เราปกติใช่มั๊ย

เราสงสัยว่าตัวเองปกติใช่มั๊ย
คือต้องพูดก่อนว่า เราโดนแม่ตีต่างนาๆคำพูดแรงๆที่โดนแม่ด่าแบบนี้มานานแล้วค่ะ ภาพจำแย่ๆเกี่ยวกับแม่เยอะมากแต่ภาพจำดีๆก็มีค่ะ คือเดือนก่อนเราโดนแม่ตีด่าเยอะมากแล้วแรงมากค่ะตอนอยู่ม.3ค่ะ พอตอนนี้เดือนนี้เราย้ายที่อยู่กับแม่แล้วอะไรหลายๆอย่างมันดีขึ้นทำให้เราไม่โดนแม่ตีหรือด่ามาเท่าไหร่ เราเป็นแบบนี้มานานแล้วค่ะสักพักแล้วเรารู้สึกว่าการปาสิ่งของทำลายสิ่งของรู้สึกดีมากรู้สึกว่าได้ปลดปล่อยค่ะ แล้วอีกอย่างเวลาเราได้ยินเสียงใครทะเลาะกันมันทำให้เรารู้สึกแย่มากแล้วจะย้อนนึกถึงตอนที่ถูกแม่ตีค่ะมันเหมือนจะร้องไห้รู้สึกแย่มากๆค่ะ เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรปกติมั๊ยแต่เราไม่เคยคิดทำร้ายตัวเองเลยนะคะเรารักตัวเองมากๆ อีกอย่างจากเมื่อก่อนถ้าเราไม่ผิดเราจะเถียงขาดใจเลยค่ะแต่ตอนนี้รู้สึกไม่พูดมันดีกว่าเก็บไว้ในใจดีกว่าแล้วชอบอยู่คนเดียวมากค่ะไม่ชอบวุ่นวายกับใครมีกรอบเป็นของตัวเองจากที่เหมือนก่อนไม่ใช่แบบนี่เลยเป็นคนกล้าพูดกล้าแสดงออกแต่ตอนนี้คิดว่าไม่พูดจะดีกว่าค่ะ แต่เราก็ใช้ชีวิตปกตินะคะไม่ได้รู้สึกแย่ตลอดเวลา