ไม่รู้จะอยู่ถึงวันไหน

ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเป็นเพราะความรักความผิดหวังความโดด เดี่ยวหรือเป็นเพราะการเติมโตโดยที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆค่อยชี้แนะค่อยให้กำลังใจตั้งแต่แม่เสียก็ทำงานหาเงินทำเพื่อคนอื่นมาโดยตลอดโดยไม่เคยสักครั้งนึกที่นึกถึง ตัวเอง ส่วน ครอบครัวก็เอาแต่ช้ำเติม ทั้งๆเราก็หางานเองหาตังใช่เองเราเองก็ไม่ได้ขออะไรเขาใช่ แต่พอเราล้ม เขาทำไมชอบช้ำเติมเราจัง ในกะทั้งเวลาที่เราเจ็บป่วย ไม่มีแม้ใครสักคน นึ่งที่มาดูเรามาถาม แม้กะทั้งพ่อเขาก็ไม่เคยถามไม่ใส่ใจไม่สนใจ เราก็เดินไปคนเดีวยตลอด ในทุกๆวันนี้เรามีชีวิตแบบไม่มีความสุขเจอแต่เรื่องผิดหวัง ช้ำๆ แล้ว ช้ำ เหล่า ในหัวทุกๆวันมีแค่อยากตาย ไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อ ยังไง ถึงเเม้เราจะทำงาน ประสบความสำเร็จแต่ไม่มีคนร่วมชื่นชมมันเหมื่อยนะที่เจอแต่เรื่องบันท่อนจิตใจทุกวันพยามหาเหตุที่จะอยู่ต่อ ไม่รู้ครวจะทำยังไงถึงจะลบความคิดบ้าที่อยากตาย ก็แปกใจจริงทั้งทีพยามตายไม่รู้กี่หนแต่ก็ไม่ตาย เหนื่อยกลับชีวิตจัง ผิดหวังช้ำๆ ท้อ