็นอยู่กว่านี้